31 Ιανουαρίου 2017

Έκθεση “ΑΓΑΠΕΣ” Εργαστήριο S.theta / Tabya Gallery / Μελενίκου 14Γ, Θεσσαλονίκη 2 έως 15/2/2017




Έκθεση  “ΑΓΑΠΕΣ” 
Εργαστήριο
S.theta / Ζωγραφική, Αντικείμενα Τέχνης & Σκέψης
Χώρος:  Tabya Gallery / Μελενίκου 14Γ, Θεσσαλονίκη
2 έως 15 Φλεβάρη 2017

 


Είμαστε ο,τι αγαπάμε, και γι’ αυτό το εργαστήριο S.theta της Στεφανίας Βελδεμίρη και της Χριστίνας Βουμβουράκη, ως κάλεσμα γνωριμίας, παρουσιάζει, στα τέσσερα δωμάτια του δευτέρου ορόφου του TABYA, τέσσερα αντιπροσωπευτικά δείγματα δημιουργιών του, εμπνευσμένες από τέσσερις μεγάλες ΑΓΑΠΕΣ του.
 «Αγαπάμε το διάβασμα και τα βιβλία κι έτσι διαλέγουμε ένα κοινό αγαπημένο μας ανάγνωσμα, τις «Αόρατες πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο. αγαπάμε το σινεμά και εμπνεόμαστε από την αγαπημένη μας ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη. αγαπάμε τη μουσική και δουλεύουμε πάνω στο τραγούδι «Μόλις κοιμηθεί το κύμα», που εμείς πρωτοακούσαμε από το πολυφωνικό συγκρότημα «Πλειάδες», και μας αρέσουν και τα παιχνίδια, οπότε δημιουργούμε μερικά γιατί μας θυμίζουν παιχνίδια που παίξαμε, αλλά και για να σας παρακινήσουμε να παίξετε».
Είσοδος ελεύθερη.
Τα έργα δεν διατίθενται προς πώληση.
ΕΓΚΑΙΝΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 2/2, 19.00
Φιλική συμμετοχή του πολυφωνικού συγκροτημένος «Πλειάδες», που θα τραγουδήσει το τραγούδι «Μόλις κοιμηθεί το κύμα».

Για το εργαστήρι S.theta
Η S.theta της Στεφανίας Βελδεμίρη και της Χριστίνας Βουμβουράκη είναι ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι που επικεντρώνεται στη δημιουργία, που αποτυπώνει ιδέες, σκέψεις, ήχους, λέξεις, όνειρα και ψυχικές καταστάσεις σε εικόνες και ξεχωριστά χρηστικά ή συμβολικά αντικείμενα. Όνειρα, επιθυμίες, αγάπες  παίρνουν μορφή, σχήμα και χρώμα σε έργα τέχνης και χρηστικά αντικείμενα, που διηγούνται ιστορίες, εκπέμπουν μηνύματα, απεικονίζουν στην ύλη αναμνήσεις και συναισθήματα.

Βιογραφικά
Η Στεφανία Βελδεμίρη ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως εικαστικός, κάνοντας μαθήματα ζωγραφικής σε μικρούς και μεγάλους που αγαπούν τα χρώματα και εικονογραφώντας λέξεις. Δύο ζωγραφικά της έργα έγιναν γραμματόσημα από τα ΕΛΤΑ. Ως συντηρήτρια αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, εργάζεται όπου την χρειάζονται. Έχει στο ενεργητικό της πέντε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και μια φωτογραφίας, καθώς και συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις και δημιουργικές δράσεις της πόλης. Εργάζεται ως συντηρήτρια αρχαιολογικών ευρημάτων και έργων τέχνης στο Iklaina Archaeological Project.
Η Χριστίνα Βουμβουράκη εργάζεται ως αρχιτεκτόνισσα, με έδρα την Θεσσαλονίκη. Στο πλαίσια της ενασχόλησής της με το ζήτημα της παραγωγής νοήματος στην αρχιτεκτονική δημιουργία, συμμετείχε στις εκθέσεις «MEGACITIES - Από την πραγματική στην φανταστική πόλη» (Ολύμπιον, Θεσσαλονίκη, 2000) και ΛMOUR-ΛMOUR,  με  αρχιτεκτονικές  μεταγραφές της  ποιητικής συλλογής «Οκτάνα» του Ανδρέα Εμπειρίκου (Γκάζι, Αθήνα, 2002).

 

INFO της Έκθεσης “ΑΓΑΠΕΣ” 
Διάρκεια έκθεσης: 02.02.2017-15.02.2017
Ώρες λειτουργίας έκθεσης:  10.00-00.00 καθημερινά
ΕΓΚΑΙΝΙΑ : ΠΕΜΠΤΗ 2/2, 19.00, με τη φιλική συμμέτοχη του πολυφωνικού συγκροτημένος «Πλειάδες», που θα μας τραγουδήσει το τραγούδι «Μόλις κοιμηθεί το κύμα».
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ-ΔΡΑΣΕΩΝ
Η συμμετοχή σε όλες τις δράσεις είναι ελεύθερη για όλους και δωρεάν. Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στο τηλ: 6976432625. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
ΣΑΒΒΑΤΟ 4/2, 11:30-13:00  |  «Ήταν ένα μικρό καράβι»,  4-12 ετών
Ζωγραφίζουμε και μιλάμε για τα μέρη της Θεσσαλονίκης που μας αρέσει να κάνουμε βόλτες και στολίζουμε μαζί ένα μεγάλο χάρτινο καραβάκι.
Με την υποστήριξη:
www.pigolampides.gr, www.thepaperboat.gr

ΣΑΒΒΑΤΟ 4/2, 18:00-20:00 |«Παίζοντας με την αγάπη»
Βιωματική άσκηση που θα πραγματευτεί, μέσα από την αγάπη, ζητήματα όπως: η διαφορετικότητα, η αποδοχή, η θετική σκέψη και ο εαυτός μας ως μονάδα και μέρος του συνόλου. Η συνάντηση θα είναι ωριαία και θα επαναληφθεί δυο διαδοχικές φορές με περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων. Συντονίστρια: Γέροντα Αλεξάνδρα, Ψυχολόγος, Msc, Συστημική ψυχοθεραπεύτρια
.
ΤΕΤΑΡΤΗ 8/2, 19:00-21:00  | «Τα χελιδόνια της Καμπούλ»
Συνάντηση της Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3 για το βιβλίο της Γιασμίνα Χάντρα, «Τα χελιδόνια της Καμπούλ».

ΣΑΒΒΑΤΟ 11/2, 18:00 – 20:00  | "Πού βρίσκομαι ακριβώς; Ενσυνεινηδητότητα. Γιόγκα και διαλογισμός"
Δεκαπεντάλεπτες demonstration YOGA από την Εριφύλη Βογδοπούλου.  
ΤΡΙΤΗ  14/2 , 19:00 – 21:00 | «Αντιβαλεντίνοι»
Συνάντηση για ομαδικό παιχνίδι ενηλίκων.
ΤΕΤΑΡΤΗ 15/2, 19:00-21:00 | «Αόρατες πόλεις»
Μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της ΕΡΤ3 θα παρουσιάσουν, σε μορφή αναλογίου, αποσπάσματα από τις «Αόρατες πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο.


30 Ιανουαρίου 2017

Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3: «Έξαψη» - Δευτέρα 30-1-2017



 ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΙΛΕΡΙΚΕΣ ΚΟΡΥΦΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ «ΕΞΑΨΗ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3


Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν, στo πλαίσιο του αφιερώματός τους Το ζεύγος και η βία, τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου, στις 21:00, στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665), το νεονουάρ του Λόρενς Κάσνταν Ταρκόφσκι Έξαψη (ΗΠΑ, 1981, έγχρωμη, 113'). Παίζουν: Γουίλιαμ Χαρτ, Κάθλιν Τέρνερ, Ρίτσαρντ Κρένα, Μίκι Ρουρκ.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση της Γκέλυς Μαδεμλή από το Cine.gr. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Το διάστημα από τη Διπλή Ταυτότητα στην Έξαψη: οι εξελίξεις και οι αλλαγές.

Ένας ημιαποτυχημένος δικηγόρος ερωτεύεται παράφορα μια παντρεμένη νέα γυναίκα και μαζί αποφασίζουν να βγάλουν απο τη μέση τον πλούσιο μεσήλικα σύζυγο.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί για την Έξαψη είναι η ακόλουθη:

«Τα σώματα να κολλάνε, ο ιδρώτας να σχηματίζει σταγόνες, οι άνθρωποι να κυκλοφορούν μόνο όταν σκοτεινιάζει, η άσφαλτος να αχνίζει ακόμα και στις μικρές ώρες τις νύχτας, το ποτό με τον άφθονο πάγο να αναθυμιάζει, οι τζούρες του τσιγάρου να είναι πιο δροσερές από τον αέρα που εισπνέεις, ο ανεμιστήρας να γυρίζει αργά στο ταβάνι. Αυτή η πνιγηρή ατμόσφαιρα δεν υπήρξε προνόμιο μόνο των ελληνικών πόλεων για τις ήσυχες μέρες του Ιουνίου. Οι ομοιόθερμοι ήρωες της Έξαψης, κινηματογραφικού ντεμπούτου του Λόρενς Κάσνταν, σεναριογράφου του… Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται, βουτάνε στην ίδια δεξαμενή ηδυπάθειας. Ο ημιαποτυχημένος δικηγόρος Νεντ Ρασίν ερωτεύεται παράφορα την Μάτι Γουόκερ και αναγκάζεται να βάλει μπροστά το σχέδιό της να βγάλει από τη μέση τον άντρα της.
Τούτη η ρέπλικα του Διπλή ταυτότητα συστήνεται εκ νέου ως η επιτομή ενός καινούριου υποείδους (sub-genre): Η Έξαψη ήταν, είναι και θα είναι κλασική για την ιστορία του παγκόσμιου σινεμά ως το αρχέτυπο νεονουάρ που σημάδεψε κινηματογραφικά τη δεκαετία του ’80. Ως νουάρ, εναγκαλίζεται όλα τα μαύρα σχήματα και μοτίβα που κληροδότησε το είδος (όσο κι αν δεκαετίες πνευματικής δραστηριότητας στο πεδίο της κινηματογραφικής δεν κατάφεραν να καταλήξουν στο αν πρόκειται για είδος ή για αυστηρά αισθητική φόρμα που παράδοξα επιτρέπει στο περιεχόμενο να παραλλάσσεται). Ο σκληρός πλην ευάλωτος άνδρας συναντά τη μοιραία γυναίκα, o μίτος της αφήγησης ξετυλίγεται από τον αρσενικό για να χρίσει Αριάδνη τη femme fatale που τον οδηγεί στο λαβύρινθό του, η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή και σκοτεινή, η αίσθηση που κυριαρχεί είναι αυτή της εκκρεμότητας (που μερικοί ονομάζουν και σασπένς), του φόβου πώς κάτι απρόσμενο περιμένει στη γωνία.
Όλα καλά και όλα γνωστά ως εδώ. Γιατί όμως μιλάμε για νέο-νουάρ, και όχι για μετά (post) νουάρ, μιας που στην εποχή μας ο καθείς υψώνει διδακτικά αλλά και αποδοκιμαστικά το δεύτερο δάχτυλο για να υποδείξει το μεταμοντερνισμό ως το βασικό ερμηνευτικό της εργαλείο; Αν οι πρώτοι σκηνοθέτες νουάρ ταινιών δραστηριοποιήθηκαν στο διάστημα του Μεσοπολέμου και επιστράτευσαν συγκεκριμένες αιχμηρές οπτικές φόρμες για να εκφράσουν αυτό που τους απαγόρευε η λογοκρισία να συμπεριλάβουν στο σενάριο, οι δημιουργοί στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα υιοθέτησαν τις ίδιες τεχνικές για να ψιθυρίσουν υπόγεια την αγωνία για νέα προβλήματα. Άλλωστε, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ο δυτικός άνθρωπος εμφορούνταν από την αίσθηση πως είναι φορέας της Ιστορίας, και όχι της επικαιρότητας. Τα χρόνια από το 1980 και στο εξής θα άνοιγαν ένα νέο κεφάλαιο: Ο άνθρωπος, ξεκρέμαστος από μεγάλες ιδέες, υπαρξιστικά μπερδεμένος, θα μετέθετε το βάρος στις ιστορίες της καθημερινότητας. Και το σινεμά θα έβρισκε το άλλοθι για χρησιμοποιήσει το μικροσκόπιο για να εξετάσει ολοένα και μικρότερες αφηγήσεις.
Η Έξαψη, λοιπόν, εξάπτει γιατί εκφράζει την αγωνία του σύγχρονου χρησιμοποιώντας το ύφος του κλασικού. Η Έξαψη αναπλάθει αλλά δεν παρωδεί, μιμείται, αλλά ανασυνθέτει. Το παράφορο πάθος, ο κυρίαρχος μοχλός της αφήγησης, δε χωρά σε κανένα κάδρο, πλάνο ή και ανθρώπινο σώμα. Όταν ο Νεντ λέει στη Μάτι «να μη ντύνεται έτσι- να μη φορά αυτό το κορμί», της ζητά αυτό που ζητούν από τις γυναίκες μόνο οι εραστές τους και οι σκηνοθέτες τους. Να αποτάξει τον περιορισμό του σώματος και να προτάξει αυτό που μένει καταπιεσμένο. Όσες αλλαγές και να επέφερε το Βασικό Ένστικτο, το πρώτο μεταμοντέρνο -άρα και Post-noir- που ανανέωσε και επαναπροσδιόρισε το είδος δέκα χρόνια αργότερα, η Έξαψη θα υπενθυμίζει πως τα θερμά σώματα σφάζουν πιο αποτελεσματικά και από τον πιο ψυχρό παγοκόφτη.»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ «ΕΞΑΨΗ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε την Έξαψη είναι:

1.      Για τη διακριτική επανεγγραφή σε μεταμοντέρνο ύφος της Διπλής Ταυτότητας (1944) του Μπίλι Γουάιλντερ.
2.      Για τους εξαιρετικούς ρόλους, της Κάθλιν Τέρνερ που είναι στην κυριολεξία συγκλονιστική αλλά και του Γουιλιαμ Χαρτ που είνα εξαιρετικός.
3.      Για την εκπληκτική φωτογραφία του Ρίτσαρντ Κλάιν, που είναι στην κυριολεξία κολλώδης και αποδίδει στην κυριολεξία τον τίτλο, και τους εξαιρετικούς χαμηλούς φωτισμούς.
4.      Για την εξαιρετική και λειτουργική μουσική του Τζον Μπάρι που αποδίδει εξαιρετικά το μελαγχολικό κλίμα της ταινίας.
5.      Για τους αργούς ατμοσφαιρικούς ρυθμούς που είναι πολύ λειτουργικοί, αναδεικνύοντας μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα.
6.      Για τη μεταμοντέρνα γραφή της ταινίας, που βγάζει μια τρομερή μελαγχολία χωρίς υπερβολές, καταχωρώντας έτσι την αδυναμία να χαρτογραφηθεί η έννοια της ευτυχίας.
7.      Για το συγκλονιστικό τέλος της ταινίας που παραπέμπει με μια σινεφίλ ματιά στον Τρυφό και τη Σειρήνα του Μισισιπή (1969).
8.      Για την τελική αυτογνωσία του ήρωα που νιώθει πως ο έρωτας έχει πάντα ισχυρό αντίτιμο.
9.      Για όλη την καλλιτεχνική οργάνωση της ταινίας, που παραπέμ τοσο στο παρελθον του φιλμ νουάρ οσο και στην εξελιξη του στη δεκαετ του 80.
10.  Γιατί η ταινία αποτελεί κορυφαία δημιουργία της δεκαετίας του '80, καθορίζοντας τους νέους όρους που μπαίνουν στο προσωπικό και κοινωνικό παιχνίδι.


Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το νεογουέστερν του Ρόμπερτ Όλτμαν Η έντιμη κυρία και ο χαρτοπαίκτης (1971).

29 Ιανουαρίου 2017

Εθνική Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος

Σήμερα τιμούμε τη μνήμη των 45.000 Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης που δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά κρεματόρια.
Το μνημείο Ολοκαυτώματος στην Πλατεία Ελευθερίας
Πηγή φωτό: 
"Θεσσαλονίκης Τοπιογραφία" του Χρίστου Ζαφείρη



Διαβάζουμε στην "Θεσσαλονίκης Τοπιογραφία" για το Ολοκαύτωμα, όπως αυτό "εξιστορείται" στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης.




Άσμα Ασμάτων

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς, 
του Νταχάου κοπέλες, 
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι, 
δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου, 
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν, 
κοπέλες του Μπέλσεν, 
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ' ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι, 
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου, 
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Σίσσυ Αληφραγκή, "A contrario"

Το εξώφυλλο και το "αυτί" του βιβλίου

Σίσσυ Αληφραγκή,  "A contrario", εκδόσεις Μανδραγόρας 2015

Έργο εξώφυλλου: Σαράντης Καραβούζης, Το κλειδί, 1996, λάδι σε μουσαμά



Ολιγόστιχα ποιήματα με μετρημένες τις λέξεις, θαρρείς συνθήματα ή μια προειδοποίηση. Λέξη τη λέξη, στίχο το στίχο, σε "πιάνει" από το χέρι η ποιήτρια και σε οδηγεί στον κόσμο του ποιήματός της, στον κόσμο της. 
ΓΚ

Από την ποιητική συλλογή, τη σελ.15, διαβάζουμε:

ΕΣΩ ΣΤΟΕΣ. Νύχτας κραυγές.
Σκοτάδια-κάτοπτρα.
Κέντρα-επίκεντρα.
Ιεροί σελιδοδείκτες-Πυξίδες.

(Δύο φεγγάρια μισά
-τ' όνομά σου-

Και μια ευθεία.)

28 Ιανουαρίου 2017

Αλέξης Αλεξίου για τη Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3




Αν και ίσως δεν δικαιούμαι «δια να ομιλώ» για τη Λέσχη, όσο τουλάχιστον οι υπόλοιποι (μπήκα σ΄αυτήν κάπως αργά, έφυγα κάπως νωρίς-όχι χωρίς λύπη), σκέφθηκα να μη χάσω την ευκαιρία να γράψω κάτι για τα 5χρονά της.
Πέρα από την άποψη του καθενός  (θετική είμαι βέβαιος), η οποία κρύβει ασφαλώς έναν κίνδυνο υποκειμενικότητας, υπάρχει η αναντίρρητη  πραγματικότητα ότι η Λέσχη υπάρχει και λειτουργεί  για 5  ολόκληρα χρόνια και μπαίνει από φέτος αισίως στη δεύτερη 5ετία, θα έλεγσ χωρίς ίχνη κόπωσης.
Σε ό,τι με αφορά: δε βρήκα ίσως αυτό που είχα στο μυαλό μου πριν ενταχθώ, αλλά βρήκα κάτι καλύτερο και πιο σημαντικό. Μια ομάδα αναγνωστών-στριών που τους  έδενε  πρωτίστως μια αμοιβαία εκτίμηση και   ένας φιλικός δεσμός και που, χωρίς να υπόκεινται σε κανέναν αυστηρό κανονισμό λειτουργίας, έδειχνε σεβασμό και σοβαρότητα στην όλη προσπάθεια της Λέσχης. Δεν θα ήταν όμως αρκετό αυτό για την επιτυχία αν έλειπε ο Γιώργος, ο οποίος φρόντιζε  με τον τρόπο του  να κάνει αόρατη την παρουσία του ως αρχηγού.
Εύχομαι Χρόνια Πολλά στη Λέσχη μας (από την οποία μόνο σωματικά έφυγα και ελπίζω να έρχομαι- αν με δέχεσθε- όποτε μπορώ).
Με αγάπη


Αλέξης Αλεξίου

27 Ιανουαρίου 2017

101 Ζαν-Πολ Σαρτρ, «Η ναυτία»





Ζαν-Πολ Σαρτρ, "Η ναυτία"
μετάφραση: Ειρήνη Τσολακέλλη

302 σελ.
101ο βιβλίο
18/1/2017
Πρόταση Χριστίνα Βουμβουράκη

Ταυτότητα και εξώφυλλο βιβλίου από τη βάση της Βιβλιονέτ





Χριστιάνα Βέλλου
Μια φιλοσοφική νουβέλα σχετικά με τον υπαρξισμό και τις βασικές αρχές της ελευθερίας. Η ιστορία ενός Γάλλου συγγραφέα του Αντουάν Ροκεντίν, ο οποίος τρομοκρατημένος από την ιδία του την ύπαρξη, σε μια εκ βαθέων καταγραφή ημερολογιακής φόρμας, αναλύει, χωρίς έλεος, κάθε συναίσθημα και αίσθηση του εαυτού του και των ανθρώπων γύρω του.
Ένα βιβλίο που θα έλεγα ότι δεν διαβάζεται εύκολα. Αν δεν πατάς γερά στα πόδια σου συναισθηματικά για να διαχειριστείς το γεγονός ότι ίσως δεν κάνεις τίποτα άλλο στην ζωή παρά μόνο να υπάρχεις, μην το διαβάσεις. Αν παθιάζεσαι με τις λέξεις και την γοητεία που φέρνει το σκοτάδι και η μοναξιά, τότε μπορεί να είναι και ιδιοφυές. Δεν κατέληξα ακόμη σε πια πλευρά βρίσκομαι διαβάζοντάς το, παρόλα αυτά θεωρώ ότι αξίζει να βρίσκεται στις επιλογές ενός βιβλιόφιλου, μιας και ο Σαρτρ είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του φιλοσοφικού υπαρξισμού και της φαινομενολογίας.

Κατερίνα Τσίχλα
Στο βιβλίο «H Ναυτία» του Σάρτρ η φωνή του αφηγητή κατέχεται, εν είδει ανάγνωσης ημερολογίου, από τον  Αντουάν Ροκαντέν. Ο μυθιστορηματικός ήρωας ακολουθώντας πορεία ανήσυχου και αυτοδιάθετου ερευνητή ζωών και ιστοριών, βρίσκεται στη πόλη Μπουβίλ υπηρετώντας το πάθος της συγκεκριμένης εποχής. Συλλέγει πρωτογενή στοιχεία για τη συγγραφή βιβλίου που αφορά τα μυστήρια της ζωής και της δράσης ενός μαρκησίου του προηγούμενου αιώνα. Το έργο μοιάζει αρχικά να είναι το μοναδικό θέμα που διατηρεί την δομή της ύπαρξης του, ενώ η ημερολογιακή καταγραφή συμβάντων και αντίληψης τους έχει σαν στόχο τον προσδιορισμό της εμπειρίας της παρατήρησης ορίζοντας τα επίπεδα αλλαγών σε εξωτερικό και ενδοσκοπικό περιβάλλον. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σκιαγραφείται ως βαρετή και αδιάφορη. Οι άνθρωποι εμφανίζονται να παίζουν ρόλους επινοημένους και άνευ νοήματος σε ένα σκηνικό ανίας. Προδιαγεγραμμένες κινήσεις κουρντισμένων καρικατούρων όπου οι παραμορφώσεις δεν είναι κωμικές, αλλά τραγικές. Ο ήρωας αποφεύγει τον συγχρωτισμό μαζί τους, διατηρώντας μια πάγια τακτική παραμονής στην «επιφάνεια της μοναξιάς». Η πραότητα του Αυτοδίδακτου τον παρασύρει για λίγο σε μια συναναστροφή που οι ανθρωπιστικές της υποψίες τον απογοητεύουν. Η σκέψη της αμφισβήτησης της αξίας του παρελθόντος τον οδηγεί με αυτόματο τρόπο στην αμφισβήτηση της αξίας του ιστορικού έργου του. Η δυσφορία της απαρέσκειας βαφτίζεται ναυτία και τον ακολουθεί με μη αναστρέψιμο τρόπο. Το πάθος του σβήνει με το μηχανικό τρόπο κλεισίματος διακόπτη και τον οδηγεί στην εγκατάλειψη. Η ομίχλη της αδιαφορίας φωτίζεται αμυδρά από την συνάντηση με την Άννυ, η επιθυμία δεν ακολουθεί. Οι ενορχηστρωμένες τέλειες στιγμές επιβεβαιώνουν την ήδη δοκιμασμένη αποτυχία τους. Εγκαταλείποντας την πόλη, ο πόνος μιας τζαζ μελωδίας γίνεται πόνος πρότυπο ωθώντας τον σε ένα νέο δημιούργημα λέξεων. Ένα μυθιστόρημα που θα υπερβαίνει την ύπαρξη και θα τον συμφιλιώνει με τη ζωή.
Ο Σάρτρ καταθέτει σ’ αυτό το ιδιότυπο μυθιστόρημα του σχόλια για τη συνειδητοποίηση, για την ύπαρξη, την δημιουργία, την αυτογνωσία, το παρελθόν και τους άλλους.

Βιολέττα Παπαδοπούλου
Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.
Υπαρξισμός - το παράλογο της ύπαρξης.
Οι παραπάνω άξονες είναι αυτοί στους οποίους κινείται όλη η φιλοσοφία του Σαρτρ, που υπήρξε αυτός που έφερε στο προσκήνιο και δημιούργησε το γαλλικό κίνημα του υπαρξισμού.
Ο υπαρξισμός είναι το κίνημα της σκέψης, που προέβαλε την ύπαρξη, σε αντίθεση με την ουσία. Ο Σαρτρ έλεγε ότι η ύπαρξη προηγείται της ουσίας.
Δεν δέχεται την ύπαρξη του Θεού και υποστηρίζει την ελεύθερη επιλογή του ατόμου και την αποκλειστική ευθύνη του γι΄αυτή.
Υπήρξε υποστηρικτής του Κάστρο, του Μάο, των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, της εθνικής ανεξαρτησίας της Αλγερίας.
Αντισυμβατικός, στη ζωή και στο έργο του, στην Ναυτία, αντιμετωπίζουμε την πικρή ειρωνεία του για τους μπουρζουάδες, για τους εργάτες που ανεβαίνουν ιεραρχικά, για τον θεσμό του γάμου, που στραγγαλίζει τις σχέσεις των ανθρώπων και για τα δικαιώματα των κάθε φύσης αρχηγών που ασκούν εξουσία(όπως πατέρα, συζύγου, πολιτικού, εργοδότη, γιατρών, δικαστών).
Ενδεικτικά, χλευάζει το διάλειμμα της Κυριακής των μπουρζουάδων και των φτωχών, που τη ζουν, ίσα για να πάρουν δύναμη για να ξαναρχίσουν από Δευτέρα την άδεια τους ζωή, (π.χ. μας περιγράφει πόσο καλλιεργημένα γελούν οι πλούσιοι και πώς χαιρετιούνται, βγάζοντας το καπέλο τους).
Επίσης κριτικάρει αρνητικά τον Αυτοδίδακτο, έναν άντρα που διαβάζει μόνο για να διαβάζει, χωρίς να αντιλαμβάνεται τίποτε από την ουσία όλων αυτών, κατακρίνοντας την επιστήμη χωρίς περιεχόμενο.
Οι στιγμές που νιώθει ανεξέλεγκτη ναυτία ο αφηγητής, είναι οι στιγμές που ξυπνάει και του επιτίθεται ανελέητα η κρίση του για όσα βλέπει και ζει στην κοινωνία. Γι’ αυτόν, όλα είναι τυχαία, δωρεάν και ενιαία (η σκηνή του αφηγητή, που νιώθει ενιαία την ύπαρξή του με μια καστανιά).Η ύπαρξη είναι ορισμένη μόνο από την ύπαρξη και είναι άπειρη.
Σε όλο το βιβλίο εμφανίζεται μισάνθρωπος και, όπου υπάρχει χρώμα αυτό είναι μαύρο ή μπλε, ενώ μου δίνει την εντύπωση ότι νιώθει πως έχει όλες τις απαντήσεις. Το μόνο που βλέπει μπροστά του είναι η κατάβαση και ποτέ η ανάβαση. Λέει κάπου πως κάθε ον γεννιέται χωρίς λόγο, παρατείνεται η ύπαρξή του από αδυναμία και πεθαίνει από σύμπτωση.
Η περιστασιακή σύντροφος του αφηγητή, η ΄Αννυ, μιλάει για την κούραση της ηλικίας, για τις προνομιούχες καταστάσεις και τις υπέροχες στιγμές, καταλήγοντας πως τελικά δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνον ο εαυτός μας.
Το μόνο σημείο που εμφανίζεται η αγάπη, είναι, προς το τέλος του βιβλίου, σε ένα ρεφραίν τραγουδιού:
«Κάποια από κείνες τις μέρες
 θα με πεθυμήσεις αγάπη»,
λέγοντας πως ίσως μια μέρα αισθανόταν την καρδιά του (του αφηγητή) να χτυπάει πιο γρήγορα, να έβλεπε τον εαυτό του χωρίς απέχθεια και να έλεγε στον εαυτό του: Είναι αυτή εκεί τη μέρα, αυτή την ώρα που όλα άρχισαν. Και να έφτανε να δεχτεί τον εαυτό του.

26 Ιανουαρίου 2017

Η λέξη του μήνα (32.5): η "παρηγοριά" της Κλεοπάτρας Τσάκουρη



Όταν σφίγγουν το χέρι - 1966


 Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

  Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης









Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο

Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι
φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με ταμπούρλα







24 Ιανουαρίου 2017

Κατερίνα Τσίχλα για τη Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3

Φωτο: Παντελής Τρακίδης



Είμαι μικρή και τριανταφυλλένια. Όχι στα χρόνια μου. Στον χρόνο μαζί σας. Πριν έρθω, φοβόμουν λίγο. Διάβαζα τις αναρτήσεις στο blog και σκεφτόμουν ότι είναι αδύνατον να φτάσω τη μαζεμένη εμπειρία σας και την εξασκημένη σκέψη σας. Ότι θα διστάζω να αρθρώσω λέξη, ότι θα ντρέπομαι, ότι δεν θα έχω τίποτε να πω. Αλλά ήθελα πολύ να δοκιμάσω.

Ήθελα να διαβάζω τα βιβλία αλλιώς, σαν να είναι δουλειά μου να τα καταλάβω. Και ήρθα, με ένα μικρό σπρώξιμο του Νίκου, φίλου από τα παλιά, που τον έψαξα για να πάρω τη γνώμη του. Αποφάσισα να ξεπεράσω το πρόβλημα της αμηχανίας μου, δοκιμάζοντας να γράψω τις σκέψεις πάνω στα βιβλία που διαβάζαμε. Και μου άρεσε. Μάζευα το δεκαπενθήμερο λέξεις. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα, και που είστε και σοβαροί και χαλαροί και δεν υπάρχει κανένα ύφος υπεροψίας παρά τις γνώσεις και την καλλιέργεια σας.
Ευχαριστώ πολύ που με δεχτήκατε, με τον τρόπο ακριβώς που με δεχτήκατε.
Κατερίνα

23 Ιανουαρίου 2017

Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3: «Η μεγάλη διάρρηξη» και «Το βιολί και ο οδοστρωτήρας» - Δευτέρα 23-1-2017

ΔΙΠΛΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ KΑΙ KΛΟΝΤ ΛΕΛΟΥΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του αφιερώματός τους Το ζεύγος και η βία τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) ένα εξαιρετικό διπλό πρόγραμμα: στις 21:05 θα προβληθεί η αριστουργηματική ταινία μικρού μήκους του Αντρέι Ταρκόφσκι Το βιολί και ο οδοστρωτήρας (Σοβιετική Ένωση, 1961, έγχρωμη, 46'). Και στις 21:50 η βραβευμένη κωμωδία του Κλοντ Λελούς Η μεγάλη διάρρηξη (Γαλλία, 1973, έγχρωμη, 90'). Παίζουν: Λίνο Βεντούρα, Φρανσουάζ Φαμπιάν, Σαρλ Ζεράρ, Αντρέ Φαλκόν.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση για την Mεγάλη Διάρρηξη θα διανεμηθεί στους θεατές, ενώ για Το βιολί και ο οδοστρωτήρας θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση της Χριστίνας Γαλανοπούλου από το Lifo.gr. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Το ρομαντικό σινεμά του Λελούς και η Γαλλία του '60 και του '70.

Ένας τυχοδιώκτης, που του αρέσουν πολύ οι γυναίκες, σχεδιάζει μια ληστεία αλλά παράλληλα και την κατάκτηση μιας γυναίκας στην Κυανή Ακτή .

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί για τη Μεγάλη Διάρρηξη είναι η ακόλουθη:

«Ένας μπεσαλής τυχοδιώκτης (Λίνο Βεντούρα), που του αρέσουν πολύ οι γυναίκες, σχεδιάζει μια ληστεία αλλά παράλληλα και την κατάκτηση μιας ωραίας κυρίας (Φρανσουάζ Φαμπιάν) που έχει κατάστημα με αντίκες στην Κυανή Ακτή. Στο πλευρό του έχει έναν άντρα μεγάλης ηλικίας ως συνεργάτη. Ασχολείται, λοιπόν, με την κατόπτευση ενός κοσμηματοπωλείου καλά θωρακισμένου και κάνει το παν για να κατακτήσει τη γυναίκα. Αυτή τον εκτιμάει και τον καλεί την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σε ένα πάρτι όπου βρίσκονται επίσης ο Ιταλός εραστής της και ορισμένοι διανοούμενοι φίλοι. Κατά τη διάρκεια του βραδινού, οι τύποι νιώθουν την έλξη άντρα-γυναίκας, τον προσβάλλουν, αυτή τους διώχνει και πέφτει στην αγκαλιά του. Αυτός της κάνει ένα πανάκριβο δώρο με συμβολική σημασία και στη συνέχεια οργανώνει τη ληστεία, η οποία δεν θα έχει και την καλύτερη κατάληξη.
Με εξαιρετική αισθητική, αυτοβιογραφικές αναφορές (πλάνα αρχής του Ένας άντρας και μια γυναίκα) και χρήση ασπρόμαυρου, ο Λελούς γυρίζει ένα φιλμ, που ξεφεύγει από το ερωτικό μελόδραμα (το οποίο όμως  και αναπαράγει) και επιλέγει τη χαλαρή αστυνομική περιπέτεια, τη χαρακτηρολογική διερεύνηση, τις πολλές σινεφίλ αναφορές, αλλά και διατυπώνει με στοιχεία του γαλλικού νεορομαντισμού την άποψη του για το τι εστί σωστός αρσενικός. Προσωπικά, μου κάνουν εντύπωση οι αιχμές σε βάρος διακεκριμένων σκηνοθετών όπως οι Μπερτολούτσι και Μπελόκιο, πιθανά επειδή ο ίδιος ο Λελούς θεωρούνταν “δευτεράντζα” από τους διανοούμενους.
Αρχές δεκαετίας του '70 στη Γαλλία, τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα: Κάθε κατεργάρης έχει κάτσει στον πάγκο του, και όλα δείχνουν πως οι Γάλλοι επιθυμούν πλέον μια ευμαρή ζωή και μια καλή σχέση. Ο Λελούς αξιοποιεί δύο καταπληκτικούς ηθοποιούς που αποδίδουν εξαιρετικά τη μεγάλη ηθική και συναισθηματική δύναμη των ηρώων να ξεπεράσουν τη βία που τους χωρίζει και να είναι για πάντα μαζί.»

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί για Το βιολί και ο οδοστρωτήρας είναι η ακόλουθη:

«Όσα έπρεπε να ειπωθούν για ένα σύστημα-καταπακτή, που ρουφάει, τεμαχίζει και κυτιοποιεί τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους, έχουν ειπωθεί από το 1960, μέσα από την διπλωματική του Ταρκόφσκι, το εξαφανισμένο, κακομεταφρασμένο, σχεδόν παραπεταμένο μαργαριτάρι του, με το οποίο αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, την περίφημη κινηματογραφική σχολή VGIK.
Σε μια εποχή που το ζάμπλουτο, πλην συμπλεγματικό, Χόλιγουντ αναζητούσε το επόμενο παιδί-θαύμα για να το στύψει, ο Ταρκόφσκι είχε προλάβει να πει τα πάντα για το bullying, την καταπιεσμένη δημιουργικότητα και τους Προκρούστες της σύγχρονης ζωής μέσα από «Το Βιολί και τον Οδοστρωτήρα» του, με το πανέξυπνο πρόσωπο του πιτσιρίκου - τότε - πρωταγωνιστή του, Ιγκόρ Φομτσένκο.
Σε μόλις 43 λεπτά, και ούτε ένα χαμένο ή περιττό, ο Ταρκόφσκι φτιάχνει έναν απέραντο ηλεκτρικό αγωγό μηνυμάτων, χαρακτήρων, χρωμάτων. Κάποιες σκηνές σέρνονται στην πραγματικότητα, κάποιες άλλες ρέουν σαν όνειρο από πίνακα του Νταλί με λιωμένα ρολόγια, κάποιες κινηματογραφούνται, ακριβώς όπως κυλάει η πραγματική ζωή: από πάνω προς τα κάτω.
Και μετά συμβαίνουν όσα πρέπει να συμβούν. Ο μικρός βιολιστής, είναι ένας απόβλητος από παντού. Τα παιδιά δεν τον θέλουν και τον τραμπουκίζουν, γιατί είναι παράξενος και από «αλλού» φερμένος. Η δασκάλα της μουσικής, μία μορφή μεφιστοφελική, σαδιστική, τεχνοκράτισσα, τον βασανίζει, τον περιορίζει, τον απογοητεύει, γιατί η φαντασία του φτιάχνει μουσική ακατάλληλη για τον μετρονόμο και τους κανόνες της. (Αυτή η μουσική, που πλαισιώνει χαρακτήρες και όχι σκηνές στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπογράφεται από τον άλλο ταλαντούχο, Βιατσεσλάβ Οβτσινίκοβ, ακόμη ένα παιδί-θαύμα της Ρωσίας, που συνέθετε μουσική από τα 9 του).
Τα μπετά και τα χαλάσματα της ψυχροπολεμικής Ρωσίας δεν αντέχουν το βιολί και την αυθόρμητη καλαισθησία. Το ρωσικό σύστημα «πρωταθλητισμού», που εκπαιδεύει φαβορί, δεν τα ενθαρρύνει, μόνο τα σκληραγωγεί και τα προπονεί για την κορυφή. Δεν αρκεί να είσαι πρώτος ή άριστος ή εξαιρετικός. Πρέπει η πρόοδος σου να εξηγείται γραμμικά, απρόσκοπτα, χωρίς συναισθηματισμούς και λοξοδρομήσεις.
Η σκηνή με το παιδάκι που βγαίνει από την εξέταση στο ωδείο έχοντας πάρει «Β», είναι ενδεικτική του θεωρήματος των «πρώτων», στο οποίο ήθελε να αντιπαρατεθεί ο Ταρκόφσκι. Η μουσική αξιώσεων παίζεται με τα μάτια ανοιχτά, όμως ο μικρός έχει αντιρρήσεις.
Μόνος αναπάντεχος σύμμαχος της μινιατούρας-βιολιστή, ένας θηριώδης εργάτης (τον ενσαρκώνει ανεπιτήδευτα ο Βλαντιμίρ Ζαμάνσκι), χειριστής οδοστρωτήρα, οδηγός ενός θορυβώδους, ατσούμπαλου οχήματος, που αντί να «καταπιεί» το μισό βιολί - μισό, λόγω της ηλικίας του κατόχου του - το υιοθετεί, το προστατεύει, το καθοδηγεί και το μεγαλώνει.
Ο Ταρκόφσκι μιλάει για τα πάντα, με ελάχιστες λέξεις: για το πώς αφομοιωνόμαστε όχι από τους «όμοιους», αλλά από τους φαινομενικά αντίθετους και άσχετους, για τις συνέπειες τού να σκέφτεται κανείς εκτός πλαισίου, για την προσπάθεια να ισορροπήσει ο άνθρωπος ανάμεσα στους τραμπούκους της καθημερινότητας και του συστήματος, χωρίς στο τέλος να γίνει ένας από αυτούς, για τους πειρασμούς, στους οποίους αξίζει να υποκύψουμε και τις επαναστάσεις, που μετανιώνουμε όταν δεν συμβαίνουν ποτέ.
Η διπλωματική του Ταρκόφσκι είναι ένα άγριο, πολύχρωμο ποίημα, ντυμένο με υποβλητική μουσική και ακανόνιστo ρυθμό, σαν καρδιογράφημα 7χρονου που τρώει ξύλο σ'ένα γιαπί απ'τα χαμίνια της γειτονιάς του και τρέμει τον εξευτελισμό και την αποδόμηση, πριν ακόμη καταλάβει από τι υλικά είναι φτιαγμένος αυτός και η ίδια η ζωή.»

ENTΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗ «ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΡΡΗΞΗ»

Εξάλλου, 11 λόγοι για να μην χάσετε τη Μεγάλη διάρρηξη είναι:

1.    Για τον εκπληκτικό ρόλο του Λίνο Βεντούρα, που είναι τελείως διαφορετικός απ'ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε.
2.    Για τους πολύ αργούς αφηγηματικούς ρυθμούς, που είναι μια σαφέστατη υπενθύμιση πως εδώ δεν έχουμε μια αστυνομική ταινία αλλά ιδίως τη διαδικασία μιας συναισθηματικής προσέγγισης.
3.    Για την εξαιρετική σεκάνς στο κοσμηματοπωλείο, όπου και πάλι η μοίρα, όπως σε όλα τα γαλλικά νουάρ, παίζει τον βασικό ρόλο.
4.    Για την εξαιρετική φωτογραφία του ίδιου του Λελούς με τη γεματη σημασία χρήση του ασπρόμαυρου.
5.    Για τις εξαιρετικές αυτοβιογραφικές μνήμες του Λελούς με τα αρχικά πλάνα από το Ένας άντρας και μια γυναίκα (1966).
6.    Γιατί για μια ακόμα φορά μας αφηγείται την ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας αλλά σε άλλη παραλλαγή.
7.    Για την άποψη που ουσιαστικά καταθέτει ο Λελούς, για το ποιος είναι ο τύπος και τα χαρακτηριστικά του ιδανικού αρσενικού.
8.    Για τις παράξενα σαρκαστικές νύξεις του σε διάσημους Ιταλούς πολιτικούς σκηνοθέτες, φανερή απόδειξη ότι δείχνει την προσωπική του πικρία για τις αρνητικές απόψεις για τον ίδιο.
9.    Γιατί πρέπει να προσέξουμε τον πραγματικό τίτλο της ταινίας που σημαίνει καλή χρονιά και παραπέμπει σε ευρύτατες κοινωνιολογικές σημασίες πέρα από μια τυπική πρωτοχρονιάτικη ευχή.
10.  Για την τελική άποψη που αποπνέει η ταινία, ότι έτσι όπως κατάντησαν οι επαναστατικές ιδέες, η Γαλλία των μέσων της δεκαετίας του '70 χρειάζεται ένα καλό σπίτι και μια καλή σύντροφο.
11.  Γιατί αυτή η τελευταία άποψη είναι το άκρως αντιδραστικό ιδεολογικό απόσταγμα της αστικής τάξης. Το ερώτημα είναι αν ο Λελούς το αναπαράγει ή το κριτικάρει. Την απάντηση θα δώσουν οι θεατές.

ΠΕΝΤΕ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΒΙΟΛΙ ΚΑΙ Ο ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ»

Εξάλλου, 5 λόγοι για να μην χάσετε Το βιολί και ο οδοστρωτήρας είναι:

1.    Για το ότι έχει ήδη εμφανή τα σημάδια ενός μεγάλου δημιουργού.
2.    Για την καταγγελία του ανταγωνισμού που καλλιεργείται από τους γονείς στα παιδιά.
3.    Για την απεικόνιση της απομόνωσης των χαρισματικών ανθρώπων ήδη από τη μικρή τους ηλικία.
4.    Για την εκμετάλλευση ακόμα και αυτών των ανθρώπων μέσω του ταλέντου.
5.    Γιατί πρόκειται για προβληματισμό άλλων εποχών, που δε συναντάται πλέον στο σύγχρονο κινηματογράφο.



Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το νεονουάρ του Λόρενς Κάσνταν Έξαψη (1981).