Ένα ποίημα από τη συλλογή.ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΕΔΕΜ
Τα μεγάλα λόγια ανέμιζαν σε δρόμους φαρδείς και σε μπαλκόνια
Η προσωπική ζωή του καθενός γραφόταν σε συντριβάνια
Και σε χώρους καλά φυλαγμένους στην ουτοπία
Με δακτυλικά γεμάτους και χειλικά αποτυπώματα
Ένα χέρι ομίχλης τύλιγε τότε σε χαρτί διάφανο τις εμπειρίες
Προστατεύοντας τους ανθρώπους από τον χρόνο.
Η μοναξιά και η ζωή αδελφές δίδυμες
Μισούσαν πάντοτε η μία την άλλη
Αλληλογραφώντας με τα μάτια
Εμπλουτίζαμε με χαμόγελο τα άχρωμα χείλη
Μηρυκάζοντας αμίλητοι αλήθειες και ψέματα
Έτοιμοι για αναχώρηση από πλατείες οκταγωνικές
Όμως ήταν τόσοι πολλοί οι δρόμοι που ανοιγόντουσαν
Που δεν ξέραμε ποιον να πρωτοδιαλέξουμε.
Κι όσο μιλούσαμε ρούχα απομείναμε ορφανά
Στης σιωπής την κουρασμένη λεωφόρο.
Στον κήπο με τις κατεστραμμένες ζωές
Όποιο λουλούδι κι αν μύριζες, μοσχοβολούσε.
Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1951, όπου σπούδασε, ζει και εργάζεται ως Χειρουργός Οφθαλμίατρος. Είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου