81 Βιβλίο - Κάλλια Παπαδάκη, "Δενδρίτες" (5ος χρόνος)

Κάλλια Παπαδάκη,  Δενδρίτες

Εκδόσεις Πόλις, 2015

2-12-2015

Βιβλίο 82ο

Πρόταση της Μαρίας Ντόντση

Βιολέττα Παπαδοπούλου

Δενδρίτες

Κάλλια Παπαδάκη

Πόλις, 2015

240 σελ.

Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της Κάλλιας Παπαδάκη, μετά το Ο ήχος του ακάλυπτου, το οποίο βρήκα πολύ ανώτερο του πρώτου και μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις.

Το διάβασα απνευστί, νιώθοντας ότι διάβαζα μυθιστόρημα ενός πολύ μεγαλύτερου σε ηλικία και σε συγγραφική εμπειρία συγγραφέα.

Γραφή με ένταση, με αυξανόμενο παλμό και ενδιαφέρον, κάτι που το σιγοντάρει και η αφήγηση  χωρίς τελεία, σε μεγάλες παραγράφους, με τη χρήση συνδετικών συνδέσμων, που κορυφώνουν τα συναισθήματα ώσπου να τερματιστούν. Σε πολλά σημεία ο λόγος έχει μια ποιητικότητα, ενώ είναι εμφανής η ενδελεχής ιστορική έρευνα του τόπου και της εποχής, που πρέπει να έκανε η κα Παπαδάκη.

Οι σκέψεις ώριμες, οι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι, οι άνθρωποι καθημερινοί, οι πιο πολλοί μετανάστες, με σκληράδα, ψεγάδια και ατέλειες. Ακόμη και η γλώσσα του είναι τέτοια, που σε κάνει να νιώθεις πιο κοντά στους ήρωες.

Όλο το βιβλίο το διαπερνά μια πίκρα, μια απογοήτευση για τις ματαιώσεις της ζωής, για τις διαψεύσεις των ονείρων και μια νοσταλγία των Ελλήνων της διασποράς για την πατρίδα τους.

Η εναλλαγή της αφήγησης των εποχών στα κεφάλαια (του πατέρα Αντώνη και του γιου Μπέιζελ), μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας.

Σε σχέση με το συναισθηματικό βάρος των ηρώων, μόνον ο Μπέιζελ, η Μίνι, η Κονστάντζα και η μις Χοτσίβαρ δείχνουν ίχνη τρυφερότητας, που κι αυτή όμως δεν τους οδηγεί πουθενά και, όποτε εκδηλώνεται, είναι αυτοκαταστροφική.

Το τέλος δεν ξέρω αν δίνει κάποια ελπίδα (όπως το όνομα του οίκου ευγηρίας που βρίσκεται ο Αντώνης Καμπάνης) ή αν αφήνει τους ήρωες στα αδιέξοδα που έζησαν όλη τους τη ζωή.

Θα ήθελα επιπλέον να σημειώσω ότι οι Δενδρίτες, εκτός από τις απολήξεις των νευρών του εγκεφάλου που συγκρατούν τις αναμνήσεις, είναι και οι χιονοστιβάδες με τις εκατομμύρια νιφάδες του χιονιού, που είναι η καθεμιά τους μοναδική και που, μόλις λιώσουν, εξαφανίζονται για πάντα.

Από συνέντευξη της συγγραφέως στην Ασπασία Κουλύρα, συγκράτησα ότι το σημαντικότερο στη ζωή είναι το πώς διαχειρίζεται κανείς την αποτυχία και ότι εκεί φαίνεται η πάστα και η μεγαλοσύνη του ανθρώπου -εκεί πάνω χτίζει κανείς, πάνω στα προσωπικά του συντρίμμια.

Κλεοπάτρα Τσάκουρη

Ιστορίες οικογενειών οικονομικών μεταναστών στην Αμερική, από Ιταλία, από Ελλάδα, διαδραματίζονται στην περιφέρεια του Νιου Τζέρσι, απέναντι απ’ τη Φιλαδέλφεια, στη πόλη Κάμντεν. Εκεί βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόρριψη, την ανεργία. Εκεί ερωτεύονται, απογοητεύονται, αναπτύσσονται, εξελίσσονται, ζουν και πεθαίνουν με όνειρα απραγματοποίητα, με επιθυμίες ατελέσφορες.

Είναι Έλληνες πρώτης γενιάς, ακολουθούν παιδιά, εγγόνια με καλύτερες συνθήκες ζωής, που γρήγορα αλλάζουν. Αυτή ακριβώς η εναλλαγή της φτώχειας και των δύσκολων καιρών, με την ευμάρεια της καλής εποχής είναι το κυρίαρχο στοιχείο που κάνει την ανάγνωση του βιβλίου ενδιαφέρουσα, την πλοκή απρόβλεπτη, πολυκύμαντη στα όρια της λογικής, που αγωνίζεται να μη φτάσει σε εκείνα της απόγνωσης, της απελπισίας.
Κύρια πρόσωπα, πρωταγωνιστές ανακατεύονται έξυπνα με τους άλλους χαρακτήρες, και όλοι μαζί αποτελούν ένα ψηφιδωτό κοινωνίας, που χαροπαλεύει με ελάχιστες αναλαμπές χαράς, ελπίδας, επιτυχίας, ευτυχίας πρόσκαιρης.

Τα πιστεύω αμφισβητούνται, ισοπεδώνονται, υποσχέσεις δεν πραγματοποιούνται, έρωτες, αγάπες σβήνουν, όλα χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, όλα διαλύονται σαν νιφάδες χιονιού, όλα τα σκεπάζει το χιόνι…