77 Βιβλίο - David Sedaris, "Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα"

David Sedaris, Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα

μετάφραση: Μυρσίνη Γκανά

Εικονογράφηση: Ian Falconer

Εκδόσεις Μελάνι, 2010

30-9-2015

Βιβλίο 77ο

Πρόταση της Χριστίνας Βουμβουράκη

Αρχοντούλα Διαβάτη
Μετά τον Αίσωπο και τον Λαφονταίν, τον Μέλβιλ, τον Όργουελ, τον Γουέλς και τον Τ.Σ.Έλιοτ, τώρα και ο Ντέιβιντ Σεντάρις γράφει ιστορίες με ζώα, έξω από τα γνωστά στερεότυπα των παραμυθιών για τα ζώα, με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά σημερινών αλλοτριωμένων ανθρώπων με φριχτές αδυναμίες και ελαττώματα. Μια σαρκαστική αλληγορία  με πρωτοτυπία, κομψότητα, παραμορφωτικοί καθρέφτες για να αναγνωρίσουμε τον μύχιο εαυτό μας τον καλό και τον κακό. Χιούμορ που ξαφνιάζει, και χωρίς δογματισμό μπορεί να μας εξανθρωπίσει.

Κλεοπάτρα Τσάκουρη
Ιστορίες, παράξενες, αστείες, κυνικές, καλοσυνάτες.

Με έξυπνο, ευχάριστο, ζωντανό τρόπο, που δε σ’ αφήνει να κουραστείς, αφηγείται αλήθειες καθημερινής πραγματικότητας που μας απασχολούν, μας βασανίζουν, μας δημιουργούν αμφιβολίες και ερωτηματικά για την ποιότητα της ζωής μας, τον πολιτισμό και τον τρόπο σκέψης μας. Είμαστε άνθρωποι ομοφοβικοί, ρατσιστές, αδιάφοροι, καλοπερασάκηδες; Κυνηγάμε το χρήμα, τα μεγαλεία ή είμαστε ευαίσθητοι στη κοινωνική αδικία, σωστοί στις προσωπικές μας επιλογές, ακολουθούμε μ’ έναν λόγο το δρόμο της δικαιοσύνης χωρίς να χάνουμε την κατανόηση και την επιείκεια;

Δύσκολες απαντήσεις που αφορούν κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αφορούν ακόμη το σύνολο της κοινωνίας, ώστε να ζήσει καλύτερες μέρες, να έχει καλύτερο μέλλον.

Στεφανία Βελδεμίρη
Ένα βιβλίο με μικρές κοφτερές ιστορίες. Τόσο μικρές, όσο για να μπορείς να συνέλθεις μόλις τελειώνει η κάθε μια και πριν αντέξεις να συνεχίσεις στην επόμενη. Τόσο μικρές που θέλεις να τις διαβάσεις μονοκοπανιά. Πολύ σκληρές ή απύθμενα τρυφερές; Την ώρα που στεναχωριέσαι πάρα πάρα πολύ, τσουπ γελάς φωναχτά. Την ώρα που γελάς, το μυαλό σου επεξεργάζεται μια εξαιρετικής υψηλής αισθητικής σκέψη, πολύ όμορφης ακριβώς γιατί είναι τόσο απλή και αληθινή.
Ενώ εύκολα θα έλεγε κανείς κάτι σαν: "να μερικοί σύγχρονοι μύθοι του Αισώπου", εγώ δεν θα το έλεγα. Κι αυτό γιατί οι ιστορίες, χρησιμοποιούν τα ζώα για να να πουν ανθρώπινες ιστορίες, αλλά δεν έχουν ίχνος διάθεσης να μας "μάθουν" κάτι. Αυτό που βλέπω εγώ είναι οι διαπιστώσεις ενός πολύ τρυφερού ανθρώπου, για την σκληρότητα που δέχτηκε ή τη σκληρότητα που παρατήρησε να δέχονται άλλοι άνθρωποι. Μαθαίνεις τι θα πει ευαισθησία και πως αυτή τιμωρείται. Νιώθεις πόσο γελοίος είναι ο κάθε εγωισμός, Μισείς. Αγαπάς. Οι εικόνες του βιβλίου, σε κάνουν να σκέφτεσαι και να χαμογελάς, να νιώθεις παιδί που διαβάζει Μίκυ Μάους για μεγάλους στα κρυφά. 
Όταν οι ιστορίες τελειώνουν, σου λείπει ο συγγραφέας, γιατί όση ώρα διάβαζες, ήσουν μαζί του και περνούσες ωραία. Όταν οι ιστορίες τελειώνουν ξέρεις πως ο σαρκασμός είναι το όπλο που οι αδήλωτων τρυφερών, που έχουν για να αποκρούουν τα χτυπήματα των δηλωμένων τρυφερών.

Χριστιάνα Βέλλου

Παραμύθια εικονογραφημένα που απομυθοποιούν τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, μιλώντας για σκληρές αλήθειες, χιούμορ ανατρεπτικό, πολλές φορές ισοπεδώνει.

Το βιβλίο το διάβασα πολύ ευχάριστα, νομίζω πως ο συγγραφέας είναι ¨μαιτρ¨ της σάτιρας, με ματιά διεισδυτική και τρόπο σκέψης political correct. Έξοχος παρατηρητής της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Βρήκα επίσης αφαιρετική την μετάφραση καθώς επίσης και την εικονογράφησή του.

Χριστίνα Βουμβουράκη 

Μπορείς να συμφιλιωθείς με την τραγικότητα της ζωής; Αυτό το ερώτημα πιστεύω πως θέτει ο Σεντάρις με το ζωοφόρο βιβλίο του «Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα». Προσοχή, όμως, η συμφιλίωση αυτή προϋποθέτει μια μάχη, δυστυχώς, με τον εαυτό σου. Και επειδή πιο δύσκολη μάχη από την αυτήν με το εαυτό μας δεν υπάρχει, ετοιμάσου να κινδυνέψεις.

Ανθρωπότροπα ζώα ξεπροβάλλουν ασυγκράτητα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου και μας εκδικούνται για την εκ μέρους μας ασύστολη εκφραστική ζωο-ποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς στα χειρότερα μας: όταν γινόμαστε αφελείς, αναίσθητοι, εγωιστές, ματαιόδοξοι, άδικοι, απατεώνες. Χωρίς οίκτο σαρκάζοντας, αποκαλύπτουν τις ανθρώπινες αδυναμίες που διαμορφώνουν τις δυσλειτουργικές μας σχέσεις και τις μικροπρεπείς συμπεριφορές μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δίνουν το τελειωτικό χτύπημα γαβγίζοντας νιαουρίζοντας, βελάζοντας, κακαρίζοντας μας, αυτό που τόσο θέλουμε να ξεχνάμε: την αγριότητα της ζωής και του θανάτου.

Κι αφού φτάσουμε στο σημείο να παραδεχτούμε ποσό αναξιοπρεπείς, εγωκεντρικοί, υποκριτές, δειλοί, σκληροί, χειριστικοί, νευρωτικοί, αυτοκαταστροφικοί μπορούμε να γίνουμε, όταν πια θα εξαντληθούν οι ψευδαισθήσεις μας κι αναγνωρίσουμε την ανεπάρκεια, τα λάθη, τις προκαταλήψεις μας, αυτά που φοβόμαστε, αυτά που χρειαζόμαστε, αυτά που δεν μπορούμε, αυτά που μας λείπουν, τότε μόνο θα τελειώσει η μάχη. Ελπίζω χωρίς θύματα. Αυτή την κατά τα αλλά επίπονη διαδικασία, μη σας φανεί περίεργο, κάποιοι ώρες-ώρες θα την βρουν και διασκεδαστική. Δεν θα ρίξει, βέβαια, κανείς «το γέλιο της αρκούδας», αλλά όσοι μπορούν να γελάν με τα χάλια μας, υπόσχομαι πως θα γελάσουν.  Για τους υπόλοιπους, ας αρκεστούν στις διάσπαρτες τρυφερότητες, που θα συναντήσουν στο διάβα τους και κυρίως στην διάχυτη αποδοχή, κατανόηση και συμπάθεια για όλους και για όλα, από την μεριά του συγγραφέα, που λειτουργεί, κακά τα ψέματα, ως άφεση αμαρτιών.