1 Βιβλίο - Στρατής Τσίρκας, " H Λέσχη" / Οι αναγνώσεις μας (1ος χρόνος)

Στρατής Τσίρκας, Η Λέσχη

Εκδόσεις Κέδρος, 1995

6 & 19 -10-2011

Βιβλίο 1ο

Πρόταση του Γιώργου Καλιεντζίδη

  

Χριστιάνα Βέλλου:

Είναι  εκπληκτικό το πώς κατάφερε  σ΄ ένα  βιβλίο να συνδέσει τρία ανόμοια πράγματα: σαρκική αγάπη, πλατωνική αγάπη και ιδεολογική αγάπη με τέτοια μαεστρία  ώστε να είναι τόσο ομαλά και  συνάμα να διατηρούν καθένα τη διάστασή του. 

Ιφιγένεια Θεοδωρίδου:

Με την «Λέσχη» ο Τσίρκας κάνει τα βιώματα του υψηλή λογοτεχνία –«μιλάει για τη δική του αλήθεια με όρους τέχνης».

Χριστίνα Κελεσίδου:

Νομίζω ότι ο Τσίρκας εμπλέκει με μεγάλη μαεστρία τους ήρωες του μέσα σε αυτό το πολεμικό σκηνικό και όπως οι μεγάλοι συγγραφείς, εξακολουθεί να είναι διαχρονικός ως προς τους ανθρώπινους χαρακτήρες αλλά και ως προς τα ιστορικά γεγονότα. 

Της Μαρίας Τριανταφυλλίδου

Ελένη Παπαστεργιάδου:

Κυνηγώντας τα πιστεύω σου και τις ιδεολογίες σου, νιώθεις ότι το κεφάλι αποκόπτεται του σώματός σου. Έτσι ψάχνεις να βρεις άλλο... σώμα! Τί γίνεται όμως στην περίπτωση που σε βρουν πολλά ακέφαλα σώματα; Μπορείς να κουμπώσεις σε άλλα συγχρόνως; Όχι. Απλώς υπάρχεις και ηγείσαι όλων αυτών. Τραβάς μπροστά ,αποτελείς το φανάρι, το τιμόνι, τη φωνή για όλα αυτά τα σώματα. Δεν ξέρω αν αυτός ο ρόλος σου δίνεται όταν γεννιέσαι, ή τον διαλέγεις σκαλίζοντας και βαθαίνοντας.

Μαρία Ντόντση:

Το τέλος με άφησε άναυδη! Άλλα όπως λέει και ο Terry Eagleton κάτι πρέπει να λείπει για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία.. έτσι ανυπομονώ να ξετυλίξω την συνέχεια του κουβαριού με την Αριάγνη. Πραγματικά ανυπομονώ.

Μαρία Τριανταφυλλίδου:

Επίσης, φιλοσοφεί και σχολιάζει «Μένοντας μόνος ξαναβρήκα τον άνθρωπο [...] οι αποχρώσεις σου ξεφεύγουν.[...] Κι οι κομμένες κεφαλές, η γκιόσα;...», αλλά αλλού, με κοφτό, ιδιωματικό, κάπως «κουτσομπολίστικο» τρόπο-εύρημα λέει πολλά ...για όλους και καταλήγει κεντρίζοντας έντονα το ενδιαφέρον για τη συνέχεια.

Της Χριστίνας Βουμβουράκη   

Κατερίνα Μαρκοπούλου:
Κατά τη γνώμη μου, η κορύφωση του βιβλίου υποβιβάζεται με την αποκάλυψη της ύπαρξης της Λέσχης. Όλα όσα διαδραματίζονται, εκτός από την πρώτη επίσκεψη του Μπένη, για την οποία είναι δυσνόητο το θράσος του, θα μπορούσαν, θεωρώ, να συμβούν και χωρίς την εξήγηση μιας σκηνοθεσίας. Κατά κάποιο τρόπο μειώνεται το αυτόβουλο των ηρώων. 

Χριστίνα Βουμβουράκη:

Έπαιξε λοιπόν και μαζί μου η Λέσχη και δεν ξέρω αν αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί επιτυχία ή αποτυχία της. Επι-λογικά μου έδωσε το τελειωτικό χτύπημα  το  γράμμα της «επανενταγμένης» Έμμη. Πόσο απογοητευτικά ταχτοποιημένα, συνεχή και νεκρά φαίνονται όλα πια…

ΥΓ. Αγαπητέ Μάνο, ελπίζω να μην το πηρές το γράμμα.