30 Νοεμβρίου 2016

Πλατεία Μπέμπελ Πλατς

Της Ελένης Παπαστεργιάδου

Κάθε τόπος μπορεί να "κρύβει" στις σελίδες της ιστορίας του όμορφες ή άσχημες στιγμές, αλλά ο χρόνος "βάφει" με τα χρώματά του τα σημάδια της μνήμης. Κι απομένει σ' εσένα να ξεφυλίσεις τις σελίδες αυτές, για να γίνεις κοινωνός της. 

Διαβάζουμε στο  http://www.taxidologio.gr 
Πλατεία «Μπέμπελ Πλατς» [Βερολίνο]
Bebelplatz
Σχεδιάστηκε το 18ο αιώνα ως κέντρο των τεχνών και των επιστημών και βρίσκεται στη λεωφόρο Under Lindeen. Όταν ο Φρειδερίκος Β΄έγινε βασιλιάς της Πρωσίας 1840, ως προστάτης των τεχνών, αποφάσισε να δημιουργήσει μία περιοχή που να περιέχει όπερα, ακαδημίες και ένα παλάτι. Η πλατεία ήταν γνωστή παλαιοτέρα ως Opera platz καθώς η όπερα ήταν το μόνο κτίριο που είχε ολοκληρωθεί πριν αποβιώσει ο Φρειδερίκος. Το σημερινό της όνομα δόθηκε το 1947 κατόπιν του Αυγούστου Bebel αρχηγού του σοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας του 19ου αιώνα.
Περιμετρικά της πλατείας υπάρχουν 3 κύρια κτίρια. Η Κρατική Όπερα ολοκληρώθηκε το 1863 και είναι έδρα της κρατικής ορχήστρας. Αν και το κτίριο καταστράφηκε στον β΄παγκόσμιο πόλεμο ανακατασκευάστηκε το 1950 με βάση το αρχικό του σχέδιο. Μπορείτε να παρακολουθήσετε όπερες και κονσέρτα κατά τη διάρκεια σχεδόν όλου του χρόνου.


Ο Καθεδρικός του Αγίου Hedwig κτίστηκε το 1867 και ήταν η πρώτη καθολική εκκλησία που έγινε στη Γερμανία μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση. Κτίστηκε με βάση το πάνθεον της Ρώμης και ο γυαλιστερός πράσινος τρούλος της είναι εμφανής από πολλά σημεία της πόλης.


Στην κεντρική πλευρά της πλατείας βρίσκεται η Παλιά Βασιλική Βιβλιοθήκη που σήμερα είναι κομμάτι του πανεπιστημίου Ηunboldt. Το υπόλοιπο κολλέγιο βρίσκεται κατά μήκος της οδού Unter den linden. Σπουδαία άτομα φοίτησαν στο κολλέγιο όπως οι αδελφοί Γκριμ και ο Καρλ Μαξ. Ο Αλμπερτ Αισταιν δίδαξε εδώ για περίπου 20 χρόνια πριν το καθεστώς των Ναζί.


Δυστυχώς η Μπέμπελ Πλατς είναι συχνότερα γνωστή για τα γεγονότα της 10ης Μαίου 1943. Eκείνη τη μέρα ο υπουργός προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας Γιόζεφ Γκαίμπελς οργάνωσε μία εθνική πυρά βιβλίων όπου περισσότερα από 20.000 βιβλία Εβραίων, κομμουνιστών ή φιλειρηνιστών κάηκαν στην πυρά στο μέσο της πλατείας. Σήμερα οι επισκέπτες μπορούν μέσα από μία γυάλινη πλάκα στο έδαφος να δουν σειρές από άδεια ράφια βιβλιοθηκών.



Φωτο: Ελένη Παπαστεργιάδου

29 Νοεμβρίου 2016

Τώρα διαβάζουμε: Άντον Τσέχοφ, "Ο θάλαμος αρ. 6"

Τετάρτη 30/11/2016  στις 7 μ.μ. στο Καφέ του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης


99ο βιβλίο / πρόταση Αρχοντούλας Διαβάτη






Ο θάλαμος αρ. 6

Άντον Τσέχοφ
μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου

Εκδόσεις Γκοβόστη, 2012
111 σελ.





Η νουβέλα "Ο θάλαμος αρ. 6" αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ρούσκαγια Μισλ το Νοέμβριο του 1892. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι μ' αυτή του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή κι έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία.

Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο Θάλαμος αρ. 6. Εκεί "φιλοξενείται", όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική-άσυλο του Νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση "τρελοί". Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με την συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της "τάξης". Όπως θα έλεγε ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: "Οι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο [...] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν' αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Αυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδία που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του".

Ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής αποτελεί ο "Θάλαμος αρ. 6" (1892). Μετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Αλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. Η επανέκδοση τώρα του "Θαλάμου αρ. 6" πιθανόν να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας.

28 Νοεμβρίου 2016

Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3: «Εφιάλτες από το παρελθόν» - Δευτέρα 28-11-2016

 ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΣΤΟΥΣ «ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ»
ΑΠΟΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του αφιερώματός τους Το ζεύγος και η βία τη Δευτέρα 28 Noεμβρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) το καθηλωτικό θρίλερ του Μπράιαν Ντε Πάλμα Εφιάλτες από το παρελθόν (ΗΠΑ, 1976, έγχρωμη, 98'). Παίζουν: Κλιφ Ρόμπερτσον, Ζενεβιέβ Μπιζόλντ, Τζον Λίθγκοου.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του διακεκριμένου Αμερικανού κριτικού Ρότζερ Έμπερτ. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Οι χιτσκοκικοί σκηνοθέτες: από τις έμμονες ιδέες του Αρτζέντο στις απευθείας αναφορές του Ντε Πάλμα.

Ένας οικογενειάρχης που έχει χάσει την οικογένειά του εδώ και πολλά χρόνια,  ξαναβρίσκει στη Φλωρεντία τη σύζυγό του την οποία νόμιζε νεκρή.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Το Εφιάλτες από το Παρελθόν του Μπράιαν Ντε Πάλμα είναι ένα επιτηδευμένο μελόδραμα… και ακριβώς γι' αυτό μου αρέσει! Δεν υπάρχει τρόπος να εκτελεστεί με μετριοπάθεια και ο Ντε Πάλμα το ξέρει: έχουμε ζοφερά πλάνα στους υγρούς ιταλικούς δρόμους και χαρακτήρες να τρέχουν ο ένας προς τον άλλο σε slow motion, χαμηλές λήψεις τάφων και ρομαντική μουσική να μετατρέπεται ξαφνικά σε παράτονες προειδοποιήσεις… και - το καλύτερο - ένα απροσδόκητο τέλος που καταφέρνει την ίδια στιγμή να είναι εντελώς απίθανο και εντελώς ικανοποιητικό.
Η ταινία αρχίζει στη Νέα Ορλεάνη σε μια 10ετή επέτειο γάμου: ο Μάικλ και η Ελίζαμπεθ Κόρτλαντ είναι ακόμα πολύ ερωτευμένοι, οπότε αμέσως μαθαίνουμε ότι έχουν πρόβλημα. Ένας μπάτλερ τριγυρίζει στο δωμάτιο με ποτά σε ένα δίσκο, και, καθώς προχωρεί προς την κάμερα, το σακάκι του σηκώνεται και βλέπουμε σε κοντινό ένα όπλο στη ζώνη του. Ακούγεται βαριά μουσική και δεν παραξενευόμαστε: η γυναίκα και η κόρη του Μάικλ θα απαχθούν.
Ένα σημείωμα απαιτεί 500.000 δολάρια για λύτρα, αλλά ο Κόρτλαντ αφήνεται να μπλεχτεί σε μια κακοστημένη παγίδα της αστυνομίας. Υπάρχει μια ταραχώδης διαφυγή, η αστυνομία καταδιώκει το αυτοκίνητό τους, που χτυπάει σε ένα βυτίο με βενζίνη, και στην επακόλουθη έκρηξη η γυναίκα και η κόρη σκοτώνονται. Αυτό τουλάχιστον νομίζει ο Μάικλ Κόρτλαντ για 18 μακρά χρόνια, μέσα στα οποία ανεγείρει ένα τεράστιο μνημείο σε ένα, κατά τα άλλα, άδειο νεκροταφείο.
Μα τότε, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία, επισκέπτεται στη Φλωρεντία την εκκλησία όπου πρωτογνώρισε τη γυναίκα του. Και εκεί, σε μια σκαλωσιά, ανακατεύοντας μπογιές και βοηθώντας σε μια αναπαλαίωση, βρίσκεται η γυναίκα του! Και τότε το σενάριο του Πολ Σρέιντερ αρχίζει μια σειρά από απίστευτες παλινδρομήσεις και σοκαριστικές αποκαλύψεις, που φυσικά δεν θα ήταν σωστό να αποκαλύψω.
Το τέλος, όπως προείπα, είναι εντελώς απίθανο - μπορούμε να έχουμε πάμπολλα ερωτήματα μέσα σε πέντε μόνο λεπτά - αλλά τι σημασία έχει; Ο Ντε Πάλμα και ο Σρέιντερ, ο Μπέρναρντ Χέρμαν με την υπέροχα υπερβολική μουσική του, ο Κλιφ Ρόμπερτσον και η Ζενεβιέβ Μπιζόλντ με την αμοιβαία εμμονή τους: όλοι χειρίζονται το υλικό τους όσο πιο καλά γίνεται. Είναι ένα μελόδραμα της δεκαετίας του '40 με το στυλ της γκόθικ λογοτεχνίας. Αν θέλετε ρεαλισμό, δείτε άλλη ταινία.
Ένα τέτοιο υλικό χρειάζεται σοβαρό ύφος, και ο Ντε Πάλμα το βρίσκει. Αρχίζει με δύο από τις ρομαντικότερα παρηκμασμένες πόλεις της γης (τη Νέα Ορλεάνη και τη Φλωρεντία, παρόλο που η Βενετία θα ήταν καλύτερη), και μετά αφήνει τη βαριά μουσική και τους χαρακτήρες να περιπλανηθούν σε αόριστα απειλητικές τοποθεσίες.
Η ταινία χαρακτηρίστηκε ως απίθανη και άκαμπτη, αλλά αυτό σημαίνει ότι χάνουμε το νόημα. Ασφαλώς και το τέλος προέρχεται από μακάβριο μυθιστόρημα και φυσικά η μουσική ρέπει προς την υστερία και φυσικά ο Ρόμπερτσον πηγαίνει από τρελός σε χειρότερα. Δεν μου αρέσουν απλώς αυτές οι ταινίες: τις απολαμβάνω. Ενίοτε η επιτηδευμένη υπερβολή ανταμείβεται. Αν το Εφιάλτες από το Παρελθόν ήταν πιο άκαμπτο, και κινούνταν σε ένα βαρετά λογικό πλαίσιο, δε θα απέδιδε καθόλου.»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΥΣ «ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε τους Εφιάλτες από το παρελθόν είναι:

1.    Για την εξαιρετική ανατροπή και επαναπροσδιορισμό του Δεσμώτη του Ιλίγγου.
2.    Για τα έντονα παραισθητικά ύφος και κλίμα του φιλμ.
3.    Γιατί ο Κλιφ Ρόμπερτσον κοπιάρει ικανοποιητικά αλλά και διαφοροποιεί την υπόδυση του Τζέιμς Στιούαρτ στον Δεσμώτη του Ιλίγγου.
4.    Για την εκπληκτική μουσική του Μπέρναρντ Χέρμαν, που παραπέμπει άμεσα στον Χίτσκοκ.
5.    Για την εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα φωτογραφία του μετρ Βίλμος Ζίγκμοντ.
6.    Γιατί ο ήρωας του φιλμ την παθαίνει κι αυτός, σύμφωνα με την χιτσκοκική ρήση, νομίζοντας πως ότι φαίνεται έτσι, είναι και κατ'ανάγκη έτσι.
7.    Για το συνταρακτικό τέλος του φιλμ.
8.    Γιατί το τέλος ναι μεν δεν είναι θανατηφόρο όπως στον Δεσμώτη του Ιλίγγου αλλά είναι πιο τραγικό και ιδίως τολμηρότατο και εφιαλτικό ως σκέψη.
9.    Γιατί ο Ντε Πάλμα, αποτίοντας και πάλι φόρο τιμής στον Χίτσκοκ, δεν παραλείπει να προσθέσει και τα δικά του στοιχεία.
10.  Γιατί αν ανατρέξουμε στον πραγματικό αμερικανικό τίτλο του φιλμ Εμμονή, καταλαβαίνουμε πόσο σωστή είναι η ανατολίτικη ρήση, ότι η επιθυμία θολώνει τα μάτια.



Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του Αλέν Ρενέ Νύχτα και Καταχνιά (1956) μαζί με το κλασικό νουάρ του Ζακ Τουρνέρ Οι άρχοντες της νύχτας (1948).

27 Νοεμβρίου 2016

Η λέξη του μήνα (30.8): η "σοφία" του Παντελή Τρακίδη

"Ο σκεπτόμενος άνθρωπος"
του August Rodin (1840-1917) 





Η αληθινή σοφία έρχεται στον καθένα μας όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο λίγα γνωρίζουμε για τη ζωή, τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας.

Αύγουστος Ροντέν, Auguste Rodin (1840-1917)

26 Νοεμβρίου 2016

Συναντάμε στο διαδίκτυο την Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης

Είσοδος στην Ιστοσελίδα της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης


Αντιγράφουμε από την Ιστοσελίδα της ΕΛΘ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

"H Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης είναι σωματείο με έντονη δράση, πλούσιο έργο και σοβαρή παρουσία στα λογοτεχνικά πράγματα. Ιδρύθηκε από αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους της Θεσσαλονίκης και στη διάρκεια της πολύχρονης πορείας της ευτύχησε να συμπεριλάβει στους κόλπους τους σημαντικότερους λογοτέχνες της πόλης.


Ιδρύθηκε με την υπ’ αριθμό 2893/62 απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, αφού είχε προηγηθεί μια διακήρυξη της θέλησης πνευματικών ανθρώπων της Θεσσαλονίκης, στην οποία τονιζόταν: «η ανάγκη διευρύνσεως της ολοένα αυξανόμενης έντασης του λογοτεχνικού παλμού της πόλης υπέρ της γενικώτερης πνευματικής προόδου και η οργάνωση της ευρύτερης προβολής του μέσα από το “πρόσωπο” ενός λογοτεχνικού σωματείου», ώστε οι λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης «να αποκτήσουν ένα, κοινωνικά εμφανέστερο παρόν και να προχωρήσουν ακόμα σε θετικώτερες διεκδικήσεις πνευματικές ή πρακτικώτερες, κατά τις ανάγκες της ώρας».
Την διακήρυξη αυτή υπέγραψαν στις 8 Ιουνίου του 1961 οι: Τηλέμαχος Αλαβέρας, Μανόλης Αναγνωστάκης, Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Τάκης Π. Γκοσιόπουλος, Γιώργος Δέλιος, Χρυσάνθη Ζιτσαία, Πάνος Θασίτης, Γιώργος Θέμελης, Αχιλλέας Καλεύρας, Ζωή Καρέλλη, Ηλίας Π. Κατσόγιαννης, Γιώργος Κιτσόπουλος, Κλείτος Κύρου, Παρασκευάς Ι. Μηλιόπουλος, Μπάμπης Νίντας, Χρήστος Ντάλιας, Αλεξάνδρα Παραφεντίδου, Ρούλα Παπαδημητρίου, Σαράντος Παυλέας, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Πέτρος Σ. Σπανδωνίδης και Βασίλης Φράγκος".




Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (2016-2019) 

Ηλίας Κουτσούκος                            Πρόεδρος 
Χλόη Κουτσουµπέλη                         Αντιπρόεδρος     
Βαγγέλης Τασιόπουλος                     Γεν. Γραμματέας
Νίκος Τακόλας  Ταμίας                     Μέλος
Αλεξάνδρα Μυλωνά                         Μέλος
Δημήτρης Μπρούχος                        Μέλος
Θεοφάνης Ζβες                              Μέλος

25 Νοεμβρίου 2016

Είπαν: Τσαρούχης

Αυτοπροσωπογραφία του Γιάννη Τσαρούχη, 1988 



Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό,
αλλά όχι ως παράσταση. 

πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση. [Πηγή: www.doctv.gr]
Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση. [Πηγή: www.doctv.gr]

24 Νοεμβρίου 2016

Η λέξη του μήνα (30.7): η "σοφία" της Βιολέττας Παπαδοπούλου

Ο Σωκράτης είπε: "Να παντρευτείς οπωσδήποτε. Αν αποκτήσεις καλή γυναίκα, θα ζήσεις ευτυχισμένος. Αν πάλι έχεις κακή γυναίκα, θα γίνεις φιλόσοφος και αυτό είναι πολύ καλό για κάθε άνθρωπο".

23 Νοεμβρίου 2016

Πανεπιστήμιο Παλέρμο: Εις μνήμη του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου

Κείμενο και φωτογραφίες: Ντίνα Παπαδοπούλου
μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης της ΕΡΤ3


Στις 28 Οκτωβρίου 2016, το Πανεπιστήμιο του Παλέρμο διοργάνωσε εκδήλωση εις μνήμη του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, που τα χρόνια της δικτατορίας διέμεινε εκεί, από το 1970-1974. Η εκδήλωση έγινε στο Palazzo Steri και οργανώθηκε από την καθηγήτρια Maria Caracausi με ομιλητές τους καθηγητές κ.κ. Lavagnini, Rotolo και Nicosia. Στο τέλος έγινε απαγγελία ποιημάτων του Ν. Βρεττάκου στα ιταλικά και  στα ελληνικά.
Τα αποκαλυπτήρια μαρμάρινης πλάκας, εντοιχισμένης στο σπίτι που διέμενε ο ποιητής, πραγματοποιήθηκαν, στις 10 Νοεμβρίου 2016, από τον Δήμαρχο του Παλέρμο, παρουσία των ως άνω καθηγητών και του γιού του Κων. Βρεττάκου.
Στο πανεπιστήμιο του Παλέρμο υπάρχει τμήμα κλασσικής φιλολογίας, βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών. Λειτουργεί επίσης στο Παλέρμο το ISTITUTO SICILIANO DI STUDI BYZANTINI E NEOELLENICI "BRUNO LAVAGNINI", που σήμερα διευθύνει ο Vincenzo Rotolo, ελληνιστής, ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου του Παλέρμο, λατρεύει την Ελλάδα και είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

22 Νοεμβρίου 2016

Η λέξη του μήνα (30.6): Η "σοφία" της Χριστίνας Βουμβουράκη

Giacomo Balla
The Street Light: Study of Light (1909)
(Museum of Modern Art, New York City, US)


Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν. Γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα. Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές. Γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας για την απέναντι όχθη… Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του, που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ, που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί. Μου αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούν τα ζάρια και που όλο ρωτάει “είμαι ένας χαρτοκλέφτης λοιπόν; ”γιατί θέλει να καταστραφεί. Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμα και μέσα στην πληγή του και που μπορεί να καταστραφεί από ένα παραμικρό βίωμα Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι.

Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους ποιον μισούν περισσότερο.
Αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους
Τον καταστροφέα
Τον εγκληματία.
Αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί.
Σας το λέω
 

Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος,
για να γεννήσει ένα αστέρι πού χορεύει.

 

Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής λέει,
να αγρυπνάτε, για να κοιμάστε καλά
Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου. 


Μακάριοι οι νυσταγμένοι
γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος.


Τάδε Έφη Ζαρατούστρα / Φρίντριχ Νίτσε 



Για την επιλογή κειμένου και εικόνας, καθώς και για τα "πειράγματα" σε γραμματοσειρές και στοίχιση: 
Χριστίνα Βουμβουράκη

21 Νοεμβρίου 2016

Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3: «Αγάπη για τον έρωτα» - Δευτέρα 21-11-2016



ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ «ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ»
ΑΠΟΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του αφιερώματός τους Το ζεύγος και η βία τη Δευτέρα 21 Noεμβρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) το κλασικό μελόδραμα του Σίντνεϊ Πόλακ Αγάπη για τον έρωτα (ΗΠΑ, 1966, έγχρωμη, 110'). Παίζουν: Νάταλι Γουντ, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τσαρλς Μπρόνσον, Κέιτ Ριντ, Μαίρη Μπάνταμ.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Παναγιώτη Μπούγια. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Η ανατροπή του κλασικού χολιγουντιανού και η μετατροπή του σε πολυδύναμο σύστημα σημείων.

Ένας νεαρός σιδηροδρομικός φτάνει σε μια φτωχή πόλη του αμερικανικού νότου με σκοπό να τερματίσει τα εκεί δρομολόγια των τρένων. Ερωτεύεται μια περιζήτητη νέα και μαζί προκαλούν την αντιπάθεια των ντόπιων.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«H Άλβα Σταρ (Νάταλι Γουντ), η ονειροπόλα καλλονή του Νότου που θα μπορούσε άνετα να είναι μια νεότερη εκδοχή της Μπλανς Ντιμπουά (άλλωστε σε μονόπρακτο του Τένεσι Ουίλιαμς βασίζεται κι αυτό το έργο) και που φαντασιώνεται πως τα καλύμματα των καθισμάτων των παρατημένων βαγονιών είναι πασπαλισμένα με αστερόσκονη αντί για βρώμα! Φευ, είναι η ίδια "σκόνη του χρόνου" που στομώνει και τη δικιά της "ασάλευτη ζωή" στη μικρή εργατούπολη του Μισισιπί…
Η μόνη αχτίδα φωτός, η μόνη ελπίδα, ο νεαρός διοικητικός υπάλληλος των σιδηροδρόμων (Ρόμπερτ Ρέντφορντ), που κάνει μια στάση στην πόλη της για να επιδώσει τις απολύσεις της εταιρίας σιδηροδρόμων....
Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει στ' αλήθεια το όνειρο, όταν μαθαίνεις να ζεις διαρκώς μέσα σε αυτό κι έτσι κινδυνεύεις να χάσεις και τη μοναδική πιθανότητα ευτυχίας που σου έχει απομείνει; Βοηθάνε βέβαια πάντα και οι συγκυρίες ή οι καλοθελητές που έχεις θρέψει από δίπλα...
Ο Σίντνεϊ Πόλακ κινηματογραφεί το γοητευτικό σύμπαν του Τένεσι Ουίλιαμς με ποιητικό οίστρο, ενώ η Μπέρμπον Στριτ της Νέας Ορλεάνης, που στεγάζει έναν υπέροχο - μα καταδικασμένο - έρωτα στο τελευταίο εικοσάλεπτο του φιλμ, δεν υπήρξε ποτέ ομορφότερη! Θα αρκούσε και μόνο εκείνο το πλάνο της Γουντ, που αγκαλιάζει το στύλο της λάμπας του δρόμου και οι περαστικοί τη νομίζουν για πεταλουδίτσα που "ψωνίζεται" ή τα βλέμματα των δύο πρωταγωνιστών που ανταμώνουν στην κάμερα μέσα απ' το καθρέφτισμά τους στις υδάτινες αντανακλάσεις ενός συντριβανιού...
Όλα τα λεφτά όμως είναι η 14χρονη Μαίρη Μπάνταμ, που υποδύεται τη μικρή αδερφή της ηρωίδας. Μια ερμηνεία που αγγίζει τα όρια της βαθιάς συγκίνησης...»

ΔΩΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ «ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ»

Εξάλλου, 12 λόγοι για να μην χάσετε την Αγάπη για τον έρωτα είναι:

1.      Για το εκπληκτικό ανατρεπτικό σενάριο, από τα ιδιοφυέστατα που έχουν γραφεί στην ιστορία του κινηματογράφου.
2.      Για το αρμονικό δέσιμο του ζευγαριου Ρόμπερτ Ρέντφορντ - Νάταλι Γουντ. Ο ένας εκφράζει την τυπική αμερικανική καθαρότητα και η άλλη το πάθος για μεγαλείο.
3.      Για τον μικρό αλλά εξαιρετικό ρόλο του Τσαρλς Μπρόνσον, τελείως διαφορετικού απ'ότι τον έχουμε συνηθίσει.
4.      Για την εκπληκτική φωτογραφία και τους φωτισμούς του μετρ Τζέιμς Γουόνγκ Χόου.
5.      Για τον ιδιοφυή αμερικανικό τίτλο “Αυτή η ιδιοκτησία είναι καταδικασμένη”.
6.      Γιατί η λέξη “ιδιοκτησία” αναφέρεται ευρύτερα και αλληγορικά στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπου πολλά πράγματα είναι καταδικασμένα.
7.      Γιατί ο Πόλακ μετατρέπει μια ερωτική ιστορία σε ένα πολλαπλό ρέκβιεμ για πολλά θέματα.
8.      Για την πλήρη υπονόμευση της έννοιας του αμερικανικού ονείρου ως οικογένειας, οράματος και ερωτικών σχέσεων.
9.      Για την πρωτοφανώς μοντέρνα, πλήρη ακύρωση της μυθοπλασίας μέσω μιας αφήγησης που σταδιακά παύει να είναι μια ιστορία και καταλήγει σε ένα πολλαπλό σχόλιο.
10.  Για την έμμεση αλλά τελικά εμφανή κριτική που ασκείται στο ίδιο το σινεμά και το θέαμα.
11.  Γιατί ο Πόλακ ως μέγας κοινωνικός δημιουργός κρίνει αρνητικά, παρά τις ωραίες εικόνες του, το αναπαραστατικό σύστημα και αποσπά από τους χώρους και τα πρόσωπα τις συμβολικές τους σημασίες π.χ. στο εκπληκτικό τέλος του φιλμ.
12.  Γιατί ποτέ άλλοτε ένα τυπικό χολιγουντιανό μελόδραμα δε μετατράπηκε σε τόσο ιδιοφυές σύστημα σημείων, όπου τα πρόσωπα είναι απλά στηρίγματα, οι χώροι απλά προσχήματα, οι ιστορίες απλές γέφυρες.


Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το καθηλωτικό θρίλερ του Μπράιαν Ντε Πάλμα Εφιάλτες από το παρελθόν (1976).

20 Νοεμβρίου 2016

97 Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, "Η λάσπη"



97ο βιβλίο
 2-11-2016 
  πρόταση Στεφανίας Βελδεμίρη






 


Κατερίνα Τσίχλα
Ρους ακατάπαυστος. Χύδην και αδιανόητα οργανωμένος. Ακριβής σε κάθε νόημα που ορίζεται με σαφήνεια χιλιοστού. Μικροχειρουργική λέξεων αποδίδει το κάθε δευτερόλεπτο των τελευταίων, ορισμένων από τον ίδιο, εικοσιτετραώρων ζωής. Τιμωρός του εαυτού του για μια δολοφονία φάντασμα. Σκηνοθέτης ενός ναρκισσιστικού τέλους ζωής που ακολουθεί μια πολύμηνη εκκωφαντική στη σιωπή της, φυγή. Φαινομενικά αποφάσεις και δράσεις στα όρια της ύβρεως. Αγαπημένος έως λατρεμένος από τη γυναίκα σύντροφο. Παιδί γονιών που δεν επαναπαύτηκαν στο πεπρωμένο τους, αλλά κυνήγησαν να διαμορφώσουν το δικό του σε συνθήκες μετρήσιμα βελτιωμένες. Τελευταίος και συγκριτικά διευκολυμένος από πέντε αδέλφια που βίωσαν τη δυσκολία με καλύτερη προσαρμοστικότητα. Και κάπου εκεί μοιάζει να κρύβεται το λάθος. Κάπου εκεί στον καταφανώς ευνοημένο, μοιάζει να κρύβονται οι λόγοι της υπεραντίδρασης. Σχεδόν δεδομένο, με εξαιρέσεις κοντά στα όρια του στατιστικού λάθους, αν σου επιτραπεί το δικαίωμα και η δυνατότητα να αγαπηθείς ως σημαντικός, ενώ η ζωή σου προγονικά και στα πρώτα της βήματα δεν το αιτιολογεί, τότε δεν συγχωρείς το ασυνεπές και γίνεσαι εσύ ο ίδιος πολέμιος του εαυτού σου. Η ζωή καταλήγει να ειρωνεύεται την προσπάθεια διαφυγής της μοίρας. Καταλήγεις ανέστιος ίσως και ψευδώς, επειδή δεν αντέχεις την ευκαιρία να μην είσαι. Ερωτεύεσαι αλλά πάντα λιγότερο από τον έρωτα για τη δυστυχία. Την απορρίπτεις έως και με όρους σωματικής απέκκρισης. Ο συγγραφέας μετέφερε την ουσία της άβολης αλήθειας, ενώνοντας σ ένα χειμαρρώδη λόγο τα κομμάτια ενός ψυχολογικού πάζλ. Οι λέξεις εικόνες, κινηματογραφούν, αντί για το στατικό φωτογραφίζουν, την εγγενή έκλειψη της ευτυχίας. Εντυπωσιασμένη από την ιδέα και την έκφραση της.
 
Χριστιάνα Βέλλου
Πρώτη φορά μου πήρε τόσο πολύ χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο σχετικά μικρό. Ο Αλέξανδρος ή Σάντο μια περσόνα διαταραγμένη, σκοτεινή, ακραίος, εγωιστής αλλά και βαθιά πληγωμένος, ένα παλικαράκι 28 χρόνων που έχει όλη την ζωή και την ελπίδα μπροστά του, γυρνά στους δρόμους της Αθήνας κουβαλώντας στην τσέπη του ένα πιστόλι και σχεδιάζει την αυτοκτονία του μπροστά στα μάτια της μητέρας και της αδελφής του την ημέρα των γενεθλίων του.
Συγχρόνως σε αυτές τις μοναχικές του διαδρομές μέσα από έναν ακατάσχετο μονόλογο σκέψεων και συγκρούσεων πυροβολεί τους πάντες και τα πάντα, τις δυο πατρίδες του, τον πατέρα του, την αγαπημένη του, το σύστημα.
Ο συγγραφέας, νέος κι αυτός, δίνει μια ωμή και πολύ ρεαλιστική εικόνα της νεολαίας σήμερα, αναρωτιέμαι όμως είναι έτσι τα πράγματα; Τόσο χαοτικά, τόσο σκοτεινά και μαύρα, τόση απελπισία και πόνος; Δεν έχω απαντήσεις.
Βρήκα ιδιαίτερη την γραφή, παραληρηματική μεν γεμάτη οργή και "καλοπηγμένο μίσος" όπως λέει ο ίδιος, αλλά πυκνή, τολμηρή και "φρέσκια". Μου άρεσε επίσης η χρήση της ιδιωματικής γλώσσας που χρησιμοποιεί η οικογένειά του και κυρίως οι γονείς του, ίσως οι πιο τρυφερές στιγμές του βιβλίου. Με κούρασε κάπως το κείμενο χωρίς στίξη.
Θα το χαρακτήριζα βιβλίο για γερό στομάχι. Δεν μπορώ ακόμη να πω αν μου άρεσε η όχι, μένω στον προβληματισμό και στο σοκ που μου άφησε. Θα το πρότεινα σε νέους ανθρώπους και θα ήθελα να το συζητήσω μαζί τους.

 Κλεοπάτρα Τσάκουρη
Ο ήρωας του νεαρού συγγραφέα από τη Χιμάρα, του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου, είναι ένα τραγικό πρόσωπο, που αμφιταλαντεύεται για τις αρχές του, τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, την ίδια του την ύπαρξη.
Είναι οργισμένος, θυμωμένος με το σκληρό επώδυνο παρελθόν του, που δεν του αφήνει καμιά γλυκιά ανάμνηση, παρά μόνο απογοήτευση, αλλά μέσα σ’ αυτό αναζητά απεγνωσμένα την ταυτότητά του. Το παρόν και το μέλλον φαίνονται αβέβαια, δίχως ελπίδα, χωρίς φώς, πίστη και πατρίδα. Αλβανός στην Αθήνα, ξένος στην Αλβανία. Μόνος, απελπιστικά μόνος παλεύει με τις ενοχές του, με τις σκέψεις του συγκεχυμένες, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, απόγνωσης, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, με κλονισμένη υγεία ψάχνει την αλήθεια του, προσπαθώντας να ισορροπήσει σε μια κοινωνία που δεν τον δέχεται, κρατώντας ένα όπλο στο χέρι, με ένα βασανιστικό δίλημμα: να σκοτώσει κραυγάζοντας τη διαμαρτυρία του ή να σκοτωθεί, βρίσκοντας τη μοναδική ελευθερία του; Η συνέχεια επί της οθόνης του κόσμου, για τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστή, για τον κάθε άνθρωπο διαφορετική. 


Αρχοντούλα Διαβάτη
Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ- Μια ανάγνωση του μυθιστορήματος του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου

Πού να εντάξει κανείς αυτό το μυθιστόρημα, αυτό το είδος της γραφής; Να το συσχετίσει με τα κείμενα των άλλων γνωστών Ηπειρωτών συγγραφέων, του Σωτήρη Δημητρίου, του Μιχάλη Γκανά, της Τασίας Βενέτη, ή με βάση τις γενιές, να το συσχετίσει με τα κείμενα των άλλων πετυχημένων νέων λογοτεχνών, του Παπαντώνη ή του Παπαμάρκου; 
Θεωρώ ότι το μυθιστόρημα είναι γλώσσα και ύφος, κι όχι μόνο θεματική. Αυτή η πυρετική γλώσσα του ήρωα, μετανάστη δεύτερης γενιάς, του Σάντο, που πετάει στο πρόσωπό μας αυτή τη λάσπη του παραληρήματός του, ένα μονόλογο καταγγελτικό προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι συναρπαστική, μπολιασμένη καθώς είναι με κείμενα που μελέτησε και αγάπησε ο συγγραφέας και τα αναφέρει μάλιστα στο τέλους του τόμου: Φόκνερ και Κάφκα και Καρυωτάκη και Καμύ και Σαχτούρη .Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τον τρόπο που με πλαγιογράμματα αναφέρονται οι ενδόμυχες σκέψεις και οι συνειρμοί δίπλα στον κανονικό μονόλογο. Όσο για τις λέξεις τις συνώνυμες, με την κάθετο ανάμεσά τους, θεωρώ ότι είναι μάλλον κάτι αυθαίρετο, παρά καινοτόμο. Ο ήρωας σε σύγχυση μάλλον, θέλει να αποτινάξει από πάνω του την καταγωγή του και να αυτοπροσδιοριστεί. Να ορίσει την ταυτότητά του αυτοδύναμα. Πώς θα γίνει αυτό; Επιλέγει να αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια των οικείων του, αφού πρώτα συναντήσει την κοπέλα του και την αντιμετωπίσει με τον απίστευτο ναρκισσισμό ενός παλιόπαιδου. Όλες οι αναφορές στην Αλβανική επαρχία, την χαροκαμένη μάνα και την αδερφή, δίνουν ένα σπάνιο άρωμα στο κείμενο, με τη χρήση του ιδιόλεκτου και τις αναφορές στη σχέση του ήρωα με την οικογένεια, από τα παιδικά χρόνια ως το τώρα. Με ποιον τα 'χει; Mε την κοινωνία και τα κατεστημένα μοντέλα του μέσου όρου, με την Αθήνα ή με τις δυο πατρίδες; Είναι η αρρώστια της ύπαρξης, η ναυτία, η αηδία απέναντι στην κοινωνία και στην κρίση, στην πολλά υποσχόμενη Αθήνα και στα όνειρά του που διαψεύστηκαν όλα, χαρίζοντάς του τη ματαίωση μόνο, το πλαστικό φαγητό και το κενό. Ασφυξία, δυσανεξία, τα ξερνάει όλα για να ξαναφτιάξει κάτι άλλο απ’ την αρχή; Όχι, δεν φαίνεται πουθενά καμιά κάθαρση. Τότε τι;

19 Νοεμβρίου 2016

Η λέξη του μήνα (30.5): η "σοφία" της Ανθής Καραμανλή

Η λέξη σοφία συναντάται για πρώτη φορά στον Όμηρο (ΙΛ. Θ412) και σημαίνει τη γνώση και την κατοχή οποιασδήποτε τέχνης κατά τον λεξικογράφο Ησύχιο (5ος αιώνας μ.Χ.). Σοφία ήτανε αρχικά η τέχνη των μουσικών και των ποιητών και ύστερα επεκτάθηκε στη βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων και την κατοχή ικανοτήτων και δεξιοτήτων αντιμετώπισης προβλημάτων της ζωής -γνώση πηγαία και όχι απόκτημα μάθησης. Συνεπώς η Αθηνά ήταν θεά της σοφίας ως κάτοχος κάθε γνώσης εκ γεννητής, καθότι βγήκε από το κεφάλι του Δία! Ο Πίνδαρος λέει: "σοφός ο πολλά ειδώς φυά" (σοφός είναι ο εκ φύσεως γνωρίζων πολλά).
Μετά την ανάπτυξη της φιλοσοφίας, αλλάζει η σημασία της λέξης σοφία, δηλώνει πλέον την πνευματική ικανότητα. Ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας θεωρούν ότι σοφία είναι η τέλεια γνώση των πάντων, άρα σοφός είναι μόνον ο Θεός! Για τον Αριστοτέλη σοφία είναι ο ύψιστος βαθμός ανθρώπινης γνώσης. Και σταματώ εδώ, γιατί έχω τη "σοφία" να ξέρω ότι φτάνει τόσο!

18 Νοεμβρίου 2016

Συναντάμε στο διαδίκτυο την Εταιρεία Συγγραφέων

Η ιστοσελίδα της Εταιρείας Συγγραφέων δίνει τη δυνατότητα στον "επισκέπτη" να γνωρίσει 
- το διοικητικό συμβούλιο
- την ιστορία της Εταιρείας
- τους σκοπούς και τους στόχους της
-τα μέλη της
- τη διαδικασία υποβολής αίτησης για να γίνεις μέλος της Εταιρείας
- συνδέσμους διαδικτυακών λογοτεχνικών περιοδικών και λογοτεχνικές ιστοσελίδες και
να επικοινωνήσει με την Εταιρεία.
Επίσης, μπορεί να διαβάσει τις ανακοινώσεις της Εταιρείας και νέα από το χώρο της λογοτεχνίας (εκδόσεις βιβλίων, λογοτεχνικά βραβεία, ομιλίες, ημερίδες κ.ά.).


 

17 Νοεμβρίου 2016

Αφιέρωμα της ΕΡΤ3 στο Πολυτεχνείο

Η ΕΡΤ3 μεταδίδει απόψε στις 11 μ.μ. το πολιτικό ντοκιμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου «Τα τραγούδια της φωτιάς» (Songs of fire)



«Τα τραγούδια της φωτιάς»
Ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ3 - Αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου


Το πολιτικό ντοκιμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου «Τα τραγούδια της φωτιάς» (Songs of fire) μεταδίδει η ΕΡΤ3 την Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου 2016, στις 23:00, στο πλαίσιο αφιερώματος στην επέτειο του Πολυτεχνείου. 

Το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει την αντίδραση του ελληνικού λαού στη χούντα των συνταγματαρχών, και τους πανηγυρισμούς μετά την πτώση του καθεστώτος, τις πορείες του 1974 για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης και την κηδεία του Κύπριου Δώρου Λοΐζου.

Συμμετέχουν με τις μουσικές τους οι Γιάννης Μαρκόπουλος, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Ξαρχάκος. Τραγουδούν οι Μαρία Φαραντούρη, Μαρίζα Κωχ, Μελίνα Μερκούρη, Λιζέτα Νικολάου, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Γιώργος Νταλάρας, Αντώνης Καλογιάννης, Λάκης Χαλκιάς και άλλοι.



Info
Μεταδίδεται: Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου 2016, στις 23:00
Παραγωγή: 1975
Διάρκεια: 84΄
Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος