31 Μαρτίου 2016

Το μεγαλύτερο "βιβλίο" στον κόσμο

Ο βασιλιάς Mindon της Μιανμάρ (Βιρμανία πριν το 1989) θέλησε να αφήσει στους μεταγενέστερους ένα βιβλίο το οποίο δεν θα αλλοίωνε εύκολα ο χρόνος, ως ιστορική και πολιτιστική παρακαταθήκη των επερχόμενων γενεών. Εραστής της λογοτεχνίας και των βιβλίων ο ίδιος, γνώριζε πολύ καλά ότι ένα από τα πολυτιμότερα στοιχεία μιας διαφωτισμένης κοινωνίας είναι το βιβλίο. Όχι, όμως, οποιοδήποτε βιβλίο αλλά το μεγαλύτερο βιβλίο στον κόσμο….

Το “Kuthodaw”, όπως ονομάζεται, ξεκίνησε να “γράφεται” το 1860 στο Mandalay (μετέπειτα πρωτεύουσα της Βιρμανίας), όχι σε χαρτί αλλά σε μάρμαρο, το οποίο εξορύχτηκε από μια περιοχή κοντά στο παρακείμενο ποτάμι της πόλης. Αποτελεί στην ουσία ένα θρησκευτικό βιβλίο, με κώδικες και κανόνες του Βουδισμού, ενώ για τη συγγραφή του ασχολήθηκαν εκατοντάδες ανώτεροι μοναχοί, οι οποίοι έγραφαν χρησιμοποιώντας χρυσό μελάνι. 
Το βιβλίο έχει 730 “μαρμάρινα” φύλλα και 1.640 σελίδες με 100 γραμμές η καθεμία, ενώ το ύψος του φτάνει τα πέντε πόδια. Η συγγραφή του κράτησε οκτώ ολόκληρα χρόνια, ενώ όλες οι σελίδες τοποθετήθηκαν εν τέλει γύρω από μια χρυσή παγόδα στο κέντρο της πόλης- γνωστή ως παγόδα Kuthodaw. Σήμερα το μεγαλύτερο βιβλίο στον κόσμο αποτελεί από μόνο του ένα ολόκληρο μουσείο, που προσελκύει τουρίστες και βουδιστές από όλο τον κόσμο.

Πηγή: http://perierga.gr

30 Μαρτίου 2016

83 Βιβλίο - Hannah Kent," Έθιμα ταφής" (5ος χρόνος)

Hannah,  Έθιμα ταφής
μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Εκδόσεις Ίκαρος, 2014
3-2-2016
Βιβλίο 83ο
Πρόταση του Νίκου Ματενίδη









Νίκος Ματενίδης


Ο Χάρτης και οι επιστολές σε περνάνε στην ατμόσφαιρα και στον τόπο που θα ταξιδέψεις. Γιατί τί άλλο είναι αυτό το βιβλίο, παρά ένα ταξίδι, στις αρχές τού 19ου αιώνα, στην άκρη αυτής της μακρινής χώρας. Σε έναν τόπο, που δεν είχε τα αποτελέσματα της αναγέννησης στην Κεντρική Ευρώπη, της ανανέωσης των ιδεών. Ίσως, στον μακρινό Βορά να μην υπήρξε αυτή η επιρροή, για αυτό ο μεσαίωνας φώλιαζε ακόμα στον ιστό της κοινωνίας. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί δημοσιογραφικό ύφος στην αφήγηση, όμως το πρώτο πρόσωπο της καταδικασμένης, αγγίζει αυτό του Τέρενς Μάλικ όταν περιγράφει την ψυχολογική διάθεση του ήρωα, όταν αυτός έρχεται σε επαφή με τη φύση.
Δυνατοί χαρακτήρες με αυτόνομη σκέψη, δίνουν στον αναγνώστη την ευκαιρία για ψυχολογική γνώση. Η Μαργκρέτ, κυρίαρχη στο σπίτι, τρυφερή, έχω την αίσθηση ότι για αυτήν γράφτηκε το βιβλίο. Ο Ιερέας, σαν φιγούρα του Nathaniel Hawthorne από το άλικο γράμμα, αγαπά με ένα τρόπο που σε αφοπλίζει. Οι δύο αδελφές καλύπτουν την αντίθεση που χρειάζεται, για τις ανάγκες της ιστορίας.
Τέλος, πόση ποίηση υπάρχει στην φράση της ετοιμοθάνατης: Κι εγώ τον αγάπησα, επειδή μ’ έκανε να νιώθω πως ήμουν αρκετή.
 

Βιολέττα Παπαδοπούλου
Ένα συγκλονιστικό βιβλίο της αυστραλής συγγραφέως, με γραφή εξαιρετική, με αφήγηση ποιητική, με περιγραφές της σκληρής και άγριας φύσης της Ισλανδίας του 19ου αι., των πολύ δύσκολων συνθηκών διαβίωσης των αγροτών και των υπηρετών. Της μειονεκτικότατης σχέσης της γυναίκας και δη ορφανής ή ανύπαντρης μητέρας ή παραδουλεύτρας, καθώς και του πόσο φοβούνται οι άντρες την χειραφέτηση ή το μυαλό τους.
Σε όλο το έργο οι γυναίκες υποφέρουν και πεθαίνουν νέες, έχοντας σαν καθήκον τους τις αγροτικές δουλειές και τις δουλειές του σπιτιού, μαζί με την εγκυμοσύνη και το μεγάλωμα των παιδιών.
Αντίθετα, από την άλλη πλευρά, ο Νομαρχιακός Επίτροπος Μπγιόρν Μπλόνταλ, ζει με όλες τις ανέσεις, μέσα σε ένα ζεστό και άνετο σπίτι, με γεμάτα κελάρια, με τζάμια στα παράθυρα και πολλούς υπηρέτες. Και επιπλέον, διατάζει τους πάντες να κάνουν αυτό που θέλει, αδιαφορώντας αν αυτό είναι ή όχι δίκαιο, ή αποφασίζει για την ενοχή και την θανάτωση ή την απονομή χάριτος.
Όσο ξετυλίγεται η ιστορία, η κεντρική ηρωίδα ΄Αγκνους (= Αγνή) Μάγκνουστότιρ, η φόνισσα εραστή της Νάταν, ένα πλάσμα αποτρόπαιο στην αρχή, ενώ στέλνεται από τον Μπλόνταλ να περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής της με την οικογένεια του Νομαρχιακού Υπαλλήλου Γιον Γιόνσον, ξεδιπλώνει μία-μία τις συμφορές της ιστορίας της ζωής της, που την έζησε μέσα στην εγκατάλειψη, την ανέχεια, τον φόβο, τη βία, την σωματική και ψυχική εκμετάλλευση, το κρύο, τη μοναξιά, τις ενοχές που ένιωθε για ό,τι στραβό της συνέβαινε.
Ο μόνος που αγάπησε απεριόριστα, μετά τη Μάνα, τη βιολογική, που την εγκατέλειψε και τη θετή, που πέθανε, ο Νάταν, ένας μάγος-γιατρός, με έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις, χειριστικός και με την ΄Αγκνες και με τη Σίγκα, ερωμένες του και οι δύο ταυτόχρονα και με όσους ανθρώπους γνώρισε, άντρες ή γυναίκες, ένας άνθρωπος που την οδήγησε στην καταστροφή και τον οποίο αναγκάστηκε να μαχαιρώσει για να πεθάνει γρηγορότερα και να μην υποφέρει από τα χτυπήματα του Φρίντικ, που μισούσε τον Νάταν.
Η κοινωνία από την άλλη, περιχαρακωμένη και φοβισμένη, όπως πάντα, πιστεύει ό,τι είναι κακό και πικρόχολο και καταδικάζει ασυζητητί την ΄Αγκνες.
Οι μόνοι που την κατάλαβαν και της έδειξαν συμπαράσταση και τρυφερότητα, είναι η Μάργκρετ, η σύζυγος του νομαρχιακού Υπαλλήλου, που αποτελεί κορυφαίο χαρακτήρα, ταυτόχρονα σκληρό, εξ ανάγκης από την τη ζωή που ζει και τρυφερός, όταν καταλαβαίνει το μέγεθος της δυστυχίας της ΄Αγκνες καθώς και ο νεαρός εφημέριος Τόττι, που θα έδινε και τη ζωή του, για να απαλύνει τον πόνο των τελευταίων ημερών της ΄Αγκνες. Στο τέλος βέβαια και όλη η οικογένεια Γιόνσον, που την αγκαλιάζει με τον τρόπο της.
Αρκετές και οι θρησκευτικές αναφορές στο βιβλίο και στα αιώνια φιλοσοφικά και μεταφυσικά αναπάντητα ερωτήματα του ανθρώπου.
Οι κεντρικοί χαρακτήρες μου θυμίζουν, σε σχέση με τη θρησκεία μας, την Παναγία η Μάργκρετ, τον Χριστό ο Τόττι και την Μαρία Μαγδαληνή η Άγκνες.

Χριστιάνα Βέλλου 
Το βιβλίο με δυσκόλεψε πολύ, αλλά τελικά μου άρεσε. Μέσα από μια αληθινή ιστορία ενός διπλού φόνου στην Ισλανδία του 1830, μας παρουσιάζεται  η κουλτούρα ενός λαού, πολύ μακρινού από μας, με πολλές προκαταλήψεις, πολύ κλειστή σκέψη, πολύ φτώχεια και βεβαία την εκκλησία να τους καθοδηγεί έντονα.
 Οι περιγραφές της συγγραφέως είναι όμορφες και πολύ ζωντανές. Ο τρόπος γραφής επίσης ευρηματικός , σε πρώτο πρόσωπο οι σκέψεις της ΄Αγκνες, σε διάλογο όλη η πλοκή του μύθου. Με εντυπωσίασε το γεγονός πως μια Αυστραλή νέα κοπέλα έκανε τόσο συστηματική έρευνα γύρω από ένα πραγματικό γεγονός το οποίο συνέβη δυο αιώνες πριν στην άλλη άκρη του πλανήτη  και έφτιαξε ένα βιβλίο που πραγματικά σε μεταφέρει σε άλλο χρόνο και τόπο.
 Πιστεύω πως αυτά που θα θυμάμαι από τις περιγραφές του βιβλίου πιο έντονα , είναι το κρύο που κυριαρχεί στην χώρα και τελικά σε εξαντλεί,  το οποίο ένιωσα σαν αναγνώστης , και το γκρίζο φως το οποίο σε απομονώνει όπως συνέβη και με την ηρωίδα.

Κλεοπάτρα Τσάκουρη
Έθιμα ταφής, μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα στη Β. Ισλανδία το 1829. Ο τίτλος του βιβλίου σε παραπέμπει στη τελευταία πράξη του παιχνιδιού που λέγεται ζωή στο θάνατο.
Η Άγκνες κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, μια τραγική φυσιογνωμία που διέπραξε έγκλημα σκοτώνοντας τον εραστή της, τους τελευταίους μήνες της ζωής της, πριν την εκτέλεση με απαγχονισμό, μένει φιλοξενούμενη σ’ ένα αγρόκτημα νομαρχιακού υπαλλήλου της περιοχής. Ο φόβος για την φόνισσα μετατρέπεται σταδιακά με την διήγηση της ιστορίας στον ιερωμένο, σε φροντίδα, κατανόηση, λύπη για την καταδίκη της. Η πνευματική πράξη να δώσει το τέλος, να επιφέρει το θάνατο στον εραστή της με εκατό μαχαιριές, για το θολωμένο μυαλό της Άγκνες είναι λύτρωση γι’ αυτόν, πράξη αγάπης και όχι μίσους, η ίδια τα θεωρεί φιλιά, που ο ετοιμοθάνατος εραστής τα περιμένει με ευγνωμοσύνη.
Η Άγκνες είναι διφορούμενη προσωπικότητα, είναι ικανή για το καλύτερο: φροντίζει με τις συμβουλές της, τα βότανα της την άρρωστη γυναίκα που την φιλοξενεί, αλλά και για το χειρότερο. Αυτό μας προβληματίζει, μας κάνει να νιώσουμε βαθιά ότι κάθε άνθρωπος, ακόμα και δολοφόνος, έχει καλές στιγμές, αξίζει να σκύψουμε πάνω του, να ακούσουμε τις σκέψεις του, να καταλάβουμε τα βαθύτερα αίτια της πράξης του.

Ντίνα Παπαδοπούλου
Ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά του 19ουαιώνα και συγκεκριμένα στην τελευταία θανατική εκτέλεση στην Ισλανδία. Είναι το πρώτο βιβλίο μιας αυστραλής, που βρέθηκε με υποτροφία στην Ισλανδία. Έγινε τελικά best seller και κέρδισε πολλά βραβεία.
Οι περιγραφές της των αρκτικών εποχών είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Γράφει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο για το καλοκαίρι «ο ήλιος ζέσταινε τα κόκκαλα της γης» και παρακάτω «το φθινόπωρο σπρωχνόταν από έναν άνεμο, που οδηγούσε τις νιφάδες...»,  «η ανάσα μου ξεκολλούσε από τα χείλη μου σαν άσπρο συννεφάκι». Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη, δεν κάνει κοιλιά αν εξαιρέσουμε το πρώτο μέρος με τις πολλές περιγραφές της δύσκολης και άγριας ζωής των χωρικών. Η Άγκνες απευθύνεται στον αναγνώστη σε πρώτο πρόσωπο με τόσο άμεσες και δυνατές προτάσεις που πολλές φορές σταματάς και τις ξαναδιαβάζεις. Την ακούμε ακόμα άμεσα όταν διηγείται την ιστορία της στον Τότι, τον νεαρό εφημέριο. Σ’ αυτές τις κοινωνίες και τις εποχές κάθε μέρα είναι μια μάχη για την επιβίωση και κυρίως για τις γυναίκες. Και αναρωτήθηκα πως μια γυναίκα ελπίζει ν’ αντέξει όταν η ζωή της εξαρτάται από τις ιστορίες που λεν οι άλλοι γι’ αυτήν. Δεν μπορούσαν να δεχτούν το γεγονός πως η Άγκνες ήταν μια γυναίκα έξυπνη, όμορφη και με πολλές γνώσεις στα θέματα της καθημερινής ζωής και της φόρτωναν όλες τις κακιές ιδιότητες.
Έχει την δική της κοσμοθεωρία και άποψη για τους συνανθρώπους της. Λέει στη σελ. 60, «τα πλάσματα πρέπει κανείς να τ’ αγαπάει για την σοφία τους, όταν δεν μπορεί να τ’ αγαπήσει για την καλοσύνη τους».
Υπάρχει μια σκληρότητα στις συζητήσεις, είναι απλές και κοφτές. Οι άνθρωποι είναι σκληροί σαν το τοπίο και τις συνθήκες της ζωής τους και επηρεασμένοι από τις επιταγές του Λουθηρανισμού, αυστηρή πειθαρχία, τυφλή υπακοή, ακαμψία στην συμπεριφορά. Μου θύμισε κάπως το βιβλίο του Σεμπάστιαν Μπάρυ, « Μυστική γραφή». Πάντα την πλήρωναν οι γυναίκες αν και σήκωναν όλο το βάρος της καθημερινής ζωής, κάτι που συμβαίνει και σήμερα κάποιες φορές.


Χριστίνα Βουμβουράκη

Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το βιβλίο «Έθιμα ταφής», μας αφηγείται συμβάντα από την ζωή και τον θάνατο της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ, της  τελευταίας  θανατοποινίτισσας της Ισλανδίας, η όποια εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό το 1830. Τα συμβάντα αυτά, τραγικά ως επί το πλείστον, που «ξέθαψε» με ερευνητικό μόχθο η συγγραφέας Χάνα Κέντ, μας ταξιδεύουν με μαεστρία στον χρόνο και στον χώρο για να μας μιλήσουν για ζητήματα πανανθρώπινα και διαχρονικά με έντονα κοινωνική διάσταση και εμφανείς ηθικολογικές προεκτάσεις.
Το ανάγνωσμα μεταλλάσσεται σιγά σιγά από ηθογραφία σε ψυχογράφημα που καταλήγει σε γκραν γκινιόλ ρεπορτάζ. Αν κάτι με ενοχλεί σε ο,τι διάβασα είναι «η αγιοποίηση» της πρωταγωνίστριας του δράματος. Καταδικάζοντας το ένα άκρο η συγγραφέας οδηγείται στο άλλο, είτε γιατί επιδιώκει να κερδίσει την συγκίνηση του αναγνώστη είτε επειδή και η ίδια έχει αγαπήσει υπερβολικά την ηρωίδα της.
Δεν την πιστεύω την ηρωίδα που κατασκεύασε η Κέντ ως αληθινή.  Δεν πιστεύω πως μπορείς να έχεις αφαιρέσει με τα ιδία σου τα χέρια την ζωή ενός ανθρώπου που αγάπησες και να θέλεις να ζήσεις τόσο πολύ.  



Βιογραφικά στοιχεία


Η Χάνα Κεντ γεννήθηκε στην Αδελαΐδα το 1985. Στα εφηβικά της χρόνια βρέθηκε ως υπότροφη της Λέσχης Ρόταρι στην Ισλανδία, όπου και άκουσε για πρώτη φορά την ιστορία της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ. Η Χάνα είναι η συνιδρύτρια και αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Kill Your Darlings της Αυστραλίας. Τώρα τελειώνει το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο Flinders. Το 2011 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Αδημοσίευτου Χειρογράφου. Τα Έθιμα Ταφής είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

29 Μαρτίου 2016

Ας μιλήσουμε για τους bookarazzi

Εσείς διαβάζετε μετακινούμενος στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Αν ναι, τότε είστε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των μελών ενός γκρουπ στο Facebook που ονομάζεται «Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στο λεωφορείο; Ε;» Πρόκειται για ένα γκρουπ με αποστολή την φωτογράφηση και κοινοποίηση της παρουσίας επιβατών-αναγνωστών στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κάθε φωτογραφία είναι και ένα μινι-ρεπορτάζ: πού, πότε, τι διαβάζει ο αναγνώστης -είναι στοιχεία που συμπεριλαμβάνονται συνήθως στις αναρτήσεις.

H Φωτογραφία του Reinier Gerritsen αποτυπώνει 
με ανάλογο τρόπο αναγνώστες στο μετρό τ
ης Νέας Υόρκης. 
Πηγή: http://www.mymodernmet.com/

Οι κανόνες σύμφωνα με τον διαχειριστή: 

συνοδευμένες με σύντομες περιγραφές του βιβλίου Πηγή: www.lifo.gr

  "Τι ποστάρουμε (σ.σ. δημοσιεύουμε): Τι διαβάζουν οι άνθρωποι (οι άλλοι άνθρωποι, όχι εμείς) στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (μετρό, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, πλοία, τελεφερίκ, οδοντωτούς, καραβάνια από καμήλες —οι μεμονωμένες καμήλες είναι μέσο μεταφοράς αλλά όχι μαζικής— και όλα τα υπόλοιπα) αλλά και γενικότερα σε δημόσιους χώρους (πάρκα, πλατείες, καφέ κ.λπ.) Πού, πότε, ποιο βιβλίο, τίνος συγγραφέα. Ει δυνατόν, και μια στοιχειώδη περιγραφή του αναγνώστη (φύλο, ηλικία). Φωτογραφία προαιρετική, με το πρόσωπο του αναγνώστη να φαίνεται ή όχι (βλέπε τελευταία παράγραφο)."


Η ομάδα σήμερα αριθμεί 23.184 μέλη.

 ΠΡΟΣΟΧΗ: Το κείμενο του διαχειριστή κλείνει με αναφορά για το εάν φαίνεται ή όχι το πρόσωπο του αναγνώστη στη φωτογραφία. Για να φαίνεται το πρόσωπο του αναγνώστη στη φωτογραφία, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, για τα ενήλικα άτομα απαιτείται η άδειά τους και για τα ανήλικα η γραπτή άδεια του γονέα ή κηδεμόνα τους.

28 Μαρτίου 2016

ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Το κυνήγι» - Δευτέρα 28-3-2016

ΑΝΤΙΦΡΑΝΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΓΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ «ΚΥΝΗΓΙ» ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΣ ΣΑΟΥΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στα πλαίσια του αφιερώματός της Ευρωπαϊκό Πολιτικό Σινεμά, παρουσιάζει τη Δευτέρα 28 Μαρτίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 2 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) μισό αιώνα μετά το γύρισμα και τη βράβευσή του στο Φεστιβάλ Βερολίνου το παραβολικό πολιτικό δράμα του Κάρλος Σάουρα Το κυνήγι (Ισπανία, 1966, ασπρόμαυρη, 87'). Παίζουν: Ίσμαελ Μέρλο, Αλφρέδο Μάγιο, Χοσέ Μαρία Πράδα, Φερνάντο Σάντσεζ Πολακ.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Κώστα Τσιναρίδη. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.


Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Ο  αντιφρανκικός λόγος στο ισπανικό σινεμά. Τρεις φίλοι πηγαίνουν μετά από καιρό για κυνήγι στην ύπαιθρο, ωστόσο οι αναμνήσεις παλιότερων γεγονότων τους οδηγούν σε σύγκρουση.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη: «Ο φασισμός, ως μορφή διακυβέρνησης, διακηρύσσει το συμβιβασμό συμφερόντων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, χρησιμοποιώντας την καταστολή όταν ο επιθυμητός συμβιβασμός διαταράσσεται. Δεν έχει όμως σκοπό την άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων που δημιουργούν τις τάξεις και τον επακόλουθο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα είναι μία φαινομενική “κοινωνική ειρήνη” υπέρ των οικονομικά ισχυροτέρων. Ωστόσο, αυτό που καταπιέζεται συνειδητά σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, μετουσιώνεται σε βίαιη σύγκρουση στην καθημερινότητα. Αυτή ήταν η κοινωνική πραγματικότητα στην οποία έζησε για 36 χρόνια η Ισπανία, υπό το καθεστώς του Φράνκο. Ο Σάουρα την απεικονίζει εμπνευσμένα στην ταινία του.
    Τρεις πρώην Φαλαγγίτες ξεκινούν για κυνήγι στην ύπαιθρο, εκεί που πριν 30 χρόνια πολέμησαν ενάντια στους Δημοκρατικούς. Ο φαληρημένος γαιοκτήμονας Χοσέ (Ίσμαελ Μέρλο), που οργάνωσε το κυνήγι, έχει σκοπό να ζητήσει δανεικά από τον Πάκο (Αλφρέδο Μάγιο), τον οποίο βοήθησε παλιότερα να καταξιωθεί ως επιχειρηματίας. Ο καιροσκόπος Πάκο, όμως, δε δείχνει πρόθυμος να τον βοηθήσει. Ο τρίτος της παρέας, ο μίζερος Λουίς (Χοσέ Μαρία Πράδα), υφιστάμενος του Χοσέ, τρέφει κρυφό μίσος για τους άλλους δύο εξαιτίας της κοινωνικής τους θέσης. Η ένταση τούς οδηγεί σε βάναυσο ξέσπασμα πάνω στους λαγούς, μιμούμενοι την πολεμική σύγκρουση που είχε εκτυλιχθεί στο ίδιο μέρος. Και επειδή η μίμηση δεν αρκεί, έρχεται αδήριτα και η αληθινή σύγκρουση.
    Η πορεία προς το  βίαιο τέλος είναι αναπόφευκτη, μια και οι τρεις “φίλοι” κινούνται μέσα σε ένα πλέγμα μίσους που έχει βαθύτερα κοινωνικοοικονομικα αίτια. Τον παλιό γαιοκτήμονα διαδέχεται, όχι ομαλά, ο βιομήχανος, ενώ ο εργαζόμενος που αρκείται στο ρόλο του “υποτακτικού” δείχνει να έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοπεποίθησης. Είναι γραφτό αυτός ο δρόμος κοινωνικής εξέλιξης να συντριβεί. Μοναδικό θετικό πρότυπο ο φτωχός φύλακας (Φερνάντο Σάντσεζ Πόλακ), που με αξιοπρέπεια συντηρεί την οικογένειά του, ζητώντας δουλειά και όχι ελεημοσύνη.
    Ευρηματική δημιουργία, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και για την έξυπνη παράκαμψη μιας πολύ αυστηρής λογοκρισίας. Αποτέλεσε δε την προσωπική και καλλιτεχνική σωτηρία του Σάουρα από το καθεστώς του Φράνκο και την εκκίνηση μιας επιτυχημένης διεθνούς καριέρας. Όλα τα μοτίβα των επόμενων ταινιών του εμπεριέχονται σε πρώιμη μορφή εδώ.»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΚΥΝΗΓΙ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε το Κυνήγι είναι:
 
1.    Για τη σαφέσταση αντιφρανκική του αλληγορία.
2.    Για την βαθύτατη πολιτική σηματοδότηση του σεναρίου.
3.    Για τη διεισδυτική ιδεολογική του ανάλυση.
4.    Για τον υπόγειο πολιτικό λόγο που σιγοτρώει το φιλμικό σώμα.
5.    Για τους έξοχους ρόλους.
6.    Για την ταξική σύνθεση των ηρώων.
7.    Για την εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία που μέσα από τη φωτογένειά της αναδεικνύει κάτι το τερατώδες.
8.    Για την εκπληκτική επιλογή των φυσικών χώρων, που καταγράφουν ένα νεκρό τοπίο.
9.    Για τις συνεχείς αναφορές για την αρρώστια που τρώει κάποια ζώα αλλά ουσιαστικά έχει προσβάλλει ιδεολογικά τα άτομα.
10.  Για τις άψογες λεπτομέρειες που όλες κάπου παραπέμπουν.


Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 4 Aπριλίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 παρουσιάζει στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος την καταιγιστική περιπέτεια του Ζορζ Λοτνέρ Ο επαγγελματίας (1981).

27 Μαρτίου 2016

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Πηγή εικόνας: Μπέρλοντ Μπρεχτ



Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου, θυμόμαστε τον θεατρικό συγγραφέα και ποιητή Μπέρτολτ Μπρεχτ. 









Στο βίντεο η Αντιγόνη Βαλάκου ερμηνεύει μοναδικά την Μάνα Κουράγιο στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου στο Εθνικό Θέατρο, το 2007.







Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ γεννήθηκε το 1898 στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας και πέθανε το 1956 στο Ανατολικό Βερολίνο. Η μητέρα του ήταν Προτεστάντισα και ο πατέρας του Καθολικός διευθυντής εταιρείας χάρτου. Σπούδασε ιατρική στοΠανεπιστήμιο του Μονάχου (1917 - 1921), επιστρατεύεται ως νοσοκόμος και υπηρετεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχίζει να γράφει ποιήματα και θεατρικά. Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του ήταν το "Εγκόλπιο ευσέβειας"(Hauspostille).
Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, συνάντησε και δούλεψε με το συνθέτη Χανς Έισλερ και ανέπτυξαν φιλία ζωής. Γνώρισε και τη Χέλενε Βάιγγελ, τη δεύτερη γυναίκα του, που τον συνόδεψε αργότερα στην εξορία μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1922 παντρεύτηκε την τραγουδίστρια της όπερας Μαριάν Ζόφ. Η κόρη τους Ανν Χιόμπ γεννήθηκε ένα χρόνο μετά. Το 1923 προσλήφθηκε βοηθός σκηνοθέτη στο Γερμανικό Θέατρο του Βερολίνου υπό τη διεύθυνση του Μαξ Ράινχαρτ. Άρχισε να φοιτά στη Μαρξιστική Εργατική Σχολή και μελέτησε διαλεκτικό υλισμό. Το 1930 παντρεύτηκε την Χέλενε Βάιγγελ που στη συνέχεια απέκτησαν, αρχικά, έναν γιο και, κατόπιν, μια κόρη.
Η προσαρμογή της Όπερας των ζητιάνων του Τζον Γκέι με το όνομα Η Όπερα της Πεντάρας (Die Dreigroschenoper, 1928) σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική Κουρτ Βάιλ προκάλεσε αίσθηση στο Βερολίνο και ο αντίκτυπος του επηρέασε την παγκόσμια σκηνή Μιούζικαλ. Στην όπερα αυτή, ο Μπρεχτ στηλίτευε την καθώς πρέπει βερολινέζικη αστική τάξη που πρόσαπτε στο προλεταριάτο έλλειψη ηθικής.
Το 1933, με την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Μπρεχτ αυτοεξορίστηκε μέχρι το έτος 1948. Έζησε πρώτα στη Δανία και τη Φινλανδία και μετά στις ΗΠΑ καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στη Μόσχα εξέδωσε σε συνεργασία με άλλους Γερμανούς συγγραφείς το περιοδικό «Η Λέξη» (Das Wort). Στην Αμερική, όπου έζησε το κύριο μέρος της ζωής του, δέχθηκε έντονες διώξεις από το Μακαρθικό καθεστώς.

Die Dreigroschenoper, γνήσια αφίσα από το Βερολίνο, 1928.
Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μαζί με τη Χέλενε Βάιγκελ (Ηelene Weigel) ίδρυσαν (1949) το Μπερλίνερ Ανσάμπλ (Berliner Ensemble). Το 1950 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο της ΛΓΔ το 1951 και με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.

Θεατρικά

  • Baal (Βάαλ, 1918)
  • Trommeln in der Nacht (Τύμπανα τη νύχτα, 1918)
  • Im Dickicht der Städte (Στη ζούγκλα των πόλεων, 1921)
  • Leben Eduards des Zweiten von England
  • Mann ist Mann (Ο άντρας είναι άντρας, 1924)
  • Die Dreigroschenoper (Η όπερα της πεντάρας, 1928)
  • Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Opernlibretto) (Η ακμή και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι, 1927)
  • Der Ozeanflug, ή Der Lindberghflug, ή Der Flug der Lindberghs
  • Das Badener Lehrstück vom Einverständnis, ή Lehrstück
  • Der Jasager. Der Neinsager (Opernlibretti/Lehrstücke [Schuloper])
  • Die Maßnahme (Lehrstück)
  • Die heilige Johanna der Schlachthöfe (Η αγία Ιωάννα των σφαγείων, 1929)
  • Die Ausnahme und die Regel (Lehrstück)
  • Die Mutter
  • Die Rundköpfe und die Spitzköpfe
  • Die Horatier und die Kuriatier (Lehrstück)
  • Furcht und Elend des Dritten Reiches (Τρόμος και αθλιότης του Γ΄Ράιχ, 1935) - Mωραΐτης - Εκδόσεις (μετάφρ. Ν. Κατσαούνης)
  • Leben des Galilei (Η ζωή του Γαλιλαίου, 1937)
  • Mutter Courage und ihre Kinder (H Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της, 1939)
  • Das Verhör des Lukullus, ή Lukullus vor Gericht, ή Die Verurteilung des Lukullus (Hörspiel, später Opernlibretto)
  • Der gute Mensch von Sezuan (Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν, 1939) ― ελλην. μετάφρ. Μάριος Πλωρίτης, "ΙΘΑΚΗ"
  • Herr Puntila und sein Knecht Matti (Ο κύριος Πούντιλα κι ο δούλος του ο Μάττι, 1940)
  • Der aufhaltsame Aufstieg des Arturo Ui (Η άνοδος του Αρθούρου Ουί, 1941)
  • Die Gesichte der Simone Machard, ή Die Stimmen (Τα οράματα της Σιμόν Μασάρ ή Οι φωνές, 1941)
  • Schweyk im Zweiten Weltkrieg (Ο Σβέικ στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, 1943)
  • Der kaukasische Kreidekreis (Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία, 1944) ― ελλην. μετάφρ. Οδυσσέας Ελύτης, "ΣΧΟΛΗ ΜΩΡΑΪΤΗ"
  • Die Tage der Commune (Η μέρα της Κομμούνας, 1949)
  • Turandot oder Der Kongreß der Weißwäscher
  • Επεξεργασία της Αντιγόνης
  • Επεξεργασία του Κοριολάνου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Πηγή: wikipedia

26 Μαρτίου 2016

Η λέξη του μήνα (22.7): "δικαιοσύνη" του Γιώργου Καλιεντζίδη


Cornelis van Poelenburch (c.1594/1595-Utrecht-1667), Council of the Gods, ca.1630, Mauritshuis, The Hague

Πηγή φωτο: http://thisblueboy.tumblr.com

ΑΝΑΔΡΟΜΗ Ι *
Οι θεοί ζητούσαν θυσίες κι εκδίκηση στα μέτρα και σταθμά
των ανθρώπων, που, ερμηνεύοντας κατά πώς τους βόλευε της
φύσης τα καμώματα, ρίζωσαν τις ημέρες με προσταγές και νου-
θεσίες. Κι ήρθαν άλλοι στη θέση τους με τα ίδια πάθη. Δικαστές
στάθηκαν ψηλά στους θώκους, χαράζοντας όρια στου κόσμου
τα περάσματα. Μα εκείνα μεγάλωσαν σαν ήρθαν οι θεοί που
αγαπούσαν το κορμί, αλλάζοντας όψη κατά περίσταση. Το αί-
μα περίσσεψε, όπως κι εκείνοι που μιλούσαν για δικαιοσύνη
και πήρανε αυτοί τη θέση των ζώων κι οι διώκτες τους πιο πολ-
λοί, γιατί ο λόγος αντάμωνε την κόψη του σπαθιού και το στό-
μωνε.
Μαζεύτηκαν, τότε, όλοι οι προύχοντες κι αναθεμάτιζαν
τους κονδυλοφόρους, που σπέρναν την αμφιβολία στον ήσυχο
ύπνο των υπηκόων τους.

*Γιώργος Καλιεντζίδης, Η ένδοξη αναχώρηση του Αϊ-Φωτιά, εκδ. Μεταίχμιο, 2008

25 Μαρτίου 2016

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η ομιλία του στην Πνύκα (απόσπασμα)

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Πίνακας του Θεόφιλου)

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: απόσπασμα από την ομιλία του που εκφωνήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα και πρωτοδημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 1838 στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αιών», που εξέδιδε ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων.



"Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχουμε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση".


24 Μαρτίου 2016

Μορφωτικό Ίδρυμα ΕΣΗΕΜ-Θ: Συζήτηση "Η μνήμη της πόλης: "Αρχεία και συλλογές φωτογραφιών ως υλικό έρευνας για τη Θεσσαλονίκη", Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Θεσσαλονίκη, 24 Μαρτίου 2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θέμα «Η μνήμη της πόλης: Αρχεία και συλλογές φωτογραφιών ως υλικό έρευνας για τη Θεσσαλονίκη» οργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης την Τετάρτη 30 Μαρτίου, στις 19.00, στην αίθουσά του (Μορκεντάου 1, 1ος όροφος).

Αντικείμενο της συζήτησης είναι η διασύνδεση της δημοσιογραφικής  και ιστορικής έρευνας με τη διαχείριση του αρχειακού φωτογραφικού υλικού που είναι διαθέσιμο με συστηματοποιημένο ή ασυστηματοποίητο τρόπο. Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο της έκθεσης  «Ιστορίες του δρόμου – Θεσσαλονίκη 1916: Στα βήματα του Πιγκασού», που φιλοξενείται στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ έως τις 20/4.

Ο διευθυντής του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης Ηρακλής Παπαϊωάννου, ο προϊστάμενος του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης Αντώνης Σατραζάνης, ο δημοσιογράφος και ερευνητής Χρίστος Ζαφείρης και το μέλος της Ομάδας «Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης» Σπύρος Αλευρόπουλος, θα συνομιλήσουν μεταξύ τους και με το κοινό για τους τρόπους με τους οποίους φορείς, πρόσωπα και οργανισμοί μπορούν να εργαστούν από κοινού, αξιοποιώντας τεχνολογικά, επικοινωνιακά ή άλλα εργαλεία, ώστε να ενισχυθεί ο ρόλος της φωτογραφίας ως υλικού ιστορικής τεκμηρίωσης και διάδοσης της ιστορικής πληροφορίας.  

Συντονιστής της συζήτησης θα είναι ο αντιπρόεδρος του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ, Ηλίας Κουτσούκος.

23 Μαρτίου 2016

Η λέξη του μήνα (22.6): "δικαιοσύνη" της Κλεοπάτρας Τσάκουρη


1.    Η Δικαιοσύνη που αργοπορεί, είναι άρνηση δικαιοσύνης.
2.    Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη. Κικέρων Ρωμαίος ρήτορας & πολιτικός 106-43 Π.Χ..
3.    Η δικαιοσύνη χωρίς δύναμη είναι ανίσχυρη. Δύναμη χωρίς δικαιοσύνη είναι τυραννία. Blaise Pascal, 1623-1662, Γάλλος στοχαστής.
4.    Δεν είναι δυνατό να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους. Martin Luther King, 1929-1968, Αφροαμερικανός ηγέτης.

5.    Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης. Φωκυλίδης, ~5ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής από τη Μίλητο (αναφέρεται και από τον Αριστοφάνη στις «Σφήκες»).