Ολοκαύτωμα του Xορτιάτη

Τη μνήμη των 149 θυμάτων του ολοκαυτώματος του Χορτιάτη (2 Σεπτέμβρη 1944) τιμά με τους δυο πρώτους στίχους  ο Νίκος Καββαδίας, στο ποίημά του Θεσσαλονίκη ΙΙ.

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Ξέμπαρκοι (Ηλίας Αριώτης - Νότης Χασάπης)

Δίσκος: "S/S ΙΟΝΙΟΝ 1934" (1986)

Θεσσαλονίκη ΙΙ

Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης

κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.

Γραφή από τρεις και μου 'γινες μοτάρι και καρφί.

Μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι

την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.

Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.

Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,

μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ

-της Άγρας τα μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι-

και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που 'φερνα μου το 'κλεψε η Οράγια.

Τον παπαγάλο μάδησε και έπαψε να μιλεί.

Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια,

κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει

έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.

Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.

Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.

Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.

Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,

Μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.