100 Τόλης Νικηφόρου, "Αγνώστου Στρατιώτου"

Αγνώστου στρατιώτου

Τόλης Νικηφόρου

Μανδραγόρας, 2016,  

112 σελ.

100ο βιβλίο

14/12/2016 

πρόταση Γιώργου Καλιεντζίδη

Κατερίνα Τσίχλα 

Συλλογή διηγημάτων με κοινό αφηγηματικό πλαίσιο την παιδική ηλικία του γράφοντα, την πατρίδα του καθενός. Θεσσαλονίκη. Αρχικές μνήμες στην οδό Ζεύξιδος, στα χρόνια της κατοχής, όπου η οικογένεια κατέφυγε μετά την αποκάλυψη ενός τεράστιου θησαυρού εντός του δικού της σπιτιού. Του μπάνιου. Οι θύμησες από τα παιχνίδια στους κοντινούς δρόμους υπερισχύουν αυτών της απειλής της ανθρώπινης ζωής. Κατόπιν, μετά την επιστροφή στο πατρικό, η ζωή μεταφέρεται στην αλάνα της πλατείας Δικαστηρίων για να συναντήσει τον πρώτο έρωτα, τις φιλίες και τις επικές περιπέτειες της εποχής. Ποδήλατα χωρίς φρένα, αυτοκίνητα που ξεκινούν από το χέρι του μικρού Τόλη και κανείς από εμάς δεν έμαθε πως και που κατέληξαν, άγρια παιχνίδια αγοριών με μελανιές και αίματα. Οι χωματόδρομοι αρένα και γήπεδο. Αναμνήσεις που αφήνουν να χαρτογραφηθεί η γεωγραφία της γειτονιάς και η σχέση με τον πατέρα. Τον τρυφερό, τον μακρινό, τον σκοτεινό, τον αφοσιωμένο, τον γενναιόδωρο, τον μελαγχολικό, τον παρόντα και στην απουσία του. Ο μεγάλος αδελφός αποτελεί το ίνδαλμα που πάνω του εστιάζεται ο θαυμασμός. Και η σχέση με την απούσα μητέρα, πληγωμένη, καλυμμένη, αποσιωπημένη μέχρι τις τελευταίες της στιγμές, που θριαμβευτικά πήρε τις πλήρεις διαστάσεις της. Η παιδική ηλικία μοιάζει να τελειώνει χρονικά αλλά και αναγκαστικά στο οικοτροφείο, όπου αρχίζουν να ορίζονται συνειδητά, τα θεμέλια των στόχων. Με μόνη ευχή την ελάχιστη βοήθεια της τύχης, υπόσχεται σ’ εαυτόν επιτυχία. Ο συγγραφέας μας ξεναγεί στις εικόνες που έχουν καταγράψει τα μάτια και η ψυχή του και τα μοιράζεται μαζί μας, όπως σε μια συντροφιά. Κέρασμα από καρδιάς οι λίγοι στίχοι στην αρχή κάθε διηγήματος.

Βιολέττα Παπαδοπούλου

Μου άρεσε ο ποιητικός τρόπος που μας περιγράφει τα βιώματά του, μου θύμισε τις γειτονιές που μεγάλωσα (το πατρικό μου είναι στην Μακεδονικής Αμύνης) και με έκανε να συγκινηθώ μέχρι δακρύων με την τρυφερότητα και το απαλό άγγιγμα της Παλιάς Πήλινης Σόμπας και το τεράστιο κενό που αφήνει η  απουσία της μάνας ή ο αποχαιρετισμός στον πατέρα του Requiem για Έναν Σπάταλο Άνθρωπο.