Η ψήφος ή ο ψήφος
Η ψήφος σήμερα, 20 Σεπτεμβρίου 2015, έχει την τιμητική της. Φόρεσε τα καλά της και με την ανατολή του ήλιου μεταμορφώθηκε σε πολυπόθητη κόρη που όλοι (τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές) την αναζητούν, την ποθούν, την επιθυμούν. Με τη δύση του ήλιου επιστρέφει στη δική της μοναξιά με ολίγη θλίψη, γιατί δεν "θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση" και γιατί στα χείλη των περισσοτέρων ομιλητών αλλάζει γένος, και Η ΨΗΦΟΣ γίνεται Ο ΨΗΦΟΣ, κάπως σαν ο ψόφος δηλαδή. Και θα ακούει το βράδυ στις τηλεοπτικές συζητήσεις: ο ψήφος και όχι η ψήφος, τους ψήφους αντί για τις ψήφους, και πήρε τόσους ψήφους και όχι τόσες ψήφους κ.ά. Ξέρει ότι το όμικρον της τελευταίας της συλλαβής (ψή-φος) παρασέρνει τον ομιλητή και το άρθρο της από Η (ψήφος) μεταλλάσσεται σε Ο (ψήφος). Και το μισεί αυτό το όμικρον, γιατί σε λίγα χρόνια, έτσι όπως συνεχίζεται η μεταμόρφωσή της, θα πιστέψει και η ίδια στην αλλαγή του φύλου της.
Και ολίγη ιστορία
Τα όσα ακολουθούν είναι αναδημοσίευση από το: http://www.24grammata.com/ από τη ζωή των λέξεων
Η λέξη ψήφος, αρχικά, προσδιόριζε τη μικρή λεία πέτρα (απ εδώ και το ψηφιδωτό) την οποία χρησιμοποιούσαν για την καταμέτρηση εκλογικών προτιμήσεων
Τα πρώτα ψηφοδέλτια χρησιμοποιήθηκαν στις Δημοτικές εκλογές του 1914. Μέχρι τότε σε κάθε εκλογικό τμήμα υπήρχαν τόσες κάλπες όσοι υποψήφιοι. Η κάθε κάλπη χωριζόταν εσωτερικά σε δύο μέρη που αντιστοιχούσαν, εξωτερικά, σε δύο χρώματα, το άσπρο (θετική ψήφος) και το μαύρο (αρνητική ψήφος). Απ εδώ και η φράση “τον μαύρισαν”.
Ο ψηφοφόρος έπρεπε να περάσει από όλες τις κάλπες και να πάρει από τον υπάλληλο που στεκόταν μπροστά από κάθε κάλπη το σφαιρίδιο. Ο κάθε υπάλληλος φώναζε δυνατά το όνομα του υποψήφιου. Ο ψηφοφόρος έριχνε σε όλες τις κάλπες την ψήφο στο μαύρο τμήμα της κάλπης, ενώ , μόνο, σε μία έριχνε το σφαιρίδιο στο λευκό. Για να γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό και να αποφύγουν λαθροχειρίες η θετική ψήφος ήταν, συνήθως, δαγκωμένη, για να αναγνωρίζεται στην καταμέτρηση.
24grammata.com/ ιστορία των ασήμαντων πραγμάτων
Γράφει ο Γρηγόριος Δαφνής
Σε κάθε εκλογικό τμήμα υπήρχαν τόσες κάλπες όσοι υποψήφιοι στην περιφέρεια. Η κάθε κάλπη ήταν φτιαγμένη από λευκοσίδηρο, χωριζόταν εσωτερικά σε δύο μέρη που αντιστοιχούσαν, εξωτερικά, σε δύο χρώματα, μαύρο και άσπρο. Το δεξιό μέρος και στην εμπρόσθια πλευρά του είχε τη λέξη “ΝΑΙ” με κεφαλαία και ήταν άσπρο. Το δεξιό μέρος είχε τη λέξη “ΟΧΙ” επίσης με κεφαλαία και ήταν μαύρο. Στο πάνω μέρος της κάλπης ήταν τοποθετημένος σωλήνας σε γωνία 25 μοιρών, που είχε μάκρος 27 και διάμετρο 12 εκατοστά. Ο ψηφοφόρος έπρεπε να περάσει από όλες τις κάλπες και να πάρει από τον υπάλληλο που στεκόταν μπροστά από την κάθε μία τη μικρή μολυβένια μπάλα, το σφαιρίδιο. Ο Υπάλληλος που στεκόταν μπροστά στη κάλπη έπρεπε να φωνάζει ποιανού υποψήφιου ήταν η κάλπη. Μόλις ο ψηφοφόρος έπαιρνε τη μολυβένια μπάλα το σήκωνε το χέρι κρατώντας τη ανάμεσα στο μεγάλο δάχτυλο και το δείχτη για να δείξει ότι κρατούσε μόνο μία και κατόπιν έβαζε το χέρι του μέσα στο σωλήνα και το έριχνε στο χώρισμα που αντιστοιχούσε στο “Ναι ‘η το “Όχι”.
από το βιβλίο του Γρηγόριου Δαφνή, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, σελ. 261, Αθήνα 1961
Πηγή φωτο: http://coolweb.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου