Για τη λέξη του μήνα
από τον Παντελή Τρακίδη
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη Ηδονή στον κρόταφο, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011.
«Στο μεταξύ, επειδή έπρεπε να μαθαίνω να κάνω και δουλειές στο σπίτι, κανονικές δουλειές κι όχι απλά θελήματα, με βάλανε μια μέρα οι μεγαλύτερες αδελφές μου να σφουγγαρίσω αυτήν την σκάλα, να την τρίψω καλά με την βούρτσα κι από πάνω ένα δεύτερο χέρι με καθαρό υγρό πανί.
Δεν θυμάμαι τι εποχή ήταν όχι αναγκαστικά κατακαλόκαιρο. Σήκωσα τα μανίκια, έδεσα πίσω τα μαλλιά μου κι άρχισα να τρίβω, να τρίβω… κι όταν κόντευα πια στα χαμηλότερα σκαλοπάτια, με το νερό στον κουβά να ‘χει μαυρίσει, ένοιωσα ξαφνικά να κυλάει στον κρόταφό μου μια σταγόνα ιδρώτα, πράγμα που με ανάγκασε να σταθώ ακίνητη, ενεά και συγκλονισμένη, ως να επρόκειτο για ροή αίματος στο πιο απίθανο –ή μάλλον πρόσφορο- σημείο του προσώπου: ίδρωνα για πρώτη φορά, ίδρωνα λοιπόν «σαν τους μεγάλους», στάθηκα άξια.
Το βίωσα σαν υπέρτατη τιμή και ηδονή, αληθινή εμπειρία, και μάλιστα –τι σκέψη γέννησε ένα σταγονίδιο, τι θαρρετή υπόνοια- ήτανε λέει η σκιά που μού ‘κανε αυτό το δώρο, το αντίδωρο ή όπως ονομάζεται, για όλο εκείνο το μακρύ διάστημα που μόνο στόχο της είχε τα άλλα!...
Άφησα την βούρτσα μες στο νερό κι ανέβηκα πίσω την σκάλα σιγά-σιγά, με μιαν αβάσταχτη αδημονία και το κεφάλι γερτό στο πλάι σαν να μου σπάσαν τον λαιμό, μην τυχόν πέσει η σταγόνα απ’ τον κρόταφο και δεν προλάβω να την δω και στον καθρέφτη.
Δεν θα μπορούσα πλέον να πω τι είδα στον καθρέφτη όταν έφτασα, αν κατάφερα να διακρίνω κάτι, μάλλον θα στέγνωσε η σταγόνα μέχρι ν’ ανέβω ένα-ένα στα σκαλιά, χώρια που είναι άβολο το κοίταγμα σ’ εκείνο το σημείο του προσώπου χωρίς να στραβωθείς.
Δεν έχει όμως σημασία, αυτό που ήταν να συμβεί συνέβη κι η πρώτη ιστορία που παρακινήθηκα να γράψω ήταν τότε, το πρώτο ατόφιο σκίρτημα, ένας αλλοπαρμός από νεύματα, πλέγματα, καταφανή και ανεξιχνίαστα, που έμελλε να στοιχειώσουν την κροταφική μου χώρα και να τροφοδοτήσουν «γη κι ουρανό» της γραφής μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου