Παγκόσμια μέρα του περιβάλλοντος, Μιχάλης Γκανάς & Y' ves Le Manach

Πηγή ζωγραφιάς: http://philthespaniard.blogspot.gr/

Αυτοί παιδί μου δεν

Αυτοί παιδί μου δεν
δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους

όλο δεν και δεν και δέν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους

δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο

γυναίκα άσχημη και στερημένη

αυτοί παιδί μου δεν

δεν δίνουν τ' Αγγέλου τους νερό

δεν άκουσαν ποτέ
ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο

δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους
το άοσμο άνθος του θανάτου

δεν είδαν -κατάργησαν τα μάτια τους- μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα

αυτοί παιδί μου δεν

δεν ξέρουν δεν αγαπούν

ξέρουνε μόνο ν' απαιτούν

περισσότεραπερισσότεραπερισσότερα 

περί...που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

Μιχάλης Γκανάς, Από την ποιητική συλλογή: 'Άψινθος", Εκδόσεις μελάνι, 2012

Ο Κήπος (η δικαιοσύνη, τα κορίτσια και η αιωνιότητα)

"Παντού σ’ ολόκληρο τον πλανήτη ο Κήπος μοιάζει να είναι μια οικουμενική ανθρώπινη αξία, μια κραυγή για σύναξη.

Θλιβερά κηπάρια των βορείων προαστίων. Κήποι των μοναστηριών. Κήποι εγκαταλελειμμένοι και μυστηριώδεις, που τους ξανακυρίευσε η άγρια φύση. Πορτοκαλεώνες της Βόρειας Αφρικής. Σκαλωτοί κήποι με τις ξερολιθιές στ’ απόκρημνα βουνά. Ακόμα και στην καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου, οι Ινδιάνοι καλλιεργούν τα μποστάνια τους.

Όταν κατοικείς στην πόλη, σπάνια έχεις την τύχη να έχεις το δικό σου οικογενειακό κήπο. Τότε που ήμασταν παιδιά, πηγαίναμε να παίξουμε στην πλατεία Comaille ή στους κήπους του Λουξεμβούργου. Σαν μεγαλώσαμε, παίζαμε στο Βοτανικό κήπο ή στις Αρένες της Lutece. Δεν ήμασταν κι απ’ τους πιο άτυχους.

Οι άνθρωποι της γενιάς του 1936 κέρδισαν τις πληρωμένες αργίες, τις ώρες της αναψυχής και της κατανάλωσης. Αγόρασαν ποδήλατα ή μοτοσικλέτες και ρίχτηκαν στους δρόμους των διακοπών. Δεν δίστασαν να δουλεύουν παραπανίσιες ώρες προκειμένου ν’ απολαύσουν την τηλεόραση ή το ηλεκτρικό ψυγείο. Ξεπούλησαν την αλληλεγγύη με αντάλλαγμα ένα αυτοκίνητο και κάποιες σύγχρονες συσκευές.

Όταν όμως ήρθε η ώρα να βγουν στη σύνταξη, οι περισσότεροι από αυτούς προσπάθησαν να βρούνε κάπου ένα μικρό κηπάκι για να γεμίσουν το λυκόφως της ζωής τους. Όλη τους τη ζωή δηλαδή κρατούσαν μυστικό στα τρίσβαθα της καρδιάς τους το όνειρο ενός Κήπου.

Και δεν μας έλεγαν τίποτα γι’ αυτό! Δεν έλεγαν ψέματα μόνο σ’ εμάς, τα παιδιά τους, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Τα περισσότερα από τα εργοστάσια όπου δούλεψα, βρίσκονταν σε κάποια προάστια, σε γκρίζα και βρώμικα προάστια που κάθε τους δρομάκι μύριζε 19^ο αιώνα και κάπνα. Ωστόσο, έτυχε κάποτε να δουλέψω για μερικά χρόνια σ’ ένα εργοστάσιο που βρίσκονταν σε κάποια ευάερη ζώνη, με δέντρα και παρτέρια. Αγριοτριανταφυλλιές ευωδίαζαν στα πεζοδρόμια του και το ίδιο το εργοστάσιο ορθώνονταν καταμεσής ενός κήπου, περιτριγυρισμένο από ολάνθιστα λουλούδια από την Άνοιξη ως το Φθινόπωρο. Θυμάμαι μάλιστα μια καστανιά, από τη οποία μαζεύαμε τα κάστανα και τα βράζαμε για να τα φάμε. Η μόνη σκιά σε τούτη την όμορφη εικόνα ήταν οι τοίχοι των εργοστασίων: δεν είχαν κανένα απολύτως παράθυρο για να βλέπουμε έξω, στον κήπο.

Στην ιστορία του κήπου της Εδέμ, ο Αδάμ κι η Εύα διώχνονται επειδή δεν σεβάστηκαν τον κανόνα. Στην ιστορία του κήπου του βασιλιά Λουδοβίκου, που την έβαλε σε στίχους ο Theodore de Banville και τραγούδησε ο Μπρασέν, ή πάλι στην ιστορία του κήπου των μαρτυριών που μας αφηγήθηκε ο Οκτάβιος Μιρμπώ, οι άνθρωποι βρομίζουν επίτηδες τον κήπο. Ο κήπος λερώνεται από την παρουσία των ανθρώπων.

Τον Αύγουστο του 1964, οι καταστατικοί γνωστοποιούσαν στους αναγνώστες του ότι δεν τους άρεσαν οι κήποι του Παλαί Ρουαγιάλ τόσο ώστε να κάνουν τον περίπατό τους από το μεσημέρι ως τη μία. Η ώρα*. Θα έπρεπε από εκείνη κιόλας τη στιγμή να μην τους πολυεμπιστευόμαστε".

·         *Βλ.. την ανθολογία Το ξεπέρασμα της Τέχνης, εκδόσεις Ύψιλον/ βιβλία, σελ. 324

Y' ves Le Manach – Ο πρόλογος του βιβλίου:  Ο Κήπος (η δικαιοσύνη, τα κορίτσια και η αιωνιότητα), Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης, 2001