19 Μαΐου 2017

Του Πόντου η μνήμη


 ΑΜΙΣΟΣ

 του Νίκου Γρηγοριάδη


«Ο ουρανόν ελίβωσεν.»*

Κι εγώ μεσ’ απ’ τα σύννεφα
βλέπω το χάροντα Οσμάν στα μαύρα
με τους ληστές τ’ ασκέρια του, αποφυλακισμένους,
να σφάζει και να λεηλατεί.

Νεκροί χιλιάδες κι έχουν γεμίσει οι χαράδρες,
τα βουνά και τα φαράγγια, αλειτούργητοι.
Καπνίζουν πόλεις και χωριά χρησμοδοτώντας
τη συμφορά του ανείπωτου.

Κι όπως μονάχος περπατώ
σκύβοντας πάνω από κάθε σώμα
να δω κατά που δείχνει η μοίρα τα σημάδια της,
από πού κάποτε ανέτειλε ο ήλιος,

ξάφνου σχίζουν τα νέφελα ρομφαίες
κι αρχάγγελοι στρατιές οι σκοτωμένοι
πετούν πάνω απ’ τους τάφους τους
λαμποκοπώντας.
Και γύρω τα μύρα απ’ τα ξανθά μαλλιά τους
ραίνουν τη μνήμη μας που ευωδιάζει.


* Πολλά δίστιχα και τετράστιχα ποντιακών τραγουδιών ξεκινούν με το στίχο αυτό (ο ουρανός συννέφιασε).


Από την ποιητική συλλογή «Μαύρες Ακτές», 1994, 
Συγκεντρωτική έκδοση: Νίκος Γρηγοριάδης, «Ποιήματα» [1963-2005], εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2007

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου