Η λέξη του μήνα (21.6): ο "χρόνος" της Ντίνας Παπαδοπούλου

 Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια,  που λέει κάποιες αλήθειες. Βλέποντας τα  παιδιά μας να μεγαλώνουν,  συνειδητοποιούμε εμμέσως πλην σαφώς...  πως ο χρόνος μας περνάει.

Περισσότερα για τη λέξη του μήνα

Τι έπαιξα στο Λαύριο, Ρεζέρβα 1979

Στίχοι:        Διονύσης Σαββόπουλος

Μουσική:   Διονύσης Σαββόπουλος

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Σημ.: Η Ν.Π. τόνισε τις λέξεις "του μήνα".