Μαρία Λάτσαρη, «Εν δυνάμει πραγματικότητα», εκδόσεις Μανδραγόρας

Η ποιητική συλλογή είναι χωρισμένη σε τρεις ενότητες: «Συγγένειες», «Πρόσωπα του έρωτα» και «Αποχωρισμοί». Από την πρώτη ενότητα αντιγράφω το ποίημα «Στο ντιβάνι», στο οποίο πιστεύω ότι βρίσκονται πολλά «κλειδιά» της ποίησής της.

Στο βιοεργογραφικό της, στο «αυτί» του βιβλίου, διαβάζουμε ότι η Μαρία Λάτσαρη γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Βιολογία στο Αριστοτέλειο Πανειστήμιο Θεσσαλονίκης και έχει διδακτορικό στις Νευροεπιστήμες. Εργάζεται στο Τμήμα Κτηνιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του ΑΠΘ. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες.  

Γ.Κ.

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ

Ο Φρόυντ μισοξαπλωμένος στο ντιβάνι, διαβάζει τα καινούρια 

δεδομένα και ξανασκέφτεται τι είναι το όνειρο.

Σε εγκέφαλο με ελικοειδείς δρόμους, αλπικούς και δύσβατους,

είναι τόσο απλοϊκή η οδός των ονείρων; Πώς στο ενύπνιο η

συνείδηση κατρακυλά με σκάλα μονόδρομη στο υπόγειο του

είναι, ενώ στον ξύπνιο κατοικεί στις πολυώροφες ανθρώπινες σχέ-

σεις; 'Ονειρα-αγκίστρια ψαρεύουν (δίχως δόλωμα) απ' το αμνια-

κό υγρό τους όλες τις παιδιόθεν προδομένες επιθυμίες και τις

απωθημένες αναμνήσεις; Ένα ακρωτηρισμένο teddy bear που

συρίζει στον ύπνο μας το λούτρινο κλάμα του φτάνει τάχα να μας 

τελειώσει;

Είναι τα όνειρα πράγματι ιαματικά; Γιατί τότε μετά από μέρες

αγκάθια, η ονειρική συνείδηση, αντί χέρι γλυκό που μας χαϊδεύει

τα μαλλιά, ύπνο νήδυμο να κοιμηθούμε, φίδι είν' που γλιστράει

στη φωλιά; Τα όνειρα, φρουροί του ύπνου; Απρόσεκτοι φρουροί,

προφυλάσσουν τον ύπνο αλλά αφήνουν απροστάτευτα τα σύνορα

του ονειρευόμενου να μπαίνουν ελεύθερα κατάσκοποι και τυχο-

διώκτες.

Αν αντισταθούμε στη μυθολογική γοητεία τους, γιατί να μην

είναι τα όνειρα τρόπος σκέψης πρωτόπλαστος, όταν ο εγκέφαλος,

αποκλεισμένος από την εξωτερική πραγματικότητα, συλλαβίζει

αποκλεισμένος από την εξωτερική πραγματικότητα, συλλαβίζει

με κώδικα Μπράιγ ό,τι τρεμάμενο και υπεριώδες υπάρχει μέσα

μας;

Λέξεις και εικόνες συμπλέκονται και μνημονικά ίχνη στεριώνουν,

ο αντιληπτός κόσμος προσομοιώνεται άναρχα, προβάλλεται

ανάγλυφα το αναπάντεχο χωρίς τον εφησυχασμό της άγνοιας ή 

τη σιωπηρή συναίνεση της κρίσης. Όσο η συνάντηση της κοκκι-

νοσκουφίτσας με τον λύκο-θάνατο μοιάζει αναπόφευκτη, άλλο

τόσο αναμενόμενη είναι η ανάστασή της.

Γέννημα δικό μας, εύρημα της προϊστορίας μας τα όνειρα, συν-

θέτουν σ' ένα πρόσωπο τον αειθαλή και φυλλοβόλο εαυτό μας.

Δεν υπάρχουν ομοενύπνιοι, μόνο επισκέπτες σε ξένα όνειρα 

υπάρχουν.