Αντίο Νίκο Κούνδουρε

Νίκος Κούνδουρος (1926-22 Φεβρουαρίου 2017) 

 

 

 

Δεν είναι μόνο η «Μαγική πόλη», οι «Μικρές Αφροδίτες», «Ο Δράκος», το «1922» και οι άλλες ταινίες του, τα βραβεία του, ο ξεκάθαρος και σταράτος λόγος του που θα μας θυμίζουν και θα μας υπενθυμίζουν το πέρασμά του, είναι και τα βιβλία του, που κι αυτά έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα αυτής της εμβληματικής προσωπικότητας που έφυγε χθες σε ηλικία 90 ετών. Κι όμως στα μάτια μου φάνταζε νεώτερος πάντα, με εκείνην την νεότητα που μόνο άνθρωποι όπως ο Νίκος Κούνδουρος κατέχουν και χαρίζουν, ως την τελευταία στιγμή της ζωής τους.

Στο βιβλίο του «Μνήμη απειθάρχητη – ημερολόγιο», που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 (την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν και τα «Γράμματα από την Κριμαία», και τα δύο από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ), γράφει: «Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει. Άραγε ό,τι ήταν να γίνει έγινε; Τα πολλά έχουν κιόλας γίνει και τα λίγα με περιμένουν».

Και ακόμη: «Ανατρέχοντας στις συνθήκες που δημιούργησαν τον Δράκο, τη Στέλλα, την Ηλέκτρα, την Ευδοκία, λέω πως ήταν γεννήματα ενός φανατισμού που καταγόταν και στόχευε από και προς ένα κοινό πάθος: να διακονήσουμε με όση ταπεινοσύνη αλλά και με όση έπαρση είχαμε τον μεγάλο ελληνικό μύθο, κατά τις μικρές δυνάμεις που ο καθένας μας είχε, και να τον αντιπαραθέσουμε εμείς, οι υπηρέτες μια τέχνης συχνά ανεπιβεβαίωτης αλλά παρ’ όλα αυτά παρούσας, με μια εκθαμβωτική ζωντάνια».

ΓΚ