Θανάσης Μαρκόπουλος, Χαμηλά ποτάμια, εκδ. Μελάνι, 2015
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMxmyn63b6aCTWQq_u88ScYdl-lHYDDZznvuhpK5WAAzkjS_n2nc2p2-E3svUcp9YDhs-pRcn3F9zjSTM-Q2vU0_81b0DJdEdHs2r3gZQcTCuxhYpP1zQ_vmICfFRYqYXiHPXuSg-X_L0/s200/libver-thanasis-markopoulos.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1cUsYrds1SXi_IFJv1dc1tNC5hv3ZlWz_xod1eY6HPr6WuOXK42iLwSiT7BGOXPSf-t0Zo3JWO9w49dhqKJTZtEslrSnot_xVa5DsjhO9oAhpjv0uG1Xb1jIl61MxxtZ_0tWeM8vk_X8/s1600/xamhla-potamia.jpg)
Ο χρόνος είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε όλα σχεδόν τα ποιήματα. Έρχεται και επανέρχεται ως χρόνος περασμένος αλλά και μελλούμενος. Πως αφομοιώνεται και πως εισπράττεται ο χρόνος (και) μέσα από τις συγκρίσεις του χθες με το σήμερα. Εντός του χρόνου η απουσία, η απουσία του πατέρα, του Χρήστου Μπράβου, του παππού, του παιδικού του φίλου, της κυρα-Κατίνας... Ναι, και ο έρωτας αλλά ως ανάμνηση-μακρινό παρελθόν ή ως επιθυμία ( όλα τα χαλαλίζω / για εκείνο το λαχταριστό μελαχρινό κορίτσι ). Στο Σκέτος αέρας συναντάμε τον απολογισμό: Βαδίζω στα εξήντα και δύο / βρέχει χιονίσει / Κοιτάζω μπροστά μου / βουνά και λαγκάδια / θάλασσες που ανθίζουν / δρόμοι γκρεμοί και δρόμοι γεφύρια / κι ανοιχτά ενδεχόμενα / σαν παράθυρα θέρους / Κοιτάζω πίσω μου / σκέτος αέρας
Στον αντίποδα του κλίματος, αλλά στην ίδια θεματική, τα αυτοσαρκαστικά στιγμιότυπα στο ποίημα Το βλέμμα των άλλων. Το τρίτο: Μπαίνω στο λεωφορείο Σταθμός-Χαριλάου / Κοπελίτσα κλωνί με μάτια της άνοιξης παραχωρεί ευγενώς τη θέση της / Κοιτάζω πίσω μου δε βλέπω κανέναν
Γιώργος Καλιεντζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου