21 Μαΐου 2016

Του Πόντου η μνήμη



Πού είστεν κι αραεύω σας τ' ομμάτ(ι)α μ' εθολώθαν*


Κι όμως, αυτοί που χάθηκαν
τα άσπρα κόκαλα της μνήμης τους αναζητούν
στη δική σου συννεφιασμένη αναζήτηση.
Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες σιωπές
σκαρφαλωμένες στα κάγκελα της ιστορίας
φωνάζουν: αδά είμες!**,
σ' έναν κόσμο που ανταλλάσσει με ομόλογα τα πιστεύω του.
Τι να σκέφτεται στην αιώνια μνήμη του ο Παναγιώτης
που έδωσε το πρόσταγμα: "Το δικό του ο καθένας",
όταν τέλειωσε το ρακί και το κρασί,
κι έτσι σώπασαν τα μωρά και δεν τους άκουσαν οι Τσέτες;
Και χρόνια να πατάς σε δυό πατρίδες και
πιο πολύ να ονειρεύεσαι την πρώτη, που γεννήθηκες
και να θες εκεί να φασκιώσεις όσα δεν έζησες.


*Ο τίτλος του ποιήματος είναι δάνειο-στίχος από το ποίημα του Νίκου Θ. Γρηγοριάδη, Πού είστεν κι αραεύω σας, από τη συλλογή Μαύρες Ακτές (1994)
[πού είστε και σας αναζητώ, τα μάτια μου θολώσαν']
** εδώ είμαστε!:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου