Του Πόντου η μνήμη

Πού είστεν κι αραεύω σας τ' ομμάτ(ι)α μ' εθολώθαν*

Κι όμως, αυτοί που χάθηκαν

τα άσπρα κόκαλα της μνήμης τους αναζητούν

στη δική σου συννεφιασμένη αναζήτηση.

Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες σιωπές

σκαρφαλωμένες στα κάγκελα της ιστορίας

φωνάζουν: αδά είμες!**,

σ' έναν κόσμο που ανταλλάσσει με ομόλογα τα πιστεύω του.

Τι να σκέφτεται στην αιώνια μνήμη του ο Παναγιώτης

που έδωσε το πρόσταγμα: "Το δικό του ο καθένας",

όταν τέλειωσε το ρακί και το κρασί,

κι έτσι σώπασαν τα μωρά και δεν τους άκουσαν οι Τσέτες;

Και χρόνια να πατάς σε δυό πατρίδες και

πιο πολύ να ονειρεύεσαι την πρώτη, που γεννήθηκες

και να θες εκεί να φασκιώσεις όσα δεν έζησες.

*Ο τίτλος του ποιήματος είναι δάνειο-στίχος από το ποίημα του Νίκου Θ. Γρηγοριάδη, Πού είστεν κι αραεύω σας, από τη συλλογή Μαύρες Ακτές (1994)
[πού είστε και σας αναζητώ, τα μάτια μου θολώσαν']

** εδώ είμαστε!: