 |
| Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) |
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Κ.Γ. Καρυωτάκης
Μέσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι , ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυό μάτια γαλανά
-πόσος καιρός! τα χάιδεψες μια νύχτα-
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά να ξυπνά,
θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω.
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι, χλωμοί-
το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες, που σαλεύουν πεθαμένες,
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
Κ. Γ. Καρυωτάκης, "Ποιήματα και
πεζά", επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ: Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη,
1972, σελ. 8.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου