41/42 Βιβλίο - Αρχοντούλα Διαβάτη, "Το αλογάκι της Παναγίας" / "Στη μάνα του νερού"

Αρχοντούλα Διαβάτη, Στη μάνα του νερού,

Εκδόσεις: Το Ροδακιό, Αθήνα 2004

Βιβλίο 41ο

23-10-2013

Αρχοτνούλα Διαβάτη, Το αλογάκι της Παναγίας

Εκδόσεις: Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2012

Βιβλίο 42ο

23-10-2013

Πρόταση του Γιώργου Καλιεντζίδη

 

Αρχοντούλα Διαβάτη

Γεια σας φίλοι.

Σας ευχαριστώ που ήρθατε, που διαβάσατε τα βιβλία και που μπήκατε στον κόπο να τα σχολιάσετε χωρίς φόβο και με πάθος. Σας το είπα και το ξαναλέω, ένιωσα φοβερά κολακευμένη και σας ευχαριστώ έναν έναν, κι εσένα Γιώργο που πρότεινες τα βιβλία. Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεκουνηθώ από τη θέση μου, όπου σαν στρείδι έχω βολευτεί και να βγάλω κάποια ωφέλεια από τις κριτικές σας, αλλά οπωσδήποτε χρειάζομαι τις φωνές σας, τις  φωνές των συναναγνωστών μου που τώρα περιέργως μιλούσαν για τα δικά μου βιβλία- και δεν μπορούσα καν να καβγαδίσω, γιατί επρόκειτο για τους αναγνώστες μου που περιγράφανε τη δική τους ανάγνωση!

Γεια χαρά και πάλι, αγάπη κι από μένα!

Χριστίνα Βουμβουράκη

Γυρνούσα τις σελίδες με ακανόνιστο ρυθμό. Μια στάση εκεί, μια ανάσα παραπέρα, κάποτε με προσοχή ακροπατώντας πάνω σε ίχνη αναμνήσεων κι άλλοτε τρέχοντας με φόρα πίσω από τα χρόνια που περνούσαν ή ανέμελα κάνοντας τσουλήθρα πάνω στις λέξεις. Παιχνίδι, ταξίδι, δρόμος, αγώνας ή δεν ξέρω πως αλλιώς, αυτό τέλος πάντων που το λέμε «η ζωή μου», πόσο όμορφα μοναδικό αλλά και ταυτόχρονα ποσό λυτρωτικά ίδιο είναι με των άλλων τις ζωές… «Στη μάνα του νερού» συναντάς ένα σωρό κοινούς τόπους αγαπημένους με τρόπο τέτοιο που κι οι άλλοι, οι ξένοι, να μοιάζουν οικείοι και ζεστοί.

Γυρνούσα τις σελίδες και περνούσαν τα χρόνια και εγώ χαμογελώντας περίμενα να φανεί. Ήμουν σίγουρη πως θα ήταν φυλαγμένο κάπου εκεί μέσα, όχι πως το είχα βάλει εγώ με τα ίδια μου τα χέρια, μα έμοιαζε τόσο ταιριαστό! Αλίμονο, κάθε αντίτυπο θα έπρεπε να ‘χε κι από ένα! Ένα κάποιο άνθος, πρώην άνθος για την ακρίβεια, μονοδιάστατο πια, υπέροχο, λεπτεπίλεπτο και σχεδόν διάφανο. Προφανώς κάπου θα παράπεσε, αλλά έστω και χωρίς αυτό περνούσαν τα χρόνια, μη σε νοιάζει, αργά στην αρχή-βιαστικά μετά, και οι μικροί γίνονταν ψηλοί και μεγάλοι και πιο σοβαροί. Ακόμη και εγώ, ως αναγνώστρια, μεγάλωνα κι εγώ, στο ύψος μου βέβαια ακόμη, και χρειαζόμουν όλο και λιγότερα λόγια για να καταλάβω πολύ περισσότερα και για να νιώσω εν τέλει πως μέσα μας βαθιά ήμασταν και είμαστε και θα είμαστε πάντα παιδιά. Φτου και βγαίνω!

Βιολέττα Παπαδοπούλου

Τα βιβλία της αγαπημένης μας Αρχοντούλας τα έχω διαβάσει και τα  δύο. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που εξιστορεί ιστορίες από την ζωή της, από τα παιδικά της χρόνια ως σήμερα, που μας κάνει συμμέτοχους στις αγωνίες, τις αναζητήσεις, τους προβληματισμούς, τους φόβους, αλλά και τις μεγάλες και μικρές χαρές της, με έναν μοναδικό δικό της τρόπο, ευαίσθητο,αθώο, ρομαντικό και με μια καθαρή ματιά μικρού παιδιού. Πολλές στιγμές συγκινήθηκα με γεγονότα ή τοπία που θυμάμαι κι εγώ η ίδια από την πόλη μας και τις γειτονιές της και ένιωσα τα ίδια οικεία συναισθήματα που περιγράφει η Αρχοντούλα μας. 

Χαίρομαι που στη Λέσχη μας μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους τόσο αξιόλογους, όπως είστε όλοι σας, και που με οδηγούν κάθε φορά ένα βήμα παρακάτω στον τρόπο που διαβάζω, σκέφτομαι ή αντιμετωπίζω τις καταστάσεις .

Να είσαι καλά Αρχοντία και να διαβάσουμε σύντομα το επόμενο!

Στεφανία Βελδεμίρη

Τα βιβλία της Αρχοντούλας δεν είναι ημερολόγια, εκμυστηρεύσεις ή εξομολογήσεις. Στη δική μου ανάγνωση είναι ιστορικά διηγήματα (κατά το ιστορικά μυθιστορήματα). Είναι βιβλία «δύσκολα», για μυημένους στο διάβασμα αναγνώστες. Τα διάβασα και τα δύο μονορούφι και με ξάφνιαζαν συνεχώς οι μη αναμενόμενες μικρές α-συνέχειες. Η κοφτή γραφή της μου αρέσει πολύ.  Είναι πληθωρικά και όχι ξερακιανά κοφτή. Δεν αφήνει κενά, μιλάει με σαφήνεια.  Ολοκληρώνει τις μικρές θεματικές. Αν όμως είναι κάτι που στ’ αλήθεια με κάνει να αγαπάω αυτά τα κείμενα, είναι η βροχή από ονόματα, τοποθεσίες, μέρη που σύχναζαν οι δεκάδες άνθρωποι που αναφέρονται. Το ότι υπήρξαν αληθινά, για μερικούς από αυτούς ίσως η μόνη απόδειξη να είναι πως έπιασαν μια δυο σειρές μέσα στο βιβλίο. Μια δυο σειρές σε ένα βιβλίο είναι στιγμές που σημάδεψαν το μυαλό ή την καρδιά αυτού που τις έγραψε. Σπουδαίο πράγμα. Νιώθω ευγνωμοσύνη τη στιγμή που διαβάζω εκ μέρους τους. Και αυτό που θα με έκανε να συγκινηθώ, αν μπορούσα ακόμη να νιώσω αυτήν την παλιά απόλαυση της συγκίνησης δηλαδή, είναι εκεί που μιλάει για την Ζινοβία με την ρόμπα της, την γιαγιά μου που ποτέ κανείς δεν μου έχει πει ούτε μια λέξη για αυτήν. Γέννησε 12 παιδιά, τα 2 πέθαναν μικρά τα υπόλοιπα 10 θείοι και θειές μου που μιλούσαν ακατάπαυστα για όλους και για όλα, τίγκα στους ήρωες τα 2 σόγια, μα λέξη καμία για τη Ζινοβία που τους ερωτεύτηκε, τους γέννησε ή συμπεθέριασε μαζί τους. Λέξη καμία. Ευχαριστώ από μέρους της Αρχοντούλα, την έβαλες στο άδειο σημείο που υπήρχε γι΄Αυτή στο κεφάλι μου.