20 Ιανουαρίου 2015

Αγαπημένο τραγούδι - παρ' όλη τη θλιβερή του κατακλείδα, προβοκατόρικη θέλω να πιστεύω για τις κοπέλες της γενιάς μου και για μένα- σε στίχους του καλύτερου Σαββόπουλου, του πρώτου καιρού, από ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ.

Δυο δυο πέρασαν πέρασαν, να 'τα τα κορίτσια

Όλο ντρέπονται ντρέπονται, όλο τα κορίτσια

Τα κορίτσια τα κορίτσια δύο δύο βιαστικά

Στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά

Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό

Τα κορίτσια που ‘χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια

Πριν πλαγιάσουνε κλείνουν κλειδώνουν τα κορίτσια

Στον καθρέφτη στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά

Βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ έναν φόβο στην καρδιά

Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε τόσο μια φορά

Τα κορίτσια που γυρνάνε δύο δύο βιαστικά

Περιμένουνε στη στάση σαν σχολάνε απ’ τ’ αγγλικά

Το συμμαθητή τους που μοιάζει σε κάποιο γόη του σινεμά

Πόσο όμορφα όμορφα βλέπεις τα κορίτσια

Πόσο άτυχα άτυχα βλέπεις τα κορίτσια

Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε σκληρά

Κάποια μέρα σα χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά

Η μαμά τους θα δακρύζει συγγενείς πεθερικά

Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά