Μεγάλη Παρασκευή: "Ω γλυκύ μου έαρ..."

Του χρόνου και της μνήμης απόσταγμα είναι το να παίρνουν οι λέξεις το βάρος και το άρωμα που περιέχουν, όπως το τρίστιχο αυτό στο Εγκώμιο του Επιτάφιου Θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι το μοιρολόι της μάνας που η μελωδία του σε οδηγεί στο να το συλλαβίσεις. Κι αυτή η κοσμογονική αντίθεση δύο λέξεων στον ίδιο στίχο: "έδυ" και "κάλλος". Και τι μένει στο τέλος ως "επίγευση": το "έδυ" ή το "κάλος"; Η ελπίδα να απομένει το "κάλος". Ποιητική λιτότητα, υπερρεαλιστική σύνθεση και δυναμική σύζευξη. 

Γ.Κ.

Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατόν μου τέκνον,

που έδυ σου το κάλλος;