ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Επιχείρηση ώρα μηδέν» - Δευτέρα 15-2-2016

«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ»: ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ, ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ-ΣΟΚ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΛΟΝΤ ΣΑΜΠΡΟΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στα πλαίσια του αφιερώματός της Ευρωπαϊκό Πολιτικό Σινεμά, παρουσιάζει τη Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 2 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) τo συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ του Κλοντ Σαμπρόλ Επιχείρηση: Ώρα Μηδέν (Γαλλία, 1974, έγχρωμη, 126'). Παίζουν: Φάμπιο Τέστι, Μαριάντζελα Μελάτο, Λου Κάστελ.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Βασίλη Ραφαηλίδη. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Μορφές και διαφοροποιήσεις της τρομοκρατίας.

Μια ομάδα αριστεριστών τρομοκρατών απάγει τον Αμερικάνο Πρέσβη στο Παρίσι με σκοπό να ζητήσει λύτρα.

Η ανάλυση του Βασίλη Ραφαηλίδη που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Πέρα από τις πάντα απολαυστικές και φορμαλιστικές αναζητήσεις, ο Σαμπρόλ επιβλήθηκε από τις πρώτες κιόλας ταινίες του ως εξπέρ της αστικής συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Οι περισσότερες ταινίες του δεν είναι παρά ένα ανελέητο, ειρωνικό μαστίγωμα της αστικής συμβατικότητας και κουταμάρας. Γι' αυτό το ξάφνιασμα δεν είναι αδικαιολόγητο, βλέποντας στο Nada να απομακρύνεται (μόνο κατά το ήμισυ, όπως θα δούμε) από το πολύ γνώριμο «σαμπρολικό»κλίμα. Νada είναι μια ομάδα  gauchiste. Όπως όλοι οι gauchiste που αρνούνται να είναι καφενόβιοι και σαλονόβιοι «μελετητές» του μαρξισμού, προτιμούν τη δράση από την ατέρμονη συζήτηση, μια δράση στην τάση του παλιού αναρχικού  δόγματος, σύμφωνα με το οποίο ένα μεμονωμένο, ξαφνικό, αλλά δυνατό χτύπημα προκαλεί ρωγμή  στο σύστημα, ενώ πολλά και αλλεπάλληλα τέτοια χτυπήματα μπορούν να το ταράξουν συθέμελα. Το δόγμα στην πράξη αποδείχτηκε ανεπιτυχές, ενώ οι πρώτοι διδάξαντες Ρώσοι και Ισπανοί  αναρχικοί (Βέρα Ζασούλιτς κ.λ.π) από τις αρχές του αιώνα περίπου μέχρι τις παραμονές  του πολέμου (οπότε το οργανωμένο Διεθνές Αναρχικό Κίνημα  εξαφανίζεται σχεδόν εντελώς) το μόνο που πετυχαίνουν είναι ένας ηρωικός υπερ-ρομαντικός θάνατος. Όσο κι αν μια τέτοια δράση κι ένας τέτοιος θάνατος εξακολουθούν να συναρπάζουν τους θερμόαιμους  νεαρούς επαναστάτες, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δυναμική έκφραση του αστικού ατομικισμού και της κατά μόνας εξέγερσης. Η ανώφελη θυσία τους έχει μια σημασία μόνον ως σύμπτωμα  και ως φανέρωμα μιας διάχυτης δυσαρέσκειας κι ενός πόθου  για ριζικές αλλαγές. 

Ο Σαμπρόλ δεν κρύβει την συμπάθειά του γι' αυτούς τους κομάντο της αυτοσχεδιαστικής επανάστασης, μιας επανάστασης που πρέπει να γίνει εδώ και τώρα, άσχετα από τις επικρατούσες συνθήκες: οι τουπαμάρος του, μιμούμενοι άστοχα Λατινοαμερικανούς, απάγουν στο Παρίσι κινηματογραφική αδεία και χωρίς συγκεκριμένο λόγο τον Αμερικανό πρεσβευτή. Ωστόσο, πρόθεση  του Σαμπρόλ δεν είναι η περιγραφή αυτής της φανταστικής απαγωγής που χαροποιεί τα μέγιστα. (Στην αρχή της ταινίας δηλώνει πως πρόκειται για φανταστικό, αλλά όχι αυθαίρετο περιστατικό.) Αυτό που τον ενδιαφέρει  βασικά είναι να δείξει  μέσα από τις συνέπειες της απαγωγής πως η «αριστερή» τρομοκρατία ενεργοποιεί την πάντα έτοιμη  κρατική τρομοκρατία  που, όντας κρατική, είναι και «νόμιμη» και πανίσχυρη και άψογα οργανωμένη. Ο Σαμπρόλ φαίνεται λιγάκι αμήχανος τόσο στην περιγραφή της δράσης των αναρχικών όσο και στο ψυχολογικό σκιτσάρισμα. (Χτυπητή εξαίρεση η Μαριάντζελα Μελάτο, η οποία υποδύεται μια ντεσπεράντο αστή τουπαμάρος και δείχνει παρμένη από άλλη ταινία του Σαμπρόλ ). 

Είναι φανερό ότι έξω από τον αστικό περίγυρο ο σκηνοθέτης δεν αισθάνεται απολύτως άνετα. Ωστόσο, στην περιγραφή της  «κρατικής» τρομοκρατίας είναι ασύλληπτος, πράγμα πολύ φυσικό για έναν μελετητή-εξπέρ της αστικής συμπεριφοράς σε ολόκληρη την ιεραρχική κλίμακα. Εδώ, ο υπουργός των Εσωτερικών, ο διευθυντής  του γραφείου του κι ο διευθυντής της αστυνομίας που ηγείται της «εκκαθαριστικής» επιχείρησης και σκοτώνεται από υπερβάλλοντα ζήλο, κλείνοντας την ταινία, του δίνουν την ευκαιρία να ασκήσει την καταλυτική του ειρωνεία και ταυτόχρονα να περιγράψει τη λειτουργία του μηχανισμού στην αόρατη πλευρά του.»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε την Επιχείρηση Ώρα Μηδέν είναι:

1.    Για την υπέροχη ισορροπία του Σαμπρόλ στη διαχείριση ενός τόσο καυτού θέματος.

2.    Για την εξαιρετική απεικόνιση ενός ξεπερασμένου ρομαντισμού.

3.    Για την εξαιρετική απόδοση της πολλαπλά συγχυσμένης ιδεολογικής και πολιτικής ατμόσφαιρας της δεκαετίας του '70.

4.    Για τον εξαιρετικό τρόπο που ο Σαμπρόλ αντιδιαστέλλει τη βία των τρομοκρατών με αυτή του κράτους.

5.    Για τον εύγλωττο τρόπο που απεικονίζει τον κυνισμό με τον οποίο δρουν οι μυστικές υπηρεσίες.

6.    Για τον τρόπο που απεικονίζει τις παρακολουθήσεις και τις διάφορες συναλλαγές.

7.    Για τους λειτουργικούς ρόλους που εξυπηρετούνται υπέροχα.

8.    Γιατί κάθε χαρακτήρας εκπροσωπεί και μια συγκεκριμένη τάση.

9.    Για την εξαιρετική φωτογραφία και το λειτουργικό μοντάζ.

10.  Για το εκπληκτικό φινάλε που παρέχει πολλαπλές πολιτικές καταγγελίες.

Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 παρουσιάζει στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ του Σέρτζιο Σολίμα Ρεβόλβερ (1973).