29 Οκτωβρίου 2018

134 βιβλίο: 'Ιβο 'Αντριτς, " Η Δεσποινίδα"



μετάφραση Χρήστος Γκουβής 
εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 267 σελ.


Πρόταση της Άννας Παντζή
Στο καφέ του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2018, στις 7 μ.μ.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:

 "Η δεσποινίδα" είναι μια Σέρβα που αναπτύσσει δράση τοκογλύφου πριν από και κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Για τους συμπολίτες της είναι "ένα πλάσμα δίχως καρδιά και αξιοπρέπεια, μια εξαίρεση για τον γυναικείο πληθυσμό της πόλης, κάτι σαν μοντέρνα μάγισσα..." Ανέραστη, αγέλαστη, δίχως χαρά και δίχως αισθήματα φιλίας και αγάπης ακόμα και για την ίδια τη μητέρα της, βλέπει τους άλλους μόνο ως συμβαλλόμενους στις διαρκείς συναλλαγές της και μόνο έτσι τους αναγνωρίζει. Σκιαγραφώντας το πορτρέτο αυτού του "θηλυκού Σάιλοκ", ο Ίβο Άντριτς ολοκληρώνει την καταγραφή των ιστορικών γεγονότων και την περιγραφή της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Βοσνίας, για μια περίοδο που ξεπερνά τα 400 χρόνια -μια καταγραφή που ξεκίνησε με τα άλλα δύο αριστουργηματικά μυθιστορήματά του, "Το γεφύρι του Δρίνου" και "Το χρονικό του Τράβνικ" που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

24 Οκτωβρίου 2018

Ντίνα Παπαδοπούλου: Ρεπορτάζ από τη Μυρτιά

Στο χωριό Μυρτιά, 15 χλμ. έξω από το Ηράκλειο, υπάρχει ένα εξαιρετικό μουσείο για το έργο και τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη. Η Μυρτιά είναι το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας του Καζαντζάκη. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1983 από τον Γιώργο Ανεμογιάννη, φίλο και συγγενή του Καζαντζάκη. Η πρόθεση του ιδρυτή ήταν να δημιουργήσει ένα μουσείο ικανό να φιλοξενήσει τα πολυάριθμα εκθέματα που έχουν σχέση με τον συγγραφέα και στοχαστή Νίκο Καζαντζάκη. Το μουσείο φιλοξενεί συλλογή χειρογράφων, αλληλογραφίας, πρώτων εκδόσεων, φωτογραφικού υλικού και προσωπικών αντικειμένων του συγγραφέα, τα οποία αναδεικνύονται μέσα από  τις πιο σύγχρονες μουσειακές μεθόδους.
Τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης (από αριστερά): Ανθή Καραμανλή, Ντίνα Παπαδοπούλου, Χριστίνα Κελεσίδου και Παναγιώτα Κύττα

19 Οκτωβρίου 2018

132 βιβλίο: Ορχάν Παμούκ, «Ιστανμπούλ»





132 βιβλίο
3/10/2018
πρόταση Χριστιάνας Βέλλου

Βιολέττα Παπαδοπούλου
να βιβλίο-ποίημα για την γενέτειρα πόλη του συγγραφέα, γεμάτο ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Πόλης της νιότης του, με τα βαπόρια της, τον Βόσπορο, την ομίχλη,τα σοκάκια, τα γυαλί, τους φτωχούς ανθρώπους, την μελαγχολία της.
Μια μελαγχολία διάχυτη σε όλο το βιβλίο, που μαζί με την φαντασία και την λυρική αφήγηση του Παμούκ, μας δίνουν ολοζώντανη την εικόνα της Κωνσταντινούπολης των μέσων του 20ού αιώνα.
Του αρέσει ο χειμώνας, το χιόνι, τα καλντερίμια, οι άνθρωποι που τρέχουν να ζεσταθούν, τα σκυλιά στους δρόμους, η θάλασσα, η κουλτούρα του φεγγαριού και οι ζωγραφιές όλων αυτών. Ο Βόσπορος μας λέει είναι η θεραπεία, σε μια πόλη που έχασε την λαμπρότητά της και που φτωχαίνει, μην μπορώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο παρελθόν και στην δυτικοποίηση του σήμερα.
Γίνονται εκτεταμένες αναφορές σε στιγμές της προσωπικής του ζωής, στις σχέσεις με τους γονείς και τους συγγενείς του, που τους περιγράφει με τρυφερότητα και αγάπη, στα σπίτια που μεγάλωσε, όλες με τη ματιά ενός ποιητή ή ενός ζωγράφου.
Κάπου λέει πως «΄Ο,τι κι αν γίνει, ο άνθρωπος στο τέλος μπορεί να πάει να περπατήσει στο Βόσπορο» ή κάπου αλλού ότι» Ο εκδυτικισμός πρόσφερε την απόλαυση σε μένα και σε εκατομμύρια κατοίκους της Ινστανπουλ να βρίσκουν εξωτικό το παρελθόν τους».
Και, εν τέλει, μετά από τις αναζητήσεις του ανάμεσα στη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική, έγινε συγγραφέας, όπως κλείνει το βιβλίο του.




Κατερίνα Τσίχλα
Ο Ορχάν Παμούκ ολοκλήρωσε το 2003 το βιβλίο του Ιστανμπούλ, μην έχοντας εγκαταλείψει ως τότε ποτέ την γενέθλια πόλη. Αφοσιωμένος παντοτινά σ αυτήν, συνδέει τα χαρακτηριστικά της  με  τον ορισμό της  δικής του υπόστασης και γράφει ένα βιβλίο για την κοινή τους μοίρα.
Το παιδί Ορχάν μεγαλώνει τη δεκαετία του 50 σε μια μεσοαστική οικογένεια που, αναμορφώνοντας την παράδοση της παλιάς οθωμανικής, συγκεντρώνεται σε μια μοντέρνα πολυκατοικία. Η τάση εκδυτικισμού έστησε το σπίτι με αρ νουβό επίπλωση και γιαπωνέζικα παραβάν, κλειδωμένους μπουφέδες και ανέγγιχτο πιάνο, όλα διαθέσιμα για να εκτεθούν πάνω τους κορνιζαρισμένες οικογενειακές φωτογραφίες. Ο συγγραφέας περιγράφει την αίσθηση που αποκομίζει από τις αναμνήσεις του, άθροισμα πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους στιγμών. Τα γιορτινά τραπέζια με το πλήθος των καλεσμένων στο σαλόνι που αργότερα  γινόταν  και πάλι σκοτεινό μουσείο-εκθετήριο. Τα μοναχικά παιχνίδια της ανερμάτιστης φαντασίας του, τα μαχητικά-ανταγωνιστικά με τον μεγαλύτερο αδελφό. Την εικόνα του πατέρα είτε αφιερωμένου στο διάβασμα της εφημερίδας στην ώρα της παρουσίας του, είτε αποτυπωμένη σαν ίχνος στον εκνευρισμό της μητέρας στην ώρα της απουσίας του. Τη δυσαρέσκεια από τους ζωηρούς συζυγικούς καβγάδες, την οικονομική ανασφάλεια των πρώην πλούσιων που έβλεπαν τη σμίκρυνση της περιουσίας τους. Σχολεία και δάσκαλοι, εφηβεία και αναζητήσεις. Ψηφίδες από πολυποίκιλες στιγμές που ο συγγραφέας   βιώνει μάλλον θλιμμένα με φόντο την εξίσου θλιμμένη πόλη του.
Τα χαλάσματα της παρηκμασμένης αυτοκρατορίας εκπέμπουν εγκατάλειψη και μελαγχολία, αίσθηση που ανακατεμένη με τον αέρα της, εισπνέεται από τον Παμούκ αναγκάζοντας τον να την αντιπαλέψει αρχικά, να την αφομοιώσει τελικά. Τη θέση της φθοράς, δεν είχε πάρει ένας καινούργιος δυνατός κόσμος. Η Κεμαλική δημοκρατία έδωσε μια εικόνα εξευρωπαϊσμού και έτσι ο θρυμματισμένος οθωμανικός πολιτισμός εξεταζόταν πλέον για τα εξωτικά χαρακτηριστικά του. Το Βυζάντιο επέβαλε, με τις μνημειακές παρούσες του ομορφιές, να μετατραπεί η πόλη από εθνική σε κοσμοπολίτικη. Όμως η Ιστανμπούλ του 41ου παραλλήλου μοιράζεται με τους εκατομμύρια κατοίκους της τη λύπη για τις νίκες που πέρασαν, για την απώλεια του μεγαλείου. Η φτώχια μαραίνει την πόλη που δεν εμφανίζεται πια σαν ιστορικός, αλλά σαν ξεπεσμένος τόπος με γκριζόχρωμους κατοίκους. Οι δυτικοί περιηγητές, ζωγράφοι, ποιητές, συγγραφείς την αποδίδουν σε άσπρο-μαύρο και τη ψυχή της, τον Βόσπορο, πάντα με λυρικό χρώμα και τοξοειδείς καπνούς από τα φουγάρα των καραβιών, αποκαλύπτοντας έτσι ότι δεν κατοικούν εκεί.
Ο Παμούκ γράφει μια αυτοβιογραφία για τα νεανικά χρόνια της ζωής του, δίνοντας στον αναγνώστη όλα τα στοιχεία  με τα οποία η  ιδιοσυγκρασία της πόλης του, γέννησε τις συνθήκες και τις επιλογές της ζωής του.

17 Οκτωβρίου 2018

133 βιβλίο: Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα»


Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα


Πρόταση του Παντελή Τρακίδη
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2018 
Στο καφέ του ΜΜΣΤ, στις 7 μ.μ. 

Πασκάλ Μπρυκνέρ
Με σπουδές φιλοσοφίας στο ενεργητικό του (έκανε το διδακτορικό του δίπλα στον Ρολάν Μπάρτ) γράφει εναλλάξ κάθε τόσο μυθιστορήματα και δοκίμια, αρθρογραφεί στο "Νουβέλ Ομπσερβατέρ", είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και διδάσκει ως καθηγητής επισκέπτης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι κοσμοπολίτης φύσει και θέσει. Γεννήθηκε το 1948 στο Παρίσι. Έζησε έξι χρόνια στην Αυστρία, πέρασε μέρος της εφηβείας του στη Λυόν και σε ηλικία δεκαέξι ετών εγκαταστάθηκε μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα. Συμμετείχε στον αναβρασμό του Μάη του '68 διακηρύσσοντας ότι: "Εκείνη την εποχή όλοι είμαστε κομμουνιστές". Έχει δύο παιδιά, ένα γιο και μία κόρη.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου (εκδόσεις Πατάκη) διαβάζουμε:
Πώς µπορεί να ξεφύγει κανείς από τη µονοτονία σε µια µακροχρόνια σχέση; Αυτό είναι στην ουσία το ερώτηµα που θέτουν οι ήρωες του εµβληµατικού µυθιστορήµατος του Πασκάλ Μπρυκνέρ, πάνω στο πλοίο που θα τους οδηγήσει από τη Μασσαλία στην Κωνσταντινούπολη. O Φραντς αφηγείται στον συνταξιδιώτη του Ντιντιέ το χρονικό του ακραίου έρωτά του µε τη γοητευτική και µυστηριώδη Ρεβέκκα, αφήγηση που δε θα αφήσει ανέγγιχτη τη σχέση του Ντιντιέ µε τη δική του σύντροφο, την Μπεατρίς...
Διπλή ιστορία έρωτα και προδοσίας, κεκλεισµένων των θυρών, τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" είναι ένα µεγάλο µυθιστόρηµα για τα όρια αλλά και για τα αδιέξοδα της ιδιωτικής ζωής, όταν εκείνη συντρίβεται υπό το κράτος της ίδιας της ελαφρότητάς της.
"Μία τυχαία συνάντηση που ξεκινάει µε τη δύναµη και την ορµή του πάθους περνάει από όλες τις διαδροµές της λαγ-νείαςκαι της σαρκικής εξάρτησης... Οι ήρωες του Μπρυκνέρ, ανασφαλείς και παντοδύναµοι ταυτόχρονα, παρασύρουν και άλλους στο προκληκτικό και άγριο παιχνίδι τους, θέτοντας µπροστά στα µάτια τους την επιθυµία ως πειρασµό, την αγάπη ως κακόγουστο παιχνίδι και τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων ως µία κατάσταση που δεν πρέπει να είναι γαλήνια και στατική. Μήπως χωρίς τη σκοτεινή πλευρά δεν υπάρχει ερωτικό πάθος;"
Το κουτί της Πανδώρας 



  Πασκάλ Μπρυκνέρ
μετάφραση: Μαρίνα Λώμη
Εκδόσεις Αστάρτη, 1990
267 σελ.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου (εκδόσεις Αστάρτη) διαβάζουμε:
Πώς να ξεφύγει κανείς από τη μονοτονία της ζωής του ζευγαριού; Ανάγοντας τον έρωτα σε ειδωλολατρία, καταφεύγοντας στα βίτσια ή καταστρέφοντας, αφανίζοντας σιγά-σιγά το σύντροφό του; Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα των ηρώων του μυθιστορήματος. Στα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" έχουμε μια διπλή ιστορία: απ’ τη μια η ανελέητη καταγραφή της ερωτικής "έκπτωσης" κι απ’ την άλλη μια ιστορία "κεκλεισμένων των θυρών", μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός καραβιού. [...]
Πρωταγωνιστές είναι ένα ζευγάρι Άγγλων, έναν Αμερικανό συγγραφέα και μια νεαρή Γαλλίδα χορεύτρια. Η κατάληξη της εναλλαγής ερωτικών ρόλων μεταξύ τους θα είναι τραγική...
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του στα γαλλικά, το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, το 1992, σε μια γαλλοβρετανική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι με πρωταγωνιστές τους Πήτερ Κογιότ, Εμμανουέλ Σενιέ, Χιού Γκραντ και Κρίστιν Σκοτ Τόμας.

9 Οκτωβρίου 2018

Παντελής Τρακίδης: Φωτο-ρεπορτάζ (δεύτερο) από την Κωνσταντινούπολη

Ευωδιές και χρώματα με τον φακό μιας φωτογραφικής μηχανής - Φωτο-ρεπορτάζ 2ο

Μετά την ανάγνωση του βιβλίου "Ιστανμπούλ" τους Ορχάν Παμούκ, έχουμε τη δεύτερη "φωτογραφική" ανταπόκριση του Παντελή Τρακίδη από την Πόλη.











7 Οκτωβρίου 2018

Παντελής Τρακίδης: Ρεπορτάζ (πρώτο) από την Κωνσταντινούπολη

Ευωδιές και χρώματα με τον φακό μιας φωτογραφικής μηχανής - Ρεπορτάζ 1ο

Μετά την ανάγνωση του βιβλίου "Ιστανμπούλ" τους Ορχάν Παμούκ, έχουμε και την πρώτη "φωτογραφική" ανταπόκριση του Παντελή Τρακίδη από την Πόλη.

 





5 Οκτωβρίου 2018

131 βιβλίο: Εμμανουήλ Ροΐδης, «Η Πάπισσα Ιωάννα»

Πηγή φωτο: wikimedia.org
Εμμανουήλ Ροΐδης, "Η Πάπισσα Ιωάννα"


131ο βιβλίο
19/9/2018
Πρόταση του Γιώργου Καλιεντζίδη


Κατερίνα Τσίχλα
Ο  Εμμανουήλ Ροΐδης, πλάθει ή κατά δήλωση του αναπαράγει,  μια σκανδαλώδη ιστορία με σκηνικό τον πρώιμο Μεσαίωνα. Ο χάρτης του τότε  κόσμου  ιχνογραφείται με την Ευρωπαϊκή Δύση στη μια πλευρά, όπου ο στρατηλάτης Καρλομάγνος έχει επεκτείνει τη φραγκική αυτοκρατορία σχεδόν παντού. Σύμμαχο στη μάχη της επέκτασης έχει την παπική συναίνεση. Εκπρόσωπο του Θεού ονόμασε τον Γερμανό κυρίαρχο η παποσύνη και έτσι εξάγνισε αυτόματα τις βάρβαρες μεθόδους, εξασφαλίζοντας  για τον εαυτό της σαν άθροισμα οπαδών τους κυριευμένους  λαούς. Στην ανατολική   πλευρά του κόσμου, στο Βυζάντιο, η εικονομαχία χώριζε τον λαό, ανάμεσα σε κείνους που λάτρευαν το ξύλο της ζωγραφιάς και εκείνους που πολεμούσαν τον κρυμμένο κίνδυνο ειδωλολατρίας. Και άπαξ και ο Ροΐδης ορίζει τη χρονική στιγμή  ξεκινά  να στηλιτεύει με τα γραφόμενα του, με οξυδέρκεια και πνευματώδεις αστεϊσμούς, την ατμόσφαιρα στα  κύρια γεωγραφικά σημεία δράσης της εποχής. Γερμανική Σαξονία, Αθήνα, Ρώμη. Βάζοντας στη θέση της ηρωίδας μια γυναίκα διαφορετική, την παρακολουθεί από τα μικράτα  μέχρι το τέλος της, σατιρίζοντας ανελέητα κάθε τι. Η Ιωάννα γυρνά τη γη, που τότε θεωρείται επίπεδη, κυριολεκτικά ανάποδα. Έτσι πέφτουν όλοι, εκτός από την ίδια που ίπταται ξεπερνώντας με την ευφράδεια, τη σοφία, την πονηριά, την ομορφιά, την διπλωματία και την απατεωνία κάθε μεσαιωνικό εμπόδιο. Σε κάθε πρόταση του βιβλίου, η Ιωάννα κερδίζει τα εύσημα και κατακτά κάθε  περιβάλλον, από εκείνο της λαϊκής αμορφωσιάς έως το παπικό της διαφθοράς, μαζί με όλα τα ενδιάμεσα. Παράλληλα, με φόντο τις περιπέτειες  της, σχολιάζονται ανελέητα τα πάθη της εποχής. Οι μέθοδοι εκχριστιανισμού της βίας και της άγριας καταστολής. Τα μοναχικά τάγματα, μάλλον στρατός παρά γαλήνη. Ο δηλητηριώδης καθολικός κλήρος, η Ρωμαϊκή εκκλησία που πανούργα εν πολλοίς, παράνομη ειδικά, αναγνώρισε σαν συνεχιστή της ρωμαϊκής κληρονομιάς τον Γερμανό βασιλιά αντί του παραδοσιακά δικαιούχου Βυζαντινού αυτοκράτορα. Η κοσμική εξουσία του πάπα, το εμπόριο λειψάνων και αγίων, η σεξουαλική δραστηριότητα  μοναχών και επισκόπων, τα νεοπλατωνικά ομοφυλοφιλικά ήθη των Ελλήνων, η  λατρεία των Εβραίων για τον πλούτο, η απόλαυση που δοκίμαζε ο λαός για την καύση των αιρετικών σαν θέαμα προσφερόμενο για λαϊκή  ψυχαγωγία.  Η Πάπισσα Ιωάννα είναι ένα μυθιστόρημα για τη θρησκεία και τους λόγους της, τον έρωτα και τα πάθη του.  Ο συγγραφέας του, είρωνας, παιγνιώδης, σκωπτικός, χρησιμοποιεί εμπνευσμένα τις λέξεις, τις οργανώνει σε ευφάνταστες παρομοιώσεις και φαρμακερά σχήματα  λόγου. Η γλώσσα του κειμένου δυσκολεύει για τόσες σελίδες όσες χρειάζονται για να την συνηθίσεις και να το απολαύσεις.


Βιολέττα Παπαδοπούλου
Εξαιρετικό βιβλίο, με πολλές ιστορικές αναφορές στον 9ο αιώνα και στην ιστορία της Ευρώπης.
Ο Ροΐδης μας ξεναγεί, αφηγούμενος τις περιπλανήσεις της Ιωάννας, σε μοναστήρια και βασιλικές αυλές, στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, στη Ρώμη και, ειδικότερα, στην έδρα του Πάπα.
Ειρωνικό και πανέξυπνο κείμενο, με συνεχείς εύστοχες παρομοιώσεις, με καυστική κριτική στη θρησκεία, στην εξουσία του κλήρου, με αμφισβήτηση των «καλών» προθέσεων των ιερέων και των μοναχών, των κυβερνώντων, των απλών ανθρώπων και  των γυναικών, μια παρωδία όλων  όσων παραπλανούν και τυφλώνουν τους λαούς, που θέλουν να πλανώνται και να απατώνται, με αντάλλαγμα τη βόλεψή τους  και την ησυχία τους ή και αυτήν ακόμη τη μετά θάνατον σωτηρία!
Χαρακτηριστικό του ύφους του βιβλίου, ένα κομμάτι, όπου αναφέρεται στη ρυπαρότητα του προσώπου του Πάπα, που ήταν το πιο βρώμικο μέρος, αν ήθελε κάποιος να φτύσει, μέσα στον απαστράπτοντα θάλαμο των θαλάμων του.

3 Οκτωβρίου 2018

132 βιβλίο: Ορχάν Παμούκ, «Ιστανμπούλ - Πόλη και αναμνήσεις»



 πρόταση της Χριστιάνας Βέλλου
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018, στις 7:00 μ.μ.


Αναδημοσίευση από http://www.biblionet.gr 
"Η μοίρα της Ιστανμπούλ είναι και δική μου μοίρα, είμαι αφοσιωμένος στην πόλη επειδή σε αυτήν οφείλω αυτό που είμαι", εξομολογείται ο Ορχάν Παμούκ σ’ αυτό το γοητευτικό βιβλίο που διαβάζεται σαν δοκίμιο, προσωπικό ημερολόγιο, ιστορία, οδηγός πόλης και μυθιστόρημα μαζί. Ο σημαντικότερος σύγχρονος Τούρκος συγγραφέας μάς παρασέρνει σ’ ένα συναισθηματικό ταξίδι στην πόλη όπου ζει εδώ και πενήντα χρόνια και μέσα από τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας συνθέτει το προσωπικό του πορτρέτο της Κωνσταντινούπολης.
Μέσα από τα μάτια του ανακαλύπτουμε τα σοκάκια της Πόλης, τις λιθόστρωτες λεωφόρους της, τα ξύλινα αρχοντικά της, το τέλος ενός πολιτισμού αλλά και τη γέννηση ενός καινούργιου. Παρακολουθούμε τη ζωή του συγγραφέα και τη διαμόρφωση του ψυχικού του κόσμου από τη στιγμή που αισθάνθηκε τον εαυτό του.
"Αυτές οι φωτογραφίες με κάνουν να νιώθω σαν μεθυσμένος από τις αναμνήσεις", λέει ο Παμούκ για τις εικόνες του βιβλίου, πολλές από τις οποίες προέρχονται από το οικογενειακό του αρχείο είτε τις έχει τραβήξει ο ίδιος (όπως στο κεφάλαιο 28, στις σελίδες 431-436, καθώς και στο οπισθόφυλλο). Επιπλέον, η Ιστανμπούλ εικονογραφείται με πλήθος καρτποστάλ, σχέδια, γκραβούρες και πίνακες.

Ο Ορχάν Παμούκ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1952. Σπούδασε αρχιτεκτονική και δημοσιογραφία, πολύ γρήγορα όμως αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Το 1978 σε ηλικία εικοσιέξι μόλις ετών δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα "Cevdet Bey ve Ogullari" ("Τζεβντέτ Μπέης και Υιοί"), ένα ογκώδες έργο εξακοσίων είκοσι σελίδων, στο οποίο αφηγείται, μέσα από την ιστορία τριών γενεών μιας οικογένειας τούρκων εμπόρων, τη δημιουργία της τουρκικής αστικής τάξης και έμμεσα της σύγχρονης Τουρκίας (κίνημα των Νεοτούρκων 1908 - στρατιωτικό πραξικόπημα 1971). Το μυθιστόρημα αυτό βραβεύτηκε το 1979 στο διαγωνισμό μυθιστορήματος των εκδόσεων Μιλλιέτ. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1982 και την επόμενη χρονιά πήρε το βραβείο μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ. Ακολούθησαν το 1983 το "Sessiz Ev" ("Το σπίτι της σιωπής"), το 1985, το "Beyaz Kale" ("Λευκό κάστρο") και το 1990 το "Kara Kitap" ("Μαύρο βιβλίο"). Στα έργα αυτά ο συγγραφέας δίνει εικόνες μιας κοινωνίας που προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της ακροβατώντας στο γεωγραφικό και πολιτιστικό όριο δύο κόσμων. Η εκδυτικοποίηση της τουρκικής κοινωνίας με τη σύσταση του σύγχρονου τουρκικού κράτους και την άνοδο της τουρκικής αστικής τάξης, η έννοια της ατομικότητας και το θέμα της ιστορίας είναι θέματα που απασχολούν έντονα το συγγραφέα. Έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία στη χώρα του και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 50 γλώσσες. Το 2005, και ενώ αντιμετώπιζε προβλήματα στη χώρα του εξαιτίας του ό,τι αναφέρθηκε δημόσια στη γενοκτονία των Αρμενίων, τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών βιβλιοπωλών στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης. Το 2006 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, καθώς "αναζητώντας τη μελαγχολική ψυχή της γενέθλιας πόλης του, ανακάλυψε καινούργια σύμβολα για τη σύγκρουση και τη συνύφανση των πολιτισμών".