Eπετειακά: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
μέλη της Λέσχης μας μοιράζονται
αγαπημένα ή δικά τους ποιήματα

 

Νίκος Γρηγοριάδης (1931-2012)

Δειγματοληψία Β΄, 1η έκδοση Κώδικας, Αθήνα 1996

ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΙΛΩ

Και που μιλώ το ξέρω είναι ανώφελο

-ακούει ο καθένας αυτό που είναι έτοιμος

ν’ ακούσει. Τ’ άλλα περαστική βουή,

για λίγο ναρκώνουν τις αισθήσεις

κι ύστερα η ταραχή

και το φτερό του έρωτα μουσική

σκέπη.

Μόνος και πάλι με τον ουρανό.

(επιλόγή του Γιώργου Καλιεντζίδη)

 ---------------------------

Νίκος Εγγονόπουλος
από τη συλλογή: Στην κοιλάδα με τους ροδώνες,
ΣΟΝΕΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟ

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδεντρων την αρμονία;
Όχι - όχι - μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο
Να ελπίζεις - να ελπίζεις πάντα - πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" -
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη - πόθος ευγένειας - ηρεμία
ίσως όχι πολλές - ίσως να 'σαι άτυχος: καμία -
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία
Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι
σύ σκέψου - τώρα πια - με τι γλυκιά γαλήνη
προσμένεις να 'ρθ' η ώρα να ξαπλώσεις
στο παρήγορο του θανάτου κρεβάτι.

(επιλόγή της Ιφιγένειας Θεοδωρίδου) 

---------------------------
Θωμάς Ιωάννου
ανέκδοτο ποίημα

ΠΡΕΖΟΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Αναίσθητο θα σε βρουν ένα πρωί
Θες από υπερβολική δόση
Θες από κακή παρτίδα ύπαρξης
Δε θα αντιδράς ούτε στα επώδυνα

Κι απ' τους νυγμούς στο σώμα σου
Θα περάσουν σε υπαινιγμούς για την ψυχή σου
Σε βεβαιότητες για το χαρμάνι σου

Λες και μυρίστηκαν της ύλης τη νοθεία
θα πέσουν πάνω σου
Να σε καλύψουν με τα λόγια τους
Κρατώντας το σώμα τους πάντα ένα βήμα πίσω
Μη σπάσουν και σε αγκαλιάσουν
Κορμί που γύμνωσες το φόβο στη ματιά τους

Και ποιος στ’ αλήθεια θα το πει
Πώς σούταρες στην άδεια εστία κι έσκιζες τα δίχτυα
Όπου είχε πιαστεί η ταραχή των σπλάχνων σου
Πώς κάρφωνες το κοντάρι σου στη λάσπη
Και από εκεί έπαιρνες φόρα
Και με καμπύλη τροχιά
Τον πήχη του μάταιου εκπορθούσες

Μα πια είναι αργά για μεταμέλειες
Και ποιος τη ζωή τη βγάζει καθαρός;

Έλα να πέσουμε και πάλι στα σκληρά
Περνώντας κάτω από τον πήχη του εφικτού
Να τσακιστούμε να προλάβουμε το σήμερα
Έλα να 'ρθουμε στα μεράκια
Με τα πλευρά σπασμένα του έρωτα
Να μας κόβουν την ανάσα

Σου φέρνω πάλι
Τη βελόνα της ποίησης
Αν βρεις φλέβα
Πρεζόνι της γραφής.

(επιλόγή της Αρχοντούλας Διαβάτη)
---------------------------

 Γ. Σεφέρης  
Τρία κρυφά ποιήματα Ίκαρος, 1974.
Δ΄ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΧΤΙΝΑ

Είπες εδώ και χρόνια:
<<Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός>>.
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.

(επιλόγή της Βιολέττας Παπαδοπούλου)
---------------------------

 Edgar Allan Poe 
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Δέξου το φιλί αυτό στο μέτωπο!

Και, φεύγοντας μακριά σου τώρα,

Έτσι άφησέ με να ομολογήσω-

Ότι δεν έχεις άδικο, εσύ που θεωρείς

Ότι οι μέρες μου υπήρξαν ένα όνειρο:

Κι όμως κι αν η ελπίδα έχει πετάξει μακριά

Σε μια νύκτα, ή σε μια μέρα,

Μέσα σε μια οπτασία, ή σε καμιά

Είναι ως εκ τούτου λιγότερο χαμένη;

Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε

Δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο.

Στέκομαι μεσ' το βρυχηθμό

Μιας κυματοδαρμένης ακτής,

Και μεσ' το χέρι μου κρατώ

Κόκκους απ’ τη χρυσαφένια άμμο-

Πόσο λίγοι! Κι όμως πώς γλιστρούν

Μεσ’απ’τα δάκτυλα μου προς την άβυσσο,

Ενώ θρηνώ- ενώ θρηνώ!

Ω Θεέ! Δεν μπορώ να τους συγκρατήσω

Με μια πιο σφιχτή λαβή;

Ω Θεέ! Δεν μπορώ να γλιτώσω

Μονάχα έναν απ’ το ανηλεές κύμα;

Είναι όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε

μόνο ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο;

(επιλόγή της Χριστίνας Κελεσίδου) 

---------------------------
Nicanor Parra
Ποιήματα επείγουσας ανάγκης.
Σε μετάφραση Αργύρη Χιόνη
ΒΟΗΘΕΙΑ!  

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ:
Έτρεχα πανευτυχής
Με το καπέλο στο δεξί μου χέρι
Πίσω από μια πεταλούδα φωσφορίζουσα
Που μ’ έκανε τρελό από χαρά

Και ξάφνου γκαπ σκοντάφτω
Και δεν ξέρω τι έγινε ο κήπος
Το σκηνικό άλλαξε εντελώς:
Αίμα κυλά από το στόμα και τη μύτη μου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέβη

Ή σώστε με αμέσως
Ή φυτέψτε μου μια σφαίρα στον αυχένα.

(επιλόγή της Χριστίνας Βουμβουράκη)
---------------------------

Ιερομοναχος  Συμεών 
από την συλλογή Με ιμάτιον Μέλαν
 
Λυκόφως κατόπιν βροχής• ήσυχα, έκανα
έναν περίπατο μοναχικό. Μύρισε
μεθυστικό κυπαρίσσι• ξάφνου, ¨τίκ¨
τίκ¨, μικρή φωνή, μελωδική, αναβαίνουσα
από σκουπίδια στο λάκκο, κοντά

Κονσερβοκούτι
εκεί ικέτης γλυκύς
κοκκινολαίμης.

11 προς 12-11-97
Μεσάνυχτα στο Κελλί

(επιλόγή της Χριστιάς Βέλλου)
---------------------------
Παλατινή Ανθολογία 
σε μετάφραση Ηλία  Κυζηρακου.

Του Ασκληπιαδη

Φυλάς την παρθενιά σου. Τι ωφελεί;
Σαν πας στον Άδη, δεν θα βρείς άντρα να σε αγαπήσει, κόρη. Του έρωτα οι χαρές είναι γι' αυτον τον κόσμο.
Στον Αχέροντα, παρθένα, θα' μαστε κόκαλα και σκόνη .

Του Στράτωνα

Αν καυχίεσαι για την ομορφιά σου, μάθε πως και το τριαντάφυλλο ανθίζει, αλλά μαραίνεται  ξαφνικά και πετιέται στην κοπριά.
Στο άνθος και στην ομορφιά λαχαίνει η ίδια σύντομη ώρα, κι' ο φθονερός χρόνος μαραίνει και τα δυο μαζί. 

 (επιλόγή της Ντίνας Παπαδοπούλου)

  ---------------------------

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά

κοιτάω με λαχτάρα

την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του

κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται

στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή

στο στροβίλισμα του κόσμου

είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.

Αλλά νιώθω και μια άλλη

παράξενη συμμετοχή∙

αγωνία με πιάνει ξαφνικά

για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη

σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο

που μουσκεμένο στο αίμα

σκεπάζει μύθους και θεούς

αιώνια αναγεννιέται

και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω

αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

 
(επιλόγή της Παναγιώτας Κύττα)
---------------------------

---

ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΡΑ...
Της Ελένης Παπαστεργιάδου 

Να βλαστήσεις,να πρασινίσεις,να γυρίσεις προς τον ήλιο και να χαμογελάσεις για σένα και τις αισθήσεις σου.

Να νιώσεις το χάδι της ζέστης στα πέταλά σου και να ευωδιάσεις.

Μη φοβηθείς το αεράκι,είναι απαλό δεν θα σε μαδήσει.

Έχεις ρίζες πια,θα σε βαστήσουν

Κοίταξε δίπλα είναι και άλλοι πολλοί,τι ωραία που κάνουν το ίδιο..

Οι ευωδιές μπερδεύονται

Τα κλαδάκια χεράκια κρατιούνται απαλά με αλληλεγγύη,παρηγοριά,τρυφεράδα.

Μη σκας ως πότε και ως που

απόλαυσε όσο κρατήσει 

---------------------------

 ΠΡΩΤΟΕΤΕΙΣ
Της Αρχοντούλας Διαβάτη

Στο αμφιθέατρο το «Κεντρικό» πρωτοετείς
εγώ κι εσύ «ριγμένοι» μες στο πλήθος.
Ο έρωτάς μας δεν έχει ακόμα διαγνωσθεί,
«είναι μπροστά μας η ζωή »,
κι εμείς ξοπίσω.
Κι ο φωτογράφος αποτυπώνει σχολαστικά
της προσδοκίας το βλέμμα και το γέλιο.
΄Εξω χειμώνας - δικτατορία και παγωνιά-
μέσα ελπίδες- θύω στις μούσες και
στις επιστήμες.

---------------------------

 Της Στεφανίας Βελδεμίρη