5 Βιβλίο - Στυλιάνα Γκαλινίκη, Ρούχα από δεύτερο χέρι / Οι αναγνώσεις μας (1ος χρόνος)

Στυλιάνα Γκαλινίκη, Ρούχα από δεύτερο χέρι

University Studio Press, 2008

14-12-2011
Βιβλίο 5ο

Πρόταση της Στεφανίας Βελδεμίρη

Ελένη Παπαστεργιάδου

Πάντα μου άρεσε να φοράω ρούχα second hand…ρούχα από δεύτερο χέρι. Η μυρωδιά τους, οι ψίθυροι που βγάζουν, τα μυστικά τους, ολόκληρες ζωές σκηνοθετούνται στην φαντασία μου. Στο παρελθόν ήθελα μόνο τέτοια να φοράω γιατί ένιωθα τόσο σημαντική μέσα σ’ αυτά. Είχα φίλους όλους τους προκατόχους ,ήμουν πλούσια! Δηλαδή όχι μόνη.

Σήμερα έχω μερικά ακόμη που δεν τα αποχωρίζομαι

Στα διηγήματα της Σ. Γκαλινίκη βρήκα ξηλώνοντας κάτω από τις φόδρες τέτοιων ρούχων χάρτες κρυμμένων θησαυρών .Ένιωσα πόσο πολύ με βοήθησαν να σταθώ στις δυσκολίες της ζωής μου και κυρίως πώς θα χρησιμοποιήσω αυτά που ακόμη έχω για να ράψω την ξηλωμένη μου(σε κάποια σημεία)σκιά! Επίσης γειώθηκα  με τις ‘γυάλινες μήτρες’ και ’το ατσαλάκωτο ένδυμα’ καθώς η επαφή με την φύση μου έδωσε την αίσθηση της λύτρωσης και ελευθερίας. Με την δεύτερη ανάγνωση μετά από 2 χρόνια ,νιώθω το ‘κατοικώ στο σώμα μου’καλύτερα.

Σχετικά με τις ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΜΗΤΡΕΣ

‘πήραν μια ανάσα τα χρόνια..απλώθηκαν στα μαλλιά της..’‘θέλανε μόνο να ονειρευτούν καθαρές γυάλινες μήτρες που θα τις γεννήσουν ξανά αλλιώτικες,αληθινές..’

Είναι τόσο άδικο με μια ανάσα χρόνου να απλώνεται ο καιρός τόσο γρήγορα..Σαν να κρατάς την αναπνοή σου κάτω από το νερό, μετράς ως το δέκα και μετά έχουν περάσει 10 χρόνια… απλωμένα στα μαλλιά σου, στην ανάσα σου , στο χαμόγελό σου, στην ανεμελιά. Άδικο μία πληγή που  επουλώνεται από την τελειότητα της φύσης, να ξεσκίζει, να ακρωτηριάσει την θηλυκότητα, την μητρότητα, την γυναίκα, την μήτρα. Ήττα!

Ονειρεύτηκα ότι ξαναγεννήθηκα από μια γυάλινη καθαρή μήτρα..αλλιώτικη, αληθινή. Αλήθεια είναι ναι! Το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Μαρία Τριανταφυλλίδου

Ανυπόμονα ξεκίνησα, πριν καν φθάσω στην τελεία...

Βλέπω το ίδιο σκηνικό παντού:

Μια σκηνή θεάτρου, πλατιά όσο καμιά, ψηλή, θεόρατη, μουντή. Οι ρόλοι να πλάθουν λόγια, ανοίκειες φιγούρες, άτομα μοναχικά. Οι λέξεις να γίνονται λουλούδια, νερά, ποτάμια, ζουζούνια, υφάσματα μπροκάρ, κορδέλες, σαύρες, μουσικές, χρώματα ροδακινιά, και σιελ, και άυλα, ήχοι μεταλλικοί, κλειδαριές που κλείνουν τις ψυχές εντός τους, ρυτίδες που αχνοφέγγουν και γελούν με υπεροψία, καθρέφτες κενοί, ρόλοι.

Αμέτοχος θεατής, δεν πόνεσα, δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα, δε θυμάμαι τίποτα. Τα τσίτωσα. Πέρα και πάνω απ’ την πραγματικότητα θέλω να ονειρεύεται η ψυχή μου, να ιριδίζουν τα χρώματα στα μάτια μου, τ’ αυτιά μου να πιάνουν αρμονίες. Θέλω να ζω τον δικό μου "υπερ-ρεαλισμό", να ζω απλά.

Η Δάφνη χαίρεται για τη μουσική της κόρης της, και μου δείχνει τη φωτογραφία της, και αγαπάει τον άντρα της, και βυθίζεται στις τυραννισμένες ψυχές των παιχνιδιών της Λούσυ, και ο Κροίσος, και ο Στέφανος, και ο Φειδίας και λάτρεψα τη Φρα που ανεπιτήδευτα έ(γ)ραψε –τσιμπώντας- την ψυχή της... με τρυφεράδα...

Εξαιρετικός ο σκηνοθέτης στις Ειδήσεις των 8.30 και ο εικονογράφος επίσης γενικώς!

Νίκος Ματενίδης  

Στην αρχή της ανάγνωσης, οσμίζεσαι τις έθνικ μυρωδιές.

Νιώθεις την υγρασία της λίμνης, τους κορμοράνους και τους σταχτοτσικνιάδες να ερωτοτροπούν, να σείονται οι λυγαριές από το φτερούγισμα των αργυροπελεκάνων.

Ρούχα που κουβαλούν σαν στάμπες , τις νότες του Ράβι Σανκρ και την μελίρρυτη φωνή του Κάρλος Γκαρδέλ.

Κι' όταν αυτά ανεμίζοντα, συναντήσουν τις περιδινήσεις του νερού στα παρόχθια μέρη της λίμνης, τότε γίνονται"δρόλαπας" και μετατρέπονται σε λόγια της συγγραφέως.

Σαν πέστροφα που γυρνά στον τόπο γέννησης,για να κλείσει την ζωή της η Μαξιμώ.

Ένα μπλε φουστάνι με σιέλ σταμπες ο λόγος της , που ίπταται πάνω από την λίμνη ,σαν νυφικό από ταινία του Κουστουρίτσα.

Κλειδωμένα συρτάρια σιφονιέρας τα ενδιάμεσα κεφάλαια.

Τα βρίσκω ασαφή μα διασκεδαστικά με ένα υποδόριο χιούμορ που τα διακατέχει.

Η ομολογία "σκηνογραφικές οδηγίες" μας αποκαλύπτει το μαργαριτάρι που εν αρχή κόκκος άμμου μέσα στο στρείδι,  το καρκινώνει για να αποκτήσει αξία. Με την περλέ λάμψη του φωτίζει τα πριν ασαφή.

Από το μάτι του view-master, γινόμαστε ηδονοβλεψίες της ψυχικής επάρκειας.

Εισχωρούμε στα έγκατα των αισθήσεων.

Κλείνοντας το βιβλίο, μου έρχεται στο νου η φράση του μεγάλου θεατρογράφου.΄Ειμαστε  φτιαγμένοι από υλικό ονείρων και την ζωή μας την περιβάλει ύπνος. 

                                

Στεφανία Βελδεμίρη

Δεν θυμάμαι πόσες φορές το έχω διαβάσει. Αναγνώσεις που μπορεί να ήταν κουβέντες του καφέ, εκμυστηρεύσεις, φωτοτυπίες, άσπρο του νησιού, μαύρο της πόλης, χαμόγελα παιδιών και αγαπημένων, απογοητεύσεις και ματαιώσεις, πάρτι, χορός μέχρι να βγάλεις τα παπούτσια...

Με τις "Γυάλινες μήτρες", βλέπω 2 φίλες και 2 τρόπους να ζεις. Ίσως βλέπω μια γυναίκα που θέλει να ζήσει και με τους 2 τρόπους. Τα καταφέρνει ή όχι και τυραννιέται έχοντας να διαλέξει ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Η αρρώστια είναι μόνο η αφορμή για την συνάντηση ουρανού και γης. "Το ατσαλάκωτο ένδυμα" ξεκινάει στο σταθμό των τρένων και μόνο που πάω εκεί για καφέ νιώθω ήδη καλά. Τον Κώστα, δεν τον πολυσυμπάθησα γιατί μιλάει πολύ για τη μαμά του και αυτό για μένα είναι σοβαρό μειονέκτημα γενικώς. Ευτυχώς μιλάει και για την Ελενίτσα. Αγαπάω τον τρόπο που κυλιέται στο χώμα και τρίβεται στους κορμούς τω δέντρων στο τέλος. Αγαπάω και τον πατέρα στον πάνω όροφο που στέλνει μηνύματα αγάπης και μίσους μέσω αθλητικών εκπομπών. Οι "Τρύπιες δεκάρες στα δέντρα", μια ιστορία οικεία, μια ιστορία για ότι δεν τολμήσαμε να κάνουμε πριν το χάσουμε; Το "Μου" με πάει συνειρμικά στο κουρείο του παππού μου, σε βαμμένα μαλλιά, στον ήχο του ψαλιδιού και το χρατς χρατς των μαλλιών που πέφτουν αθόρυβα στο πάτωμα. Μου αρέσει πολύ που εδώ οι σκέψεις γίνονται αντικείμενα και που όλη η πορεία της σκέψης καταλήγει σε μια χειρονομία βρισιά. "εφτά σταγόνες θάλασσα και ένας κόκκος άμμου", τα έχουμε περάσει όλες αυτά τα βάσανα ε; Τι ωραίο τέλος! "view - master", εικόνες έρωτα για ένα φωτογραφικό κάδρο. "Παράσταση χωρίς κοινό", η μοδίστρα που κόβει και ράβει, που ξέρει όλους τους ήρωες μας, που μπαίνει στα σπίτια τους και ράβει τα κουστούμια της ζωής τους. "Ειδήσεις των 8.30" το τέλος που ενώνει τα νήματα, οι σκέψεις που δεν συναντιούνται ενώ τρώμε μαζί.

Ο τρόπος γραφής είναι περίεργα ωραίος και αλλιώτικος. Οι ξεχωριστές ιστορίες που ενώνονται και το τέλος τόσο δραματικά θεατρικό με έκαναν και την πρώτη και την τελευταία φορά που το διάβασα να σκεφτώ, τι έξυπνο που είναι...

Ίσως είπα πολλά, σε κάποια περιθώρια από φωτοτυπίες είχα σχεδιάσει με μολύβι τι κατάλαβα από κάθε διήγημα. Ίσως και μόνα αυτά να ήταν αρκετά.

Και μια ζωγραφιά, περίπου 10 χρόνια μετά. Τρύπια τα φουστάνια μου.

Χριστίνα Βουμβουράκη 

Παίρνουμε ένα ψαλίδι ζωγραφισμένο από την Στεφάνια και κόβουμε τις δυο τελευταίες ενότητες του βιβλίου. Χρατς! Μη μου στεναχωριέστε καθόλου, θα τις ξαναβάλουμε στη θέση τους λίαν συντόμως. Εγώ η ιδία προσωπικά θα ζητήσω από τη Φρα να τις ράψει επιδέξια εκεί ακριβώς που ήταν εξ’ αρχής. Από το λίγο που την ξέρω πιστεύω πως δεν θα μου το αρνηθεί, αν και κάποια άλλη στη θέση της, χωρίς αμφιβολία, θα αρνούταν πεισματικά να σκάψει το ίδιο της τον λάκκο. Αυτή πάλι όχι.  

Είναι το ίδιο βιβλίο λοιπόν αυτό που μένει αν ψαλιδίσουμε λιγάκι την άκρη του και στείλουμε τη Φρα στο συρτάρι; Άποψη μου είναι πως όχι. Η Φρα με τα μαγικά της χέρια μεταμορφώνει το βιβλίο από συλλογή διηγημάτων σε καραμπινάτο μυθιστόρημα. Την βλέπω μάλιστα που έχει στρογγυλοκαθίσει εκ δεξιών της συγγραφέως, να μας κλείνει το μάτι και να τις ξεφεύγουν κάθε τόσο κρυφά χαμόγελα συγκρατημένης περηφάνιας. «Ξέρεις», μου λέει χαμηλόφωνα, «δίκες μου είναι οι ιστορίες. Εγώ τις έπλασα από ρετάλια ζωών που έφτασαν στα χεριά μου. Αυτή η άλλη, δίπλα, έπλασε μοναχά εμένα».

 Και δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω, γιατί έχει αφήσει παντού τα σημάδια της. Διάσπαρτα υφάσματα χρωματιστά και ξέφτια ονείρων. Βελονιές με μεταξωτές κλωστές που δένουν ή φιμώνουν ανθρώπους που θέλουν να φύγουν ή να ψελλίσουν κάτι. Μονό που για τα γούστα μου έπεσε λίγη δαντέλα παραπάνω.

Κλείνοντας το βιβλίο θυμήθηκα έναν φίλο που έλεγε ότι όταν ο θεός εδίωξε τους πρωτοπλάστους τους καταράστηκε να φοράνε τα ρούχα και να ακλουθούν την μόδα. Αυτή ήταν η τιμωρία τους. Μήπως δεν είχε άδικο;

Πάντως, αν ήταν να διαλέξω να φορέσω κάτι από εδώ μέσα αυτό το «μου» πέφτει ακριβώς στα μετρά μου. Χωρίς ράβε-ξήλωνε, χωρίς μεταποίηση. Ως έχει. 

 Χριστίνα Κελεσίδου

Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι στην συνάντησή μας, γιατί ξεκινά σήμερα η Χριστουγεννιάτικη έκθεση δημιουργών στο Λαογραφικό Μουσείο στην οποία παίρνω μέρος.

'Όμως θ άθελα να πω τις εντυπώσεις μου για το βιβλίο της Στυλιάνας και κρίμα που δεν είμαι εκεί για να την  συγχαρώ προσωπικά 

Μετά από 5 αναγνώσεις ανδρών συγγραφέων, επιτέλους και η γυναίκα  συγγραφέας η οποία μας ρίχνει στα βαθιά της γυναικείας ψυχής.

Τα περιλαμβάνει όλα: τα μικρά κορίτσια με τα όνειρά τους, τις αγάπες τους, τα φουστάνια τους , και τα μεγάλα κορίτσια με τα απραγματοποίητα όνειρά τους, τις αρρώστιες τους,

 τους  γυιούς τους, τις κόρες τους , τις αδυναμίες τους , τους φόβους τους, τα φουστάνια τους.  Ένας ύμνος- ποίημα στην γυναικεία ψυχή.

Εύχομαι στη Στυλιάνα καλή επιτυχία στις εμπνεύσεις της και θα ήταν ενδιαφέρον ένα βιβλίο με τίτλο   ''ρούχα από πρώτο χέρι"!