Η λέξη του μήνα (33.3): η πατρίδα της Ντίνας Παπαδοπούλου

Η λέξη του μήνα

Από παιδί λάτρευα τη θάλασσα και την ελευθερία που σου προσφέρει. Αγάπησα στη συνέχεια τα καράβια μικρά και μεγάλα, Λευκή, Ευδοκία, Αχιλλέας, Ροδάνθη... και τις ιστορίες τους, μαζί με τις ιστορίες των ανθρώπων που μετέφεραν. Κάποιοι πήγαιναν διακοπές και κάποιοι άλλοι σε αναζήτηση καλύτερης ζωής. Οι Έλληνες ήταν και είναι δεμένοι με την θάλασσα αλλά και με την πατρίδα τους, έτσι υπήρξαν κάποια καράβια με το όνομα ΠΑΤΡΙΣ. Το πιο γνωστό από αυτά είναι το ΠΑΤΡΙΣ, της CHANDRIS LINES, που ειρωνεία της τύχης, ήταν το πρώτο επιβατικό πλοίο που μετέφερε Έλληνες μετανάστες από τον Πειραιά στην Αυστραλία το 1959. Το αρχικό του όνομα ήταν BLOEMFONTEIN CASTLE και ναυπηγήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας το 1949. Ξεκίνησε την ζωή του μεταφέροντας μετανάστες από το Λονδίνο στο Κέιπ Τάουν. Το είπαν το πλοίο των μεταναστών. Τον Οκτώβριο του 1959 αγοράστηκε από την CHANDRIS LINES και στις 19/11/59 μετονομάστηκε σε ΠΑΤΡΙΣ. Το πρώτο του ταξίδι ήταν από τον Πειραιά στις 14 Δεκεμβρίου 1959 και έφτασε στη Μελβούρνη στις 7 Ιανουαρίου 1960.  Έκανε συνολικά 91 ταξίδια στην Αυστραλία μεταξύ του 1959 -1975, διασχίζοντας την Διώρυγα του Σουέζ και σταματώντας σε λιμάνια όπως το Άντεν, το Πόρτ-Σάιδ, το Κολόμπο κ.α. Όταν το 1967 έκλεισε η Διώρυγα του Σουέζ για 5 χρόνια πήγαινε στην Αυστραλία κάνοντας τον γύρο της Αφρικής και επέστρεφε από τη διώρυγα του Παναμά, μεταφέροντας στην Αυστραλία αμέτρητες χιλιάδες μετανάστες για ν’ αρχίσουν καλύτερη ζωή μακριά από την πατρίδα. Είναι συγκλονιστικές οι αφηγήσεις των μεταναστών. Μεταφέρω εδώ μία μόνο, κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστική της οδύνης της μετανάστευσης μακριά από την πατρίδα.

Μου φαίνεται σαν να πέρασε μια ολόκληρη ζωή από τότε που ταξίδεψα με το ΠΑΤΡΙΣ το 1970 από την Ελλάδα στην Αυστραλία. Η αδελφή μου ήταν 6 χρονών, εγώ ήμουν 5 και ο αδελφός μου ενός έτους. Έχω ταξιδέψει τόσο πολύ από τότε αλλά αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι έχει μείνει καρφωμένο στο μυαλό και την ψυχή μου. Θυμάμαι τα πάντα γιαυτό το ταξίδι που διήρκεσε πάνω από 30 μέρες. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρία σήμερα δεν νομίζω να το ξαναέκανα. Αυτό το μεγάλο και θαυμαστό ταξίδι άλλαξε την ζωή μας για πάντα, ήμασταν διχασμένοι ανάμεσα σε δυο πατρίδες,  μακριά από τους συγγενείς μας. Μεταναστεύοντας σε μια άλλη χώρα δεν ήταν εύκολο, δεν ξέραμε την γλώσσα, δεν είχαμε σπίτι, είχαμε προβλήματα στο σχολείο, οι κάτοικοι της Αυστραλίας δεν μας ήθελαν, αλλά τα καταφέραμε τελικά. Νομίζω πως οι μετανάστες έκαναν την Αυστραλία ότι είναι σήμερα. Τώρα μετά από 20 χρόνια ζωής στην Αυστραλία, επέστρεψα στην Ελλάδα, μακριά από τα αδέρφια μου και τον πατέρα μου, και πάλι έχω προβλήματα, γιατί τα ελληνικά μου δεν είναι τόσο καλά, έχω πρόβλημα να βρω δουλειά, εξακολουθώ να είμαι διχασμένη ανάμεσα σε δύο πατρίδες και τα παιδιά μου δεν γνωρίζουν τα ξαδέρφια τους και τους θείους στην Αυστραλία. Ήταν συναρπαστικό και το αγάπησα το ΠΑΤΡΙΣ, αλλά εύχομαι πολλές φορές ποτέ να μην είχα ταξιδέψει με αυτό το καράβι τόσα χρόνια πριν.

Δήμητρα, Απρίλιος του 2010

Πηγές  Victoria museum, Immigration museum, www.ssmaritime.com