ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Άρωμα γυναίκας» - Δευτέρα 11-7-2016

ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ «ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στο κλείσιμο του επιτυχημένου αφιερώματός της στην Ιταλική Σάτιρα, παρουσιάζει τη Δευτέρα 11 Ιουλίου στις 21:00 στο θερινό σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ (Σαρανταπόρου 4, κάθετη στη Βασιλέως Γεωργίου, τηλ. 2310828642) τη βραβευμένη δραματική κωμωδία του Ντίνο Ρίζι Άρωμα γυναίκας (Ιταλία, 1974, έγχρωμη, 103'). Παίζουν: Βιτόριο Γκάσμαν, Αλεσάντρο Μόμο, Αγκοστίνα Μπέλι. Όπως πάντα, από τις 21:00 ως τις 21:30 θα υπάρξει μουσικός πρόλογος από γνωστό καλλιτέχνη της πόλης.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση από το TheRearWindowProject.gr Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Τα μελαγχολικά οδοιπορικά στο σινεμά.

Ένας νεαρός δόκιμος του στρατού συνοδεύει έναν τυφλό συνταξιούχο αξιωματικό σε ένα ταξίδι. Ο νεαρός είναι υποχρεωμένος να ανεχτεί τη σκληρή συμπεριφορά του αξιωματικού, μια και η κατάστασή του τού τροφοδοτεί πικρία και επιθετικότητα.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

 

«Η Comedia υπήρξε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος κινηματογράφου, γιατί συνδύαζε τόσο όμορφα το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Τα πρώτα χρόνια (τέλη δεκαετίας του '50 και '60) δινόταν περισσότερη έμφαση στο κωμικό στοιχείο, στρίβοντας όμως στη δεκαετία του '70 οι ταινίες της comedia έγιναν πιο πικρές, ξεχείλιζαν από ειρωνεία κι ενίοτε έπαιρναν ένα έντονα δραματικό τόνο που αιφνιδίαζε τον θεατή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταινία Ο ανθρωπάκος (1977) του Μάριο Μονιτσέλι με τον Αλμπέρτο Σόρντι (τον ηθοποιό που ταυτίστηκε περισσότερο ίσως με την comedia). Στο πρώτο μέρος της ταινίας έχουμε έναν υπαλληλάκο υπουργείου (τον Σόρντι) που κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρει θέση ο μοναχογιός του στο υπουργείο. Εδώ πέφτει αρκετό γέλιο με τα παθήματα του υπαλληλάκου. Όμως στη μέση περίπου, μετά από ένα τραγικό γεγονός, η ταινία παίρνει απότομα στροφή και γίνεται μια δραματική ταινία που δεν σου επιτρέπει ούτε ένα αόριστο χαμόγελο.

Όμως, θα προτιμήσω να σας μιλήσω για μια γλυκόπικρη ταινία του '74, το Profumo di donna ή Άρωμα γυναίκας του Ντίνο Ρίζι με τον Βιτόριο Γκάσμαν (έναν ηθοποιό που λατρεύω κι οφείλω να ομολογήσω ότι μικρή ήμουν ερωτευμένη μαζί του). Η ιστορία έχει ως εξής. Στρατιωτικός που τυφλώθηκε κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης ταξιδεύει εν μέσω του θέρους από το Τορίνο στη Νάπολη, συνοδευόμενος από νεαρό αμούστακο στρατιώτη  τον Τσίτσιο. Ο στρατιωτικός δεν είναι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο κι ο Τσίτσιο υποφέρει τα πάνδεινα. Στις στάσεις που κάνουν - Γένοβα, Πίζα, Ρώμη - σημεία αναφοράς είναι συνήθως οι γυναίκες που επιθυμεί ο στρατιωτικός κι ο Τσίτσιο τρέχει μες στις πόλεις να τις βρει. Όμως φτάνοντας στη Νάπολη αποκαλύπτεται ο σκοπός του ταξιδιού: Ο στρατιωτικός έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει... Από την άλλη, στη Νάπολη ζει η μοναδική γυναίκα που είναι ερωτευμένη μαζί του και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να μαλακώσει την ψυχή του παραιτημένου από τη ζωή στρατιωτικού.

Το μεγάλο, το μεγαλύτερο μάλλον, ατού της ταινίας είναι η σπαρακτική ερμηνεία του Βιτόριο Γκάσμαν. Όσο πρέπει απελπισμένος, όσο χρειάζεται σαρκαστικός, όσο επιτρέπεται θλιμμένος, δεν χαρίζεται για λύπηση. Μια γλυκιά - όπως τα αρώματα - μελαγχολία διαπερνά την ταινία χάρη σε αυτήν την μεγαλειώδη ερμηνεία.

Ένα τραγικό γεγονός στο τέλος των γυρισμάτων της ταινίας, ο θάνατος σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα του νεαρού ηθοποιού που ενσάρκωσε τον Τσίτσιο, του Αλεσάντρο Μόμο, προσθέτει πόντους μελαγχολίας και πικρίας, ακόμα περισσότερο βλέποντας πόσο ωραία ''έδεσαν'' οι δύο ηθοποιοί.

Α, ναι, τώρα θα μου πείτε για το ριμέικ της ταινίας. Η υπερβολή στον υπερθετικό βαθμό μ' έναν Aλ Πατσίνο (εντάξει, πήρε Όσκαρ για την ταινία, αλλά έχει κάνει και καλύτερες ερμηνείες) να οδηγεί σπορ αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους δρόμους της Νέας Υόρκης.... όντας τυφλός!!! Έλεος !! Οι γνωστές, τραβηγμένες από τα μαλλιά, υπερβολές των Αμερικανών.

Προτιμήστε την αυθεντική, ιταλική βερσιόν. Εγγυημένα πράγματα».

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε το Άρωμα γυναίκας είναι:

1.      Για τη σκηνοθεσία του Ντίνο Ρίζι, που συνδυάζει ευαισθησία και σκληρό σαρκασμό.

2.      Για το σενάριο των Ρίζι και Ρουγκέρο Μακάρι, που αποδίδει πιστά το πνεύμα του βιβλίου.

3.      Για τον υπέροχη ερμηνεία του Βιτόριο Γκάσμαν, ίσως την καλύτερη της καριέρας του.

4.      Για τον σημαδιακό ρόλο του Αλεσάντρο Μόμο, που χάθηκε λίγο μετά την ταινία.

5.      Για τη διακριτική παρουσία της Αγκοστίνα Μπέλι, που αποδεικνύεται μια παραγνωρισμένη ερμηνεύτρια.

6.      Για τη μελαγχολική μουσική επένδυση του Αρμάντο Τροβαγιόλι, που δένει απόλυτα με το δράμα και των τριών ηρώων.

7.      Για την αχνή φωτογραφία του Κλαούντιο Σιρίλο, που υποδεικνύει τη βασική αδυναμία του κεντρικού ήρωα.

8.      Για το ότι ο θεατής ταυτίζεται με ένα πρόβλημα που δύσκολα θα μπορούσε να είναι δικό του.

9.      Για το τέλος της ταινίας, που λειτουργεί λυτρωτικά και προσφέρει μια μικρή αισιοδοξία.

10.  Γιατί είναι η τελευταία σπουδαία δημιουργία του Ρίζι και μια από τις αντιπροσωπευτικότερες ιταλικές σάτιρες όλων των εποχών.

Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 18 Ιουλίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 παρουσιάζει ως άνοιγμα του νέου αφιερώματός της Μεταμοντέρνος Αμερικανικός Τρόμος το καθηλωτικό θρίλερ του Ανατόλ Λίτβακ Στον ίσκιο του δολοφόνου (1948).