30 Ιουνίου 2016

90 Βιβλίο - Φίλιπ Ροθ, "Φεύγει το φάντασμα"

Φίλιπ Ροθ, Φεύγει το φάντασμα

μετάφραση: Κατερίνα Σχινά

Μυθιστόρημα, εκδόσεις Πόλις, 2009

1-6-2016
90ο Βιβλίο
Πρόταση της Χριστιάνας Βέλλου 








Χριστιάνα Βέλλου
Μετά από τριάντα χρόνια και εννέα βιβλία πώς είναι να σκοτώνεις το alter ego σου; Γιατί ο συγγραφέας με το βιβλίο αυτό μάλλον αποχαιρετά τον ήρωα της ζωής τού Νέιθαν Ζούκερμαν .
Το βιβλίο αυτό είναι από τα τελευταία που έχει γράψει ο Ροθ. Το βρήκα σπαρακτικό, μια ελεγεία στην ζωή, στην νεότητα και στα γηρατειά τα οποία μπερδεύει ευφάνταστα, με απίστευτο ρεαλισμό, ειρωνεία αλλά και καλοσύνη.
Αν έχεις κάποια ηλικία και θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου σίγουρα θα παραδεχτείς, πολλά από αυτά που συμβαίνουν στους ήρωες του, ότι έτσι συμβαίνουν.
Όσο και αν μεγαλώνεις, όσο κι αν η απομόνωση και η ασκητική ζωή είναι "καθησυχασμός" του μυαλού, οι ερωτικές ανάγκες του σώματος ξεπετιούνται και φέρνουν την ανατροπή, πριν το τέλος. Η γνωστή ιστορία στην γραφή του Ροθ που κάποιες φόρες γίνεται ιονική «γέρος και άρρωστος που ερωτεύεται την νεότερη, υγιή, χαριτωμένη, ευφυή κοπέλα» μας παρουσιάζει το μεγάλο θέμα του θανάτου με ιδιαίτερο τρόπο, με σαρκασμό, με θεατρικότητα, με μελαγχολία. Και βέβαια παίζοντας προκλητικά το παιχνίδι του με τη μνήμη, τη γνώση, την ηθική, την αισθητική, τα πολιτικά γεγονότα, την επιθυμία, τη μυθιστορία σε «βάζει» σιγά στο κλίμα και σε καθηλώνει, χωρίς βέβαια να σου χαϊδεύει τα αυτιά.
Βρήκα συγκλονιστική την διάκριση μεταξύ των «όχι πια» και «όχι ακόμη» !!!
«Δεν είχα επιχειρήσει τίποτα στην πραγματικότητα, τις λίγες μέρες που κοντοστάθηκα εκεί ξεχειλίζοντας από ματαίωση, έχοντας δεχτεί αλλεπάλληλα πλήγματα στην ανελέητη αναμέτρηση ανάμεσα στους ''όχι πια'' και στο ''όχι ακόμη''»(σελ.302).

Βιολέττα Παπαδοπούλου
Το βιβλίο μας αφηγείται τον μοναχικό δρόμο ενός συγγραφέα (πιθανόν του ίδιου του Ροθ), ο οποίος έχει περάσει τα 70, ζει μόνος του, εδώ και μια δεκαετία, σε μια μονοκατοικία στην εξοχή, μακριά από τη Ν. Υόρκη, από φόβο, ανασφάλεια και κούραση από τους ρυθμούς του ίδιου, αλλά και τη πόλης.
Αναδεικνύει και περιγράφει ανάγλυφα τον εκφυλισμό των γηρατειών και της ασθένειας, την ανημπόρια των ανδρών μπροστά στην σεξουαλική και σωματική τους κατάρρευση και τον πόθο για τη ζωή μέσα από τον πόθο για μια νέα γυναίκα, που ξέρει όμως ότι δεν μπορεί να τον πραγματοποιήσει. Δεν σχολιάζω την ηθική πλευρά του γεγονότος, που την κρυφοθέλει, κάνοντας το φίλο στον σύντροφό της)
Χαρακτηριστικά λέει ότι οι ηλικιωμένοι ζουν το όχι πια, ενώ οι νέοι το όχι ακόμη.
Δείχνει σεβασμό για τον συγγραφέα που θαύμαζε όταν ήταν νέος, ονόματι Λόνοφ και για την νεαρή τότε ερωμένη του ΄Ειμι Μπελέτ και βρίσκει ευκαιρία να καυτηριάσει τον τρόπο που χειρίζονται οι δημοσιογράφοι ή οι επίδοξοι αυτοβιογράφοι, μετά τον θάνατο του συγγραφέα τις λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής, καυτηριάζοντας και, εν πολλοίς, κουτσομπολεύοντας, για αύξηση του ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού.
Η αφήγησή του πολύ ενδιαφέρουσα, αν και μακροσκελής.
Αυτό με το οποίο διαφωνώ είναι η μαυρίλα που νιώθει για τα πάντα, λες και τα γηρατειά δεν έχουν τίποτε ευχάριστο ή ο τρόπος που φρικάρει βλέποντας την ουλή στο εγχειρισμένο κρανίο της ΄Εμιλι, χωρίς να την βλέπει σαν έναν άνθρωπο, που παρ’ όλη την ταλαιπωρία του, έχει επιβιώσει. Ακόμη, μερικές στιγμές, εμφανίζεται υπερόπτης και χλευαστικός απέναντι στον ενοχλητικό, ομολογουμένως, Κλάιμαν.


Κλεοπάτρα Τσάκουρη
Ένα βιβλίο βασισμένο στη μοναξιά του κεντρικού ήρωα, του συγγραφέα Ζούκερμαν, στην απομόνωση του για συγγραφή, μακριά απ το “αγριεμένο πλήθος” επώνυμο και μη, στην αγροικία του στην Νέα Αγγλία .
Είναι ηλικιωμένος, 72 ετών, ανίκανος εδώ και 10 χρόνια για ερωτική απόλαυση λόγω σοβαρής ασθένειας.
Μια επίσκεψη στον γιατρό του στην Νέα Υόρκη, για μια νέα θεραπεία, αλλάζει την ως τώρα ήσυχη, ήρεμη, ακίνητη από συγκινήσεις ζωή του, αποφασίζει στιγμιαία χωρίς πολλές σκέψεις να επιστρέψει στην πρωτινή ζωή του στην πόλη και να μείνει στην Νέα Υόρκη, για 1 χρόνο τουλάχιστον και να δοκιμάσει τις δυνάμεις και τις αντοχές του.
Η συνάντηση με την νεαρή 30χρονη και τον άντρα της που θέλουν να ανταλλάξουν το σπίτι τους στην Νέα Υόρκη με μια αγροικία μακριά από τον “πολιτισμό” με όλες τις ενοχές και τους φόβους του, τον συγκλονίζει και του θυμίζει μια νεαρή φοιτήτρια που συνάντησε πριν χρόνια σε μια λογοτεχνική συντροφιά.
Όλα αλλάζουν, όλα γυρίζουν στο μυαλό του, όταν τυχαία συναντά σε ένα εστιατόριο την σύζυγο του συγγραφέα.
Η συνάντηση μαζί της, οι συζητήσεις τους τον ταράζουν, τον συγκινούν, νιώθει στοργή γι αυτή την αδύναμη γυναίκα και την βοηθά οικονομικά.
Ακόμα αντιμετωπίζει τη δυσκολία του νεαρού επίδοξου συγγραφέα με τη ζωή του Λόνοφ ανακαλύπτοντας το “μεγάλο μυστικό” που αφήνει να φανεί στο μισοτελειώμενο μυθιστόρημα λόγω θανάτου του, κάνοντας τα πάντα για να πετύχει τα σχέδια του.
Όλα αυτά οδηγούν τον Ζούκερμαν σε μια κατάσταση οδύνης,  ταπείνωσης, μεγάλου θυμού, περιφρόνησης σε όσα πίστεψε ότι μπορούσε να κάνει στο υπόλοιπο της ζωής του.
Μόνη διέξοδος, μοναδική παρηγοριά τα όνειρά του, οι συναντήσεις, οι διάλογοι με την όμορφη τριαντάχρονη που σχεδιάζει στο μυαλό του.
Σε αφήνει ερωτηματικά η ιστορία του μοναχικού ιδιόμορφου συγγραφέα : πιο ωραία είναι να ζεις την αλήθεια, την πραγματικότητα της ζωής, ή να φαντάζεσαι μια ονειρική ζωή με τους έρωτες, τους πόθους, τις επιθυμίες σου; Πόσο σκληρό, συνάμα παρήγορο είναι να ζεις στο δικό σου φανταστικό κόσμο;



Ντίνα Παπαδοπούλου
Τα βιβλία του Φίλιπ Ροθ μου αρέσουν, όσα έχω διαβάσει. Εκείνο που μου άρεσε περισσότερο ήταν Το ανθρώπινο στίγμα, που ευτύχησε και στην κινηματογραφική του μεταφορά. Στο βιβλίο αυτό πραγματεύεται την φθορά της ανθρώπινης ύπαρξης, που δεν κάνει διακρίσεις όποιος κι αν είσαι. Βέβαια επικεντρώνεται στο ανδρικό φύλο, αν και αναφέρεται και στην Έμιλυ Μπελέτ, που όμως είναι διαφορετική περίπτωση μια και έζησε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις κατά την παιδική της ηλικία, που όπως ξέρουμε διαμορφώνει την ζωή μας. Ακόμα επισημαίνει τον ανθρωποφαγικό ζήλο κάποιων δημοσιογράφων και μη για την ζωή κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων. Συμφώνησα με ευχαρίστηση με την αγάπη του για  τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας, αλλά και στο ότι «η πειθαρχία δεν επιβάλλεται μόνο στον εαυτό σου αλλά και σε εκείνους που βρίσκονται στην τροχιά σου» γενικότερα, αλλά κυρίως όταν υπάρχει στην οικογένεια ένας καλλιτέχνης. Όλη η οικογένεια ζει κάτω από κάποιους κανόνες.
Είναι εξαιρετική η περιγραφή της αναχώρησης της συζύγου του Λόνοφ, «τώρα θα γίνεις εσύ το πρόσωπο που δεν ζει μαζί του». Είναι απολαυστικός όταν μιλάει (σελ.77) για τα κινητά στην εποχή μας καταλήγοντας «Για μένα η προσκόλληση στα κινητά έκανε τους δρόμους να φαίνονται κωμικοί και τους ανθρώπους να δείχνουν γελοίοι». Μέσα από την επιστολή στους  Times της Έμιλυ Μπελέτ δεν διστάζει να καταγγείλει τον σκανδαλοθηρικό πολιτιστικό βανδαλισμό (σελ. 204). Νομίζω πως μπαίνει το θέμα στο αν η προσωπική ζωή του συγγραφέα πρέπει να  αναμειγνύεται με το έργο του σαν λογοτέχνη.
Στο τέλος (σελ. 302) μας προσφέρει μια σημαντική ανακεφαλαίωση για ότι συνέβη «Το μόνο που συνέβη ήταν ότι παραλίγο να συμβεί κάτι-και όμως, εγώ ξαναγύριζα λες και είχαν συμβεί τρομερά γεγονότα. Δεν είχα επιχειρήσει τίποτα στην πραγματικότητα, τις λίγες μέρες που κοντοστάθηκα εκεί ξεχειλίζοντας από ματαίωση, έχοντας δεχτεί αλλεπάλληλα πλήγματα στην ανελέητη αναμέτρηση ανάμεσα στους «όχι πια» και τους «όχι ακόμη». Μου αρκούσε τόση ταπείνωση.

29 Ιουνίου 2016

Λογοτεχνία

Λογοτεχνία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Jean Baptiste Camille Corot, Γυναίκα που διαβάζει.
1868. Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης. Ουάσινγκτον. 

Πηγή: http://annagelopoulou.blogspot.gr
Με τον όρο Λογοτεχνία εννοούμε τα γραπτά και προφορικά προϊόντα του έντεχνου λόγου. Η λογοτεχνία είναι έννοια στενότερη από τη γραμματεία, που περιλαμβάνει το σύνολο των - γραπτών κατά κανόνα- κειμένων μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Αυτό, λοιπόν, που διαφοροποιεί τα λογοτεχνικά κείμενα από τα μη λογοτεχνικά είναι η «λογοτεχνικότητα». Η έννοια της λογοτεχνικότητας βέβαια δεν μπορεί να οριστεί εύκολα, γι' αυτό και ο χώρος της Λογοτεχνίας δεν μπορεί να καθοριστεί με αυστηρά όρια.
Για τον καθορισμό της έννοιας της λογοτεχνικότητας έχουν γίνει πολλές προσπάθειες, οι οποίες μπορούν να διακριθούν σε δύο ομάδες, ανάλογα με τις κατευθύνσεις που ακολουθούν: η μία είναι η οντολογική εξέταση, αυτή δηλαδή που προσπαθεί να ορίσει τη Λογοτεχνία «εκ των έσω», με εσωτερικά κριτήρια, με τα οποία προσπαθεί να προσδιορίσει κάποια σταθερά χαρακτηριστικά του λογοτεχνικού λόγου. Κάποιες από τις προσπάθειες οντολογικού ορισμού είναι οι ορισμοί της Λογοτεχνίας ως «μυθοπλαστικής γραφής», ως «αποκλίνουσας χρήσης της γλώσσας» ή ως κειμένου που προσφέρει «αισθητική απόλαυση».
Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η ιστορικο-εξελικτική εξέταση, που μελετά το «τι θεωρήθηκε κατά καιρούς λογοτεχνία». Μια τέτοια εξέταση, η οποία βέβαια δε στοχεύει στη διατύπωση κάποιου ορισμού, μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, γιατί μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις διάφορες μεταβολές της αντιμετώπισης της Λογοτεχνίας και της λογοτεχνικότητας.

Ιστορία του όρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος Λογοτεχνία εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 12ο αι. σε κείμενο του Νικήτα Ευγενειανού, με τη σημασία της ρητορικής χρήσης του λόγου, της καλλιέπειας. Με τη σημερινή σημασία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ιωάννη Πανταζίδη το 1886, στο άρθρο του «Φιλολογία, Γραμματολογία, Λογοτεχνία», στο περιοδικό Εστία[1]. Ο συντάκτης του άρθρου εξηγεί ότι χρησιμοποιεί τον όρο λογοτεχνία για να δηλώσει την τέχνη του λόγου, σε αντιστοιχία με τους όρους «καλλιτέχνης» και «καλλιτεχνία». Μια πρώτη νύξη για τη χρήση του όρου είχε γίνει το 1867 από τον Α. Κυπριανό, στον πρόλογο της μετάφρασης της Ιστορίας της ελληνικής φιλολογίας του K. O. Müller. Εκεί ο συγγραφέας εξηγούσε ότι προτίμησε τελικά τον καθιερωμένο όρο «φιλολογία», φοβούμενος μήπως ο καινοφανής όρος «λογοτεχνία» (τον οποίον χρησιμοποιούσε έπειτα από υπόδειξη του Ι. Πανταζίδη) ξενίσει τους αναγνώστες. Μέχρι τότε χρησιμοποιείτο ο όρος «φιλολογία» για να δηλώσει και το αντικείμενο, δηλαδή τα μνημεία του λόγου και την επιστήμη. Για να αποφεύγεται μάλιστα η σύγχυση υπήρχε και ο όρος «ελαφρά φιλολογία», που αναφερόταν στα λογοτεχνικά έργα. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, ο όρος «ελαφρά φιλολογία» ήταν σε χρήση μέχρι και το 1920 περίπου [2].
Πηγή κειμένου & περισσότερα https://el.wikipedia.org

28 Ιουνίου 2016

Είπαν: Johann Wolfgang von Goethe

Κανένας δεν μας εξαπατά ποτέ. 
Εμείς μόνοι μας εξαπατούμε τους εαυτούς μας.


Όταν δυο άνθρωποι μαλώνουν, 
φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος. 




Johann Wolfgang von Goethe
( 1749-1832 , Γερμανός ποιητής & φιλόσοφος)
 Φως, περισσότερο φως!
"Mehr Licht!" (φως, περισσότερο φως!) Λένε ότι ήταν τα τελευταία λόγια που μπόρεσαν ν' ακούσουν να βγαίνουν από τα χείλη του ανθρώπου αυτού, που σε όλη του τη ζωή υπήρξε εχθρός παντός είδους σκότους. Το πνεύμα του είχε διατηρήσει τη ζωτικότητά του ακόμα κι όταν δεν μπορούσε πια ν'αρθρώσει λέξη. Καθώς συνήθιζε, όταν τον απασχολούσε κάποιο θέμα, διέγραψε με τον δείκτη του χεριού του σημεία στον αέρα. Σιγά σιγά διέγραφε όλο και υψηλότερα τα σημεία αυτά, κι έπεσε τέλος πάνω στα σκεπάσματα...

Ο μέγας Γκαίτε, ήταν νεκρός.


Johann Peter Eckermann, Συνομιλίες με τον Γκαίτε, μετάφραση Δημήτρης Δημοκίδης, εισαγωγή και επίμετρο Κατερίνα Καρακάση, εκδόσεις Printa, 2014, τόμ. Α+Β, σελ. 680 


27 Ιουνίου 2016

ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Μοντέρνα Τέρατα» - Δευτέρα 27-6-2016

ΣΑΡΚΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΤΑ «ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΡΑΤΑ»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στα πλαίσια του αφιερώματός της στην Ιταλική Σάτιρα, παρουσιάζει τη Δευτέρα 27 Ιουνίου στις 21:15 στο θερινό σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ (Σαρανταπόρου 4, κάθετη στη Βασιλέως Γεωργίου, τηλ. 2310828642) την υποψήφια για Όσκαρ σπονδυλωτή κωμωδία των Μάριο Μονιτσέλι, Ντίνο Ρίζι, Έτορε Σκόλα Μοντέρνα Τέρατα (Ιταλία, 1977, έγχρωμη, 99'). Παίζουν: Βιτόριο Γκάσμαν, Αλμπέρτο Σόρντι, Ούγκο Τονιάτσι, Ορνέλα Μούτι. Όπως πάντα, θα υπάρξει μουσικός πρόλογος από γνωστό καλλιτέχνη της πόλης.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Μανώλη Κρανάκη από το Flix.gr. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Το σινεμά των σκετς και τα αποτελέσματα που παράγονται.

Σε μια σειρά από σκετς αναπαριστώνται με κωμικό και ταυτόχρονα σκληρό τροπο όλες οι στρεβλώσεις της ιταλικής κοινωνίας της δεκαετίας του '70.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:
«Τρία «τέρατα» του ιταλικού σινεμά σκηνοθετούν ένα ψηφιδωτό της ιταλικής κοινωνίας, που αντέχει στο χρόνο. Μόνο, όμως, ως μια vintage κωμική απεικόνιση μιας εποχής που ήθελε την κωμωδία ως μοναδικό μοχλό επανάστασης.
Από την πρώτη ιστορία, με τις απεγνωσμένες προσπάθειες του συζύγου μιας διάσημης τραγουδίστριας να διατηρήσει τη δημοτικότητα της γυναίκας του - και τη βασική πηγή εσόδων του - μέχρι την αποτυχημένη απόπειρα ενός πλούσιου οδηγού μιας Ρολς Ρόις να βοηθήσει έναν πεζό τραυματία, τη δυσάρεστη έκπληξη που περιμένει έναν πρωταγωνιστή σε μια πορνοταινία όταν ενημερώνεται για την ιδιότητα του ρόλου του, μέχρι την τελευταία ιστορία, με την κηδεία ενός διάσημου κωμικού του θεάτρου, τα «Μοντέρνα Τέρατα» αποτελούν ένα παζλ από κωμικοτραγικές στιγμές στη ζωή μιας ομάδας ανθρώπων, που οι περιστάσεις αλλά και η ίδια η φύση, τους μετατρέπουν σε... «τέρατα».
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπαίνει στο στόχαστρο των Ρίζι, Μονιτσέλι και Σκόλα στη διάρκεια αυτών των ανισομερών - σε διάρκεια και αξία - επεισοδίων που συνθέτουν τα «Μοντέρνα Τέρατα». Η θρησκεία, η μπουρζουαζία, η ομοφυλοφιλία, το ελεύθερο σεξ, η τρομοκρατία γίνονται οι αφορμές για ένα δοκίμιο πάνω στα διαφορετικά είδη της κωμωδίας. Από τους αδερφούς Μαρξ μέχρι τον Ζακ Τατί και από τον Μπλέικ ΄Εντουαρντς μέχρι τον Φελίνι, οι τρεις βασικοί εκπρόσωποι της «comedia all' Italiana» εξαντλούν το μέσο φιλοδοξώντας να παραδώσουν ένα αιρετικό, ντελιριακό και διασκεδαστικό πορτρέτο μιας Ιταλίας που καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδια της της υποκρισίας.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70 και το κίνημα που γέννησε το «Εντιμότατοι Φίλοι Μου», το «Βίαιοι, Βρώμικοι, Κακοί!» και τον «Φανφαρόνο», η «comedia all' Italiana», έφτανε στο τέλος της, δίνοντας τη θέση της στην κρίση που θα αποστείρωνε καταστροφικά σχεδόν το ιταλικό σινεμά των δύο επόμενων δεκαετιών. Ενωμένοι τόσο ώστε να μην υπογράφει ποιος έκανε ποιο από τα 14 επεισόδια των «Μοντέρνων Τεράτων» είναι φανερή η διάθεση των Ρίζι, Μονιτσέλι και Σκόλα να κρατήσουν ζωντανό το πνεύμα που ακόμη και σήμερα θεωρείται η μοναδική χρυσή τομή ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και εμπορικό σινεμά που γνώρισε ποτε η Ιταλία.
Και με ένα περίεργο τρόπο το καταφέρνουν. Οχι πάντοτε πετυχημένα, ούτε πάντοτε με την ίδια διεισδυτική κοινωνική ματιά, θυσιάζοντας συχνά την σάτιρα υπέρ μιας γκροτέσκας εκδοχής της καυστικότητας. Διασκεδάζοντας και οι ίδιοι με την πρόκληση της μικρής διάρκειας των επεισοδίων (μέσος όρος γύρω στα 6 με 7 λεπτά) τεμαχίζουν τους πλέον ζωτικούς τομείς της κοινωνίας και της καθημερινότητας σε μικρά ξεπάσματα παραλογισμού, σουρεαλισμού και ενίοτε μαγικού ρεαλισμού.
Οσο δύσκολο, όμως, είναι να ξεχωρίσεις ποιος σκηνοθετήσε ποιο επεισόδιο (η αντιστοίχιση είναι πλέον γνωστή), τόσο εύκολο να διακρίνεις ποια είναι τα επεισόδια που αποτελούν τη βάση του όλου εγχειρήματος και αποτελούν τις ευδιάκριτα πιο σημαντικές στιγμές αυτού του σπονδυλωτού φιλμ.
Προσπερνώντας στα γρήγορα το πιο «nouvelle vague» επεισόδιο του φιλμ, το «Autostop» του Μάριο Μονιτσελι όπου η παρουσία της Ορνέλα Μούτι ανάγκασε την αμερικανική εταιρία διανομής της ταινίας να αναφωνήσει: «Η Ορνέλα Μούτι είναι το πιο γεμάτο πράγμα που έβγαλε ποτέ η Ιταλία μετά τα ραβιόλι», τέσσερα είναι τα επεισόδια που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του ειρωνικού «Ζήτω η Ιταλία!», όπως ήταν και ο εύστοχος αμερικάνικος τίτλος της ταινίας στη διαδρομή της μέχρι την υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο Οσκαρ.
Στο «Pronto Soccorso» του Μονιτσέλι, ο αριστοκράτης Αλμπέρτο Σόρντι προσπαθεί να μεταφέρει ανεπιτυχώς έναν ετοιμοθάνατο άστεγο σε κάποιο νοσοκομείο, στο «Tantum Ergo» του Ρίζι ο Βιτόριο Γκάσμαν, στο ρόλο ενός ιερέα, έρχεται αντιμέτωπος με την οργή της εργατικής τάξης, στο «Hostaria» του Ετόρε Σκόλα ο Βιτόριο Γκάσμαν και ο Ούγκο Τονιάτσι υποδύονται ένα ζευγάρι μαγείρων που τσακώνονται καθώς ετοιμάζουν ένα δείπνο για μια παρέα πλουσίων και στο «Elogio Funebre» - το καταληκτικό επεισόδιο του φιλμ - ο Ετόρε Σκόλα κλείνει την αυλαία μιας ολόκληρης εποχής με μια φελινική κηδεία στα όρια του μιούζικαλ.
Στην αναμέτρηση ανάμεσα στους τρεις δημιουργούς και τους τρεις ογκόλιθους της υποκριτικής του ιταλικού σινεμά, η νίκη κρίνεται στις λεπτομέρειες με ελαφρό προβάδισμα στους Γκάσμαν, Τονιάτσι και Σόρντι που αποδεικνύονται σε στιγμές πιο αιρετικοί, πιο θαρραλέοι και πιο αστείοι από τους σκηνοθέτες τους.
Στην τελική αδυσώπητη, όμως, μάχη με το χρόνο, και οι έξι τους δείχνουν ελαφρά κουρασμένοι, σύμβολα μιας εποχής και μιας κινηματογραφικής επανάστασης που μοιάζει πλέον με vintage αναφορά και όχι με ένα διαχρονικό παιχνίδι με τα όρια του σινεμά, της κωμωδίας και της σάτιρας. Το φανερα επιθετικό σχόλιο τους απέναντι στα ήθη και τις συμβάσεις των 70s μοιάζει πλέον ανώδυνο και σε στιγμές ανεκδοτολογικό. Όπως ακριβώς και οι ίδιοι παραμένουν δικαιωματικά «τέρατα», αλλά έχοντας απωλέσει προ πολλού εκείνο το εξτρα άγγιγμα που θα τους χαρακτήριζε ως «μοντέρνα».»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΑ «ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΡΑΤΑ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε τα Μοντέρνα Τέρατα είναι:

1.      Γιατί ο τίτλος Μοντέρνα Τέρατα παραπέμπει στις νέες στρεβλώσεις της ιταλικής κοινωνίας και κατ' επέκταση κάθε μεσογειακής χώρας, φυσικά και της Ελλάδας.
2.      Γιατί παρατηρούμε ότι πέρα από τις κλασικές στρεβλώσεις να εμφανίζονται και νέα ανατριχιαστικά δεδομένα, π.χ. τρομοκρατία.
3.      Για τους εξαιρετικούς ρόλους όλων των ηθοποιών μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι Γκάσμαν και Μούτι.
4.      Για την εξαιρετική φωτογραφία του Τονίνο Ντέλι Κόλι που βοηθάει πολύ στο κατασκευαστικό μέρος της ταινίας.
5.      Για τη μουσική και τα τραγούδια του Αρμάντο Τροβαγιόλι που σχολιάζουν ειρωνικά τις καταστάσεις και τις παραμορφώσεις.
6.      Γιατί η ιδιοφυϊα του φιλμ έγκειται στο οτι καταλαβαίνουμε περίπου ποιος σκηνοθετεί το καθε σκετς, αφού το κάθε στυλ είναι διαφορετικό.
7.      Γιατί κάποια σκετς διαθέτουν εναν ανεκδοτολογικό χαρακτήρα, που όμως αναιρείται έξυπνα, κάποια άλλα γκροτέσκο και σουρεαλιστικό χαρακτήρα, και ορισμένα την επιθετική σάτιρα.
8.      Γιατί αν οργανώσουμε ένα παζλ με ψηφίδες τα διάφορα σκετς, πίσω από το γέλιο θα ανακαλύψουμε ένα ανατριχιαστικό πρόσωπο.
9.      Γιατί αυτή η σπονδυλωτή ταινία έρχεται ως συνέχεια και ακολουθία της περίφημης ασπρόμαυρης κωμωδίας με τίτλο Τέρατα (1963). Η έγχρωμη ταινία του 1977 παρατηρεί εξαιρετικά την κοινωνική μετεξέλιξη της Ιταλίας.
10.  Γιατί αυτή είναι η τελευταία κορυφαία σάτιρα της εικοσαετίας. Μετά από αυτήν το είδος αρχίζει και μαραζώνει.

Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 4 Ιουλίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 παρουσιάζει στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος τη βραβευμένη δραματική κωμωδία του Πιέτρο Τζέρμι Ατιμασμένη και εγκαταλελειμμένη (1964).

26 Ιουνίου 2016

Η λέξη του μήνα (25.8): η "επιθυμία" της Βιολέττας Παπαδοπούλου







Δεν μπορεί κανείς να επιθυμήσει ό,τι δεν γνωρίζει.
Πλάτων









Η θάλασσα έχει όρια, οι βαθιές όμως επιθυμίες δεν έχουν.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ










Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή: η μία είναι όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες μας και η άλλη όταν εκπληρώνονται.
΄Οσκαρ Ουάϊλντ

25 Ιουνίου 2016

Τώρα διαβάζουμε: Άρης Φακίνος, "Το κάστρο της μνήμης"

Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2016
στις 7:30 μ.μ.
στο καφέ του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
92ο βιβλίο / Πρόταση της Άννας Παντζή


Το κάστρο της μνήμης












Άνοιξη του 1792. Το πανίσχυρο οθωμανικό στράτευμα που πολιορκεί το ανυπόταχτο επί αιώνες Παλιόκαστρο δεν έχει για στόχο του την απλή υποταγή αυτής της μικρής ηπειρώτικης πολιτείας. Η Υψηλή Πύλη έχει δώσει άλλου είδους διαταγές: το Παλιόκαστρο πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελο· όλοι του οι κάτοικοι να εξοντωθούν· να ανασκαφτεί και να ισοπεδωθεί το κοιμητήρι του· να εξαλειφθεί και το παραμικρό ίχνος που θα μπορούσε κάποτε ν' αποκαλύψει στους μεταγενέστερους Έλληνες την αλλοτινή ύπαρξη αυτής της πόλης και την ιστορία της. Μα τι λογής κίνδυνο αποτελεί το μικρό και άσημο Παλιόκαστρο για την τεράστια οθωμανική αυτοκρατορία; Γιατί οι Τούρκοι παίρνουν απόφαση να το εξαφανίσουν τόσο από τη γη, όσο κι από την Ιστορία; Γιατί θέλουν να σβήσουν ακόμα και τη θύμησή του από τη μνήμη των Ελλήνων;

Σήμερα, δυο αιώνες αργότερα, ο συγγραφέας-αφηγητής ξεκινάει μια συναρπαστική έρευνα, συμβουλεύεται αρχεία, μελετάει παλιά έγγραφα και πολύτιμα χειρόγραφα στη βιβλιοθήκη ενός μοναστηριού της περιοχής. Ανασταίνει το παρελθόν της αφανισμένης πόλης, δίνει σύγχρονες προεκτάσεις στη συγκλονιστική ιστορία του «Κάστρου της μνήμης» και τη συνδέει αριστουργηματικά με τις πιο σημαδιακές περιόδους της Ιστορίας μας, καθώς και με τα καίρια ερωτήματα που απασχολούν τη σημερινή Ελλάδα. Συνταιριάζοντας πρωτότυπα κι αριστοτεχνικά το ιστορικό γεγονός, το ντοκουμένο και τη μαρτυρία με την προφορική παράδοση, το παραμύθι και τη λαϊκή εποποιία, Το κάστρο της μνήμης -το πιο πολυδιάστατο μυθιστόρημα του Άρη Φακίνου- ανοίγει νέους δρόμους στη λογοτεχνία μας, δίνοντας παράλληλα εντυπωσιακή παγκοσμιότητα στους ποικιλόμορφους αγώνες των Ελλήνων για τη διαφύλαξη της συλλογικής τους μνήμης, της ταυτότητας και της γλώσσας τους.


Πηγή κειμένου: http://www.biblionet.gr/book

24 Ιουνίου 2016

Η λέξη του μήνα (25.7): η "επιθυμία" της Ανθής Καραμανλή

Επιθυμία


Η γλώσσα σου ηχεί με χίλιους τρόπους
           Καθώς κυλάνε πάνω της οι λέξεις
Καθώς καταναλώνονται
           Κι ύστερα χάνονται για πάντα.

Φρόντισε, σε παρακαλώ, να τις μαζέψεις
           Και να τις γράψεις σε μικρές περγαμηνές
Κι ύστερα σε μένα να τις στείλεις
           Που περιμένω τόσο ανυπόμονα.

Θα τις τυπώσω πάνω στην καρδιά μου
           Και ζεστές θα τις κρατήσω με αγάπη
Θα στολίσω με τις λέξεις σου την κάμαρά μου
           Που φαίνεται φτωχή και πεθαμένη.

Κι αυτές με τη δική τους τη μαγεία
           Θα κατευνάσουν τη λύπη των ματιών μου
Κι ίσως να τα γιατρέψουν σύντομα
          ¨Ώστε να δουν για μια φορά ακόμα,


Καρλ Μαρξ, "Ερωτικά ποιήματα"
μετάφραση Ευγένιος Αρανίτσης
εκδόσεις ΕΡΑΤΩ

23 Ιουνίου 2016

Βραβείο στην Τάνια Χατζηγεωργίου - "Καλημέρα Γειτόνισσα"




 Απονομή Ειδικού Βραβείου Κριτικής Επιτροπής

του 9ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου
στη δημιουργό του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 «Καλημέρα Γειτόνισσα»


Σε τελετή που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 20 Ιουνίου 2016, στον Κινηματογράφο Αλκυονίς, στην Αθήνα, έγιναν οι απονομές των Βραβείων «Οδυσσέας» του 9ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου, που διοργανώθηκε από τις 15 έως τις 21 Μαΐου 2016 στη βρετανική πρωτεύουσα και στο οποίο διακρίθηκε το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 «Καλημέρα Γειτόνισσα» με Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής.
Το βραβείο απονεμήθηκε στη δημιουργό του ντοκιμαντέρ Τάνια Χατζηγεωργίου.

Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ
Το ντοκιμαντέρ «Καλημέρα Γειτόνισσα» ταξιδεύει τον θεατή στη νησίδα του Αιγαίου πελάγους, Κίναρο, 18 ναυτικά μίλια ανατολικά της Αμοργού, στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων. Τρεις άνθρωποι, ένας τόπος, ένα όνειρο. Η  Ρηνιώ δίνει μια υπόσχεση να μην αφήσει τον τόπο που γεννήθηκε  μόνο του. Στο «ταξίδι» της επιστροφής   την ακολουθούν ο άνδρας και ο γιος της . Η ζωή  όμως έχει άλλα σχέδια... Ο  φακός παρατηρεί  την καθημερινότητα και τον αγώνα  της Ρηνιώς να κρατήσει  ζωντανά τα χώματα που γεννήθηκε  και περπάτησαν οι άνθρωποί της.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Τάνια Χατζηγεωργίου
Μοντάζ: Σόνια Μπρέλλου
Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Βαπορίδης 

22 Ιουνίου 2016

Καλοκαιρινό διάβασμα

Δροσιστικές εικονογραφήσεις για το καλοκαιρινό διάβασμα:
ένας φανταστικός κόσμος
που περιστρέφεται γύρω από τα βιβλία 
στις παραλίες και στις εκδρομές μας.  

Βιβλία στην παραλία. 
Εικονογράφηση: Toby Morison (www.theguardian.com
Εικονογράφηση: Harry Haysom (www.theguardian.com
Tι θα έπαιρνες για διάβασμα στην παραλία αυτό το καλοκαίρι;
Εικονογράφηση: 
Laszlito (www.theguardian.com)  
 
Εικονογράφηση: Ping Zhu  (www.nytimes.com
Εικονογράφηση: Harriet Russell   (www.harrietrussellillustration.com
Εικονογράφηση: Harriet Russell   (www.harrietrussellillustration.com
Εικονογράφηση: Neil Webb’s  (www.theispot.com)

Εικονογράφηση:  John S. Dykes (www.slj.com)  

20 Ιουνίου 2016

ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Παλιοζωή, παλιόκοσμε» - Δευτέρα 20-6-2016

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΣΑΤΙΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΙΝΟ ΡΙΖΙ ΣΤΟ «ΠΑΛΙΟΖΩΗ, ΠΑΛΙΟΚΟΣΜΕ»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στα πλαίσια του αφιερώματός της στην Ιταλική Σάτιρα (υποενότητα: αφιέρωμα στον σπουδαίο κωμικό Αλμπέρτο Σόρντι), παρουσιάζει τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος 20 Ιουνίου στις 21:00 στο θερινό σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ (Σαρανταπόρου 4, κάθετη στη Βασιλέως Γεωργίου, τηλ. 2310828642) τη μεγαλειώδη κοινωνική σάτιρα του Ντίνο Ρίζι Παλιοζωή, Παλιόκοσμε (Ιταλία, 1961, ασπρόμαυρη, 118'). Παίζουν: Αλμπέρτο Σόρντι, Λέα Μασάρι, Φράνκο Φαμπρίτσι, Κλαούντιο Γκόρα. Όπως πάντα, θα υπάρξει μουσικός πρόλογος από γνωστό καλλιτέχνη της πόλης.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση θα διανεμηθεί στους θεατές, ενώ στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Η ιλαροτραγωδία ενός μεσογειακού λαού και η εξέλιξή του χωρίς αγώνες.

Ο νεαρός Σίλβιο εντάσσεται στην ιταλική εθνική αντίσταση για να πολεμήσει τους Γερμανούς. Η γνωριμία του με την Έλενα θα είναι καθοριστική. Μεταπολεμικά, θα ενταχθεί στο σύστημα που πολέμησε, αλλά τελικά η σύγκρουση δεν θα αργήσει.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Άλλη μια υποδειγματική ιταλική σάτιρα, με δραματουργικό πυρήνα, που ουσιαστικά κάνει αναδρομή στα 15 χρόνια της ιταλικής ιστορίας από το τέλος του πολέμου ως τα χρόνια της ανάπτυξης.
Βασικός σηματοδότης ο Σίλβιο (Αλμπέρτο Σόρντι), που για να μη συνεργαστεί με τους φασίστες, περνάει στην αντίσταση. Σε ένα σπίτι και σε μια αποθήκη θα παρασυρθεί από τον παθιασμένο έρωτά του με την Έλενα (Λέα Μασάρι), και θα περάσει υπέροχα. Κάποτε φεύγει, ο πόλεμος τελειώνει, η επιθυμία για την Έλενα είναι μεγάλη, και στο πανεπιστήμιο άτεγκτοι καθηγητές του κόβουν τη δυνατότητα να γίνει αρχιτέκτονας. Πιάνει δουλειά σε εφημερίδα και τα βιτριολικά του άρθρα τον στέλνουν στη φυλακή. Παράλληλα, παρατηρούμε διάφορες ιστορικές στιγμές της μεταπολεμικής Ιταλίας. Η σχέση του με την Έλενα έχει σκαμπανεβάσματα, αποκτούν παιδί, αποφασίζει να συμβιβαστεί, αλλά μέσα του σιγοκαίει η φλόγα του αντικομφορμιστή.
Ακόμα κι αν διαφωνήσει κανείς με το ανεκδοτολογικά ελλειπτικό τέλος της ταινίας, θα πρέπει να μείνει στα ρωμαλέα αυτόνομα κεφάλαια και όχι στις σεκάνς της ταινίας. Η ζωή στην αντίσταση, η ζωή στο σεξ, η ζωή στην απόδραση από το όνειρο, η ζωή στην ουτοπία, στη συντριβή, στην ενσωμάτωση. Όλη λοιπόν η ιστορία της Ιταλίας μέσα από το σώμα του Σίλβιο που έχει ως μαξιλάρι το κορμί της ωραίας Έλενα. Και ξαφνικά προς το τέλος ξεπροβάλλει ο Αντονιόνι και η Νύχτα. Η Ιταλία των τζουτζέδων, των λακέδων, των si, signiore. Και όμως η ηρωική μνήμη πάντα θα υπάρχει ως ένα άλμα στο κενό. Μεγάλα πλάνα, αυτόνομες σεκάνς (σεκάνς-μπλοκ), ελεύθερο μοντάζ, χαλαρή τοιχογραφική αφήγηση, το κορμί του παλιάτσου Σόρντι και το όμορφο, θεσπέσιο σώμα της Μασάρι.
Λοιπόν: ο Ρίζι γελάει πικρά με αυτή την ιλαροτραγωδία, δακρύζει από την παραμόρφωση της πατρίδας του και με μια καταπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Λεονίντα Μπαρμπόνι, μας επιτρέπει να κολυμπήσουμε στα καθαρά νερά της ταινίας, που κρύβουν όμως ένα βόθρο. Δεν είναι δύσκολη η ζωή (Una vita difficile), είναι γελοία. Δεν είμαστε ήρωες, είμαστε κλόουν. Όμορφα παιδιά, η περιπέτεια της Ιστορίας τελείωσε, έφτασε η ώρα της υποταγής. Κάτω τα κεφάλια, λοιπόν (Giu la testa), ή μήπως ανάμεσα στα δόντια σιγοκαίει ένα μασούρι δυναμίτη;»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΠΑΛΙΟΖΩΗ, ΠΑΛΙΟΚΟΣΜΕ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε το Παλιοζωή, Παλιόκοσμε είναι:

1.    Για τον έξοχο, πολυδιάστατο ρόλο του Αλμπέρτο Σόρντι.
2.  Για τη διακριτική παρουσία της Λέα Μασάρι.
3.    Για την εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Λεονίντα Μπαρμπόνι, που με τα κοντράστ και τις φωτοσκιάσεις προσφέρει την ιστορία 20 χρόνων της μεταπολεμικής Ιταλίας.
4.  Για το εκπληκτικό μεικτό ύφος από την ηθογραφία στην καρικατούρα, από τη σάτιρα στις στρεβλώσεις, από το οδοιπορικό στο μελόδραμα.
5.  Για τον εξαιρετικό τρόπο που δένονται τα περιστατικά από τη ζωή του ήρωα, παράγωντας ψυχαγωγία, σκεπτικισμό, θλίψη.
6.  Για τον εξαιρετικό τρόπο που απεικονίζονται οι διαδικασίες αλλοτρίωσης, ενσωμάτωσης, υποταγής.
7.    Για το διπλό πρόσωπο του κεντρικού ήρωα, που παραπέμπει στο πρόσωπο της Ιταλίας και κάθε μεσογειακής χώρας. Καλοπερασάκιας, ερωτιάρης, κοπανατζής, ανεύθυνος, που μάχεται όμως για την αλήθεια, την αυτομόρφωση και την κατάργηση των στρεβλώσεων. Κλόουν και ήρωας ταυτόχρονα.
8.   Για το ιδεολογικό και ταξικό αδιέξοδο που περισφίγγει τον ήρωα, που καταφεύγει σε αναρχικές λύσεις.
9.    Γιατί η ταινία είναι μια οδύσσεια στην ιστορία της σύγχρονης Ιταλίας. Με όρους ελληνικής ταινίας, θα μπορούσε να ήταν ο “Θίασος” του Αγγελόπουλου ή το “Ρεμπέτικο” του Φέρρη.
10.  Για το αμφιλεγόμενο τέλος, φαινομενικά μια φαρσική κατάληξη και ένα σχόλιο πάνω στην αδυναμία της κοινωνίας και του σινεμά να προσφέρουν λύσεις.



 ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ “ΠΑΛΙΟΖΩΗ, ΠΑΛΙΟΚΟΣΜΕ”

Με χαρά σας ανακοινώνουμε ότι πριν από την προβολή του αριστουργήματος του Ντίνο Ρίζι “Παλιοζωή, Παλιόκοσμε” από τις 21.00 ως τις 21.30 θα υπάρξει μουσικός πρόλογος με τους τραγουδιστές Μαρία Φωτίου και Δημήτρη Κεχαγιά. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της Κινηματογραφικής Λέσχης των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 για την εκ νέου ανάδειξη μουσικών της πόλης με μεγάλη παράδοση και αξία. Γι'αυτό παρακαλείστε να εισέρχεστε πριν τις 21.00 ή μετά τις 21.30.  




Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 27 Ιουνίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 παρουσιάζει στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος την υποψήφια για Όσκαρ κωμωδία του Μάριο Μονιτσέλι Μοντέρνα Τέρατα (1977).