29 Φεβρουαρίου 2016

ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Η χαμένη τιμή της Καραρίνα Μπλουμ» - Δευτέρα 29-2-2016


 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ, ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΙΤΡΙΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ «ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΙΝΑ ΜΠΛΟΥΜ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στα πλαίσια του αφιερώματός της Ευρωπαϊκό Πολιτικό Σινεμά, παρουσιάζει τη Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 2 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) την αριστουργηματική πολιτική ταινία των Φόλκερ Σλέντορφ και Μαργκαρέτε φον Τρότα Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ (Δ. Γερμανία, 1975, έγχρωμη, 106'). Παίζουν: Άνγκελα Γουίνκλερ, Μάριο Αντόρφ, Ντίτερ Λάσερ, Γιούργκεν Πρόχνοου.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Βασίλη Ραφαηλίδη. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.


28 Φεβρουαρίου 2016

Ελάβαμε: Φεβρουάριος 2016 / Δ. Τζελέπης "Το όνειρο και οι μεταμορφώσεις του"

Δημήτρης Τζελέπης, Το όνειρο και οι μεταμορφώσεις του - Δοκίμια για τους Αλ. Παπαδιαμάντη, Η. Βενέζη, Μ. Σέλλεϋ, Χ.Τζ. Ουέλλς, Φ. Ντοστογιέφσκη,  εκδ. Νησίδες, 2016.

Αντιγράφουμε από την εισαγωγή του βιβλίου, την οποία υπογράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Ένα τέλος που είναι μια αρχή. Ο τελευταίος στίχος της Κωμωδίας του Ιταλού ποιητή Δάντη Αλιγκιέρι (1265-1321) στάθηκε η δική μου αρχή· η αρχή των κειμένων που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο.
Δύναμη κινητήρια ήταν η αγάπη μου για συγγραφείς που αποτύπωσαν στις σελίδες των γραπτών τους, τη χαρά και τις ελπίδες τους, τους φόβους και τις αγωνίες τους· ανθρώπους που δοκίμασαν τα όριά τους και πότισαν με τα δάκρυά τους το χαρτί πάνω στο οποίο έγραφαν, σκυμμένοι για ημέρες και νύχτες –προπάντων νύχτες-, ακόμη και χρόνια· ανθρώπους που έλαβαν μερίδιο στα “ρόδα της Πιερίας”, κερδίζοντας μια θέση στη μεγάλη χορεία των ξεχωριστών δημιουργών και συγγραφέων».
Είναι αξιοσημείωτη η προσεκτική ματιά του συγγραφέα στα κείμενα και τους συγγραφείς, τους οποίους μας παρουσιάζει στην μελέτη αυτή, αλλά και σε άλλους συγγραφείς και σε άλλα κείμενα που έρχονται να συνομιλήσουν για το ίδιο θέμα. Ο σεβασμός και η αναγνωστική του αγάπη, τα οποία μοιράζεται με τους αναγνώστες, τον οδηγούν σε μια εις βάθος ανάλυση κειμένων που «γράφτηκαν για να διαβαστούν σε ακροατήριο», όπως επισημαίνει στο Αντί προλόγου ο Δημήτρης Βλάχος, Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων Ροδόπης.
Η «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη «εν πλάνη ονείρου» οδηγείται στο κακό. Στου Ηλία Βενέζη την τριλογία («Αιολική γή», «Το νούμερο 31328», «Γαλήνη») ο Δ.Τ. ανιχνεύει τις μεταμορφώσεις του ονείρου –του χαμένου, εκείνου που προβάλει σαν ελπίδα και εκείνου που επιθυμεί ο χριστιανός πρόσφυγας Περγαμιός, που αναζητεί, χρόνια μετά την προσφυγιά, στην Πέργαμο […] τον παιδικό του φίλο τον Μουσταφά, που παίζαν μαζί πριν απ’ τους διωγμούς των Ελλήνων της Ανατολής […] που τον βρίσκει, […] Δώσαν τα χέρια, ήπιαν καφέ, αναστέναξαν. Το ίδιο πράττει και με τον Φρανκενστάιν της  Μαίρης Γουόλστονκραφτ (γνωστή με το επίθετο του συζύγου της, του ποιητή Πέρσυ Σέλλεϋ), αλλά και με τον Αόρατο άνθρωπο του Χέρμπερτ Τζόρτζ Ουέλλς. Και τέλος στις Λευκές νύχτες του Φ. Ντοστογιέφσκι, τις ποτισμένες με τη φαντασία και το όνειρο.
Εβδομήντα τέσσερις πηγές-κείμενα και εκατόν ένα τον αριθμό μελέτες, δοκίμια και άρθρα οι βιβλιογραφικές αναφορές του -ουκ ολίγες.
΄
Γιώργος Καλιεντζίδης

Ο Δημήτρης Η. Τζελέπης γεννήθηκε στον Αχινό Σερρών το 1978. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2000), με μεταπτυχιακές σπουδές Παλαιογραφίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο (2002). Από το 2004 μέχρι και σήμερα εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση, στο 1ο Γενικό Λύκειο Κομοτηνής. 

27 Φεβρουαρίου 2016

Η λέξη του μήνα (21.9): ο χρόνος της Βιολέττας Παπαδοπούλου






Μερικά ρολόγια αντίκες, για να μετράμε πιο όμορφα το χρόνο.Διαλέγετε και παίρνετε.

Η λέξη του μήνα (21.8): ο χρόνος της Αρχοντούλας Διαβάτη

από την Αρχοντούλα Διαβάτη





Ο Μαρσέλ Προυστ, στο μυθιστόρημα ο τρόπος του Swann, που δημοσιεύθηκε το 1913, περιγράφει την εκκλησία του χωριού της παιδικής ηλικίας του, σαν «... Ένα κτίριο το οποίο καταλαμβάνει, να το πω έτσι, τέσσερις διαστάσεις του χώρου - το όνομα της τέταρτης είναι χρόνος...»

26 Φεβρουαρίου 2016

Τώρα διαβάζουμε: "Ο απρόθυμος φονταμενταλιστής"

Τετάρτη, 2 Μαρτίου 2016, 

στις 7 μ.μ.

στο καφέ του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
85ο βιβλίο / Επιλογή της Ανθής Καραμανλή



"Άνοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν ταινία. Μα καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα πως επρόκειτο για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος, οι Δίδυμοι Πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης. Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση. Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική."

Σε κάποιο καφέ της Λαχώρης ένας νεαρός Πακιστανός πιάνει κουβέντα σε έναν σιωπηλό και ανήσυχο Αμερικανό... Ο χειμαρρώδης, αποκαλυπτικός μονόλογός του οδηγεί σε μια αναπάντεχη εξέλιξη. 





Ο Μόχσιν Χαμίντ (Mohsin Hamid) γεννήθηκε στη Λαχώρη του Πακιστάν το 1971. Σπούδασε στο Πρίνστον και στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ. Το πρώτο του μυθιστόρημα "Ψυχή και φλόγα" κέρδισε το βραβείο Betty Trask. Το 2006 ο Χαμίντ έγινε Βρετανός υπήκοος διατηρώντας την πακιστανική υπηκοότητα. Σήμερα ζει στο Λονδίνο και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Άρθρα του δημοσιεύονται στα σημαντικότερα έντυπα σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, όπως το περιοδικό "Τime", η εφημερίδα "Guardian", οι "N.Y Times", η "Washington Post" και η "Repubblica". Η επίσημη ιστοσελίδα του είναι: www.mohsinhamid.com.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2008)Ο απρόθυμος φονταμενταλιστής, Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός
(2001)Ψυχή και φλόγα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη


25 Φεβρουαρίου 2016

Η λέξη του μήνα (21.7): Χρόνος της Στεφανίας Βελδεμίρη

Για τη λέξη του μήνα
της Στεφανίας Βελδεμίρη

Η συγγραφή λογοτεχνίας και ποίησης είναι μια από τις πιο μη ελέγξιμες παρορμήσεις του ανθρώπου, σε σχέση με την αγωνία του να αναμετρηθεί με τον χρόνο. Μια ασυνείδητη ίσως για κάποιους λογοτέχνες και διακριτικά ή ενοχλητικά συνειδητή για κάποιους άλλους προσπάθεια να κερδίσουν ένα κομμάτι αθανασίας, από την πίτα της αλλόκοτης αυτής έννοιας του χρόνου.
Το ίδιο βέβαια ισχύει για όλες τις άλλες τέχνες μα και καθημερινές δράσεις, που θα μείνουν ίσως για πάντα άγνωστες. Νομίζω πως κάθε ανθρώπινη στιγμή είναι μια ξιφομαχία με τον θάνατο ή μια οντισιόν για την αμφίβολα πετυχημένη θεατρική παράσταση με τίτλο "Η ιστορία της ανθρωπότητας".
Ένα βίντεο που με συγκινεί πάρα πολύ για την αισθητική του και την αγωνία να σωθεί μια ύπαρξη από την επερχόμενη αφάνεια είναι αυτό το βίντεο που δημιούργησε ο Τόμας Έντισον και παρουσιάζει τον Μαρκ Τουέιν, φωτογραφημένο εν κινήσει, το 1909, ένα χρόνο πριν πεθάνει.


Πηγή βίντεο: Μαρκ Τουέιν


24 Φεβρουαρίου 2016

Προσκεκλημένοι στο σπίτι της Τέτας Μακρή

Η Τέτα Μακρή, είναι η πρώτη από τους συγγραφείς, που έχει φιλοξενήσει η Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3, που μας προσκάλεσε στο σπίτι της, για μια ξεχωριστή και ιδιαίτερα ζεστή συνάντηση της Λέσχης.
Τέτα Μακρή

Το ανάγνωσμα μας ήταν το βιβλίο Έθιμα ταφής" της Hannah Kent, εκδόσεις Ίκαρος, μια πρόταση του Νίκου Ματενίδη.
Η συγγραφέας ή μάλλον η ζωγράφος, όπως δηλώνει η ίδια, είχε διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο και συμμετείχε στην κουβέντα των μελών της Λέσχης, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Το γεγονός πως η Τέτα Μακρή διάβασε το βιβλίο, για να είναι "ζωντανό" μέρος της κουβέντας, ήταν ένα μόνο από τα στοιχεία της μεγάλης ευγένειας με την οποία μας περιποιήθηκε. Η φιλοξενία συμπεριελάμβανε φρέσκο καφέ και καυτό τσάι, σπιτική μηλόπιτα και άλλες λιχουδιές και κυρίως τη ζεστασιά της ίδιας της οικοδέσποινας.

Διαβάσαμε πριν λίγο καιρό στο βιβλίο της: "Το απολεσθέν διαβατήριο του Ζέμπαλντ" , εκδόσεις Σαιξπηρικόν

"[...] όσο για το σπίτι, κρατάει πάντα μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του εκλεκτικισμού, στοιχεία τουρκομπαρόκ ανακατεμένα με στοιχεία αρτ νουβό, με το ψηλό ταβάνι, τα μεγάλα παράθυρα, όπου τα τζάμια συγκρατούνται με πηχάκια και όχι με στόκο, με αποτέλεσμα το φαινόμενο της ιδιοσυχνότητας όταν ένα βαρύ όχημα περνάει στο δρόμο ή όταν μπουμπουνίζει, την δυνατότητα να πιάνεις με το βλέμμα όλη του την έκταση, τις ξύλινες πόρτες, τα φαρδιά σοβά ντι πι, τις μπρούντζινες σπανιολέτες στα παράθυρα και τις τζαμόπορτες που λειτουργούν ακόμη, αρκεί να τις λαδώνεις πότε πότε. Οι τοίχοι, όμως, είναι πια μονόχρωμοι. Το μπλε-πετρόλ στη γιρλάντα της σάλας σε σχήματα που θύμιζαν φτερά παγωνιού, οι ζωγραφιές στα άλλα δωμάτια με τα χρυσαφιά, χακί και ελάχιστα ροζ, που γίνονταν από επιδέξειους βαφείς με τη βοήθεια διάτρητων χαρτονιών, τα pochoirs, ή ανθίβολα επί το ελληνικότερον, βρίσκονται κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα πλαστικού χρώματος, επιχειρώντας να φυλακίσουν μέσα τους μια εποχή, που έπεσε ηρωικά, επενδύοντας κυρίως στη μορφή. Η ισορροπία ανάμεσα στα δύο, ακόμη αναζητείται. Εδώ τουλάχιστον, στον τόπο της φυσικής ομορφιάς και της τεχνητής ασχήμιας [...]"

Να λοιπόν, που μια ομάδα αναγνωστών, μπήκε στην κυριολεξία, μέσα σε ένα βιβλίο που διάβασε.

Και λίγες από τις στιγμές μας εκεί, σε φωτογραφίες του Παντελής Τρακίδη:










Ευχαριστούμε την Τέτα Μακρή για την πρόσκληση και τη ζεστή ατμόσφαιρα στην οποία πραγματοποιήθηκε άλλη μια συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης της ΕΡΤ3.

23 Φεβρουαρίου 2016

Η λέξη του μήνα (21.6): ο "χρόνος" της Ντίνας Παπαδοπούλου





 Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια,  που λέει κάποιες αλήθειες. Βλέποντας τα  παιδιά μας να μεγαλώνουν,  συνειδητοποιούμε εμμέσως πλην σαφώς...  πως ο χρόνος μας περνάει.


Περισσότερα για τη λέξη του μήνα




Τι έπαιξα στο Λαύριο, Ρεζέρβα 1979


Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός


Σημ.: Η Ν.Π. τόνισε τις λέξεις "του μήνα".

22 Φεβρουαρίου 2016

ΕΡΤ και ΕΡΤ3 - Κινηματογραφική Λέσχη των Εργαζομένων της ΕΡΤ3 / Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα: «Ρεβόλβερ» - Δευτέρα 22-2-2016

ΑΟΡΑΤΕΣ ΔΟΜΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΚΑΦΚΙΚΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΚΑΙ ΣΟΚ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ «ΡΕΒΟΛΒΕΡ» ΤΟΥ ΣΕΡΤΖΙΟ ΣΟΛΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3, στα πλαίσια του αφιερώματός της Ευρωπαϊκό Πολιτικό Σινεμά, παρουσιάζει τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 2 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) τo συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ του Σέρτζιο Σολίμα Ρεβόλβερ (Ιταλία, 1973, έγχρωμη, 105'). Παίζουν: Όλιβερ Ριντ, Φάμπιο Τέστι, Πάολα Πιτάγκορα, Αγκοστίνα Μπέλι, Φρεντερίκ ντε Πασκουάλε.

Η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Βασίλη Ραφαηλίδη. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.


21 Φεβρουαρίου 2016

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Όντενσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του με τον καιρό ξέπεσε και δούλευε τσαγκάρης, για να ζήσει την οικογένειά του. Αλλά, μην μπορώντας να αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό, με τη μητέρα του για μόνο στήριγμα.
Πηγή εικόνας: Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.
Ευτυχώς είχε ωραία φωνή κι άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.
Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Όντενσε, που τον κάλεσε στα 1867
Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη.
Μερικά από τα πολύ γνωστά παραμύθια του είναι:
  • Den lille havfrue (Η μικρή γοργόνα)
  • Kejserens nye klæder (Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα)
  • De vilde svaner (Οι αγριόκυκνοι)
  • Snedronningen (Η Βασίλισσα του χιονιού)
  • Prinsessen på ærten (Η Βασιλοπούλα και το ρεβίθι)
  • Tommelise (Η Τοσοδούλα)
  • Den grimme ælling (Το ασχημόπαπο)
  • De røde sko (Τα κόκκινα παπούτσια)
  • Holger Danske (Χόλγκερ ο Δανός)
  • Den lille pige med svovlstikkerne (Το κοριτσάκι με τα σπίρτα)
  • Den standhaftige tinsoldat (Το μολυβένιο στρατιωτάκι)
  • Dyndkongens datter (Η δύναμη της αγάπης)
  • En rose fra Homers grav (Ένα τριαντάφυλλο από τον τάφο του Ομήρου)
Πηγή εικόνας: Το μολυβένιο Στρατιωτάκι

Πηγή εικόνας: Η πριγκίπισσα και το ρεβύθι

Πηγή εικόνας: Η μικρή γοργόνα

Πηγή εικόνας: Οι άγριοι κύκνοι


Πολλά από τα παραμύθια του μεταφράστηκαν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, όπως «Ο γιος του μπαλωματή», που περιγράφει όλη του ζωή, «Η ιστορία της μητέρας», «Η ιστορία μιας δραχμής». Επιλογή των παραμυθιών του δημοσιεύτηκε από τις εκδόσεις "ΑΤΛΑΝΤΙΣ" σε μετάφραση Ν.&Δ. Βοσταντζή. Αρκετά από αυτά εμφανίστηκαν και στα Μικρά Κλασσικά Εικονογραφημένα.

Πηγή: wikipedia

20 Φεβρουαρίου 2016

Αντίο στον Ουμπέρτο Έκο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Από το 1975 κατείχε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Ήταν συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το 1980 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου), που τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στην Γαλλία) το 1982.
Λέγεται ότι το επώνυμο Έκο είναι το αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων Ex Coelis Oblatus, που σημαίνει «θεϊκό δώρο»[2].
Ο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Με την έναρξη τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Έκο και η μητέρα του μετακόμισαν σε ένα χωριό στα βουνά του ιταλικού βορρά. Εκεί ο μικρός Ουμπέρτο παρακολουθούσε τις μάχες ανάμεσα στους φασίστες και στους παρτιζάνους με ανάμεικτα συναισθήματα - συνεπαρμένος μεν από τη δράση, αλλά και εν μέρει ευγνώμων που ήταν τόσο πολύ μικρός για να αναμειχθεί. Ο ίδιος θυμάται εκείνη την εποχή «σαν ένα μικρό γουέστερν. Αυτοί οι λόφοι είναι στη μνήμη μου το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην ηλικία των 12 ετών».
Μετά τις πιέσεις του πατέρα του, πήγε να σπουδάσει Νομική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, αλλά εγκατέλειψε αυτόν τον τομέα και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Έγινε διδάκτορας Φιλοσοφίας το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Αυτό το θέμα αποτέλεσε και το αντικείμενο του πρώτου του βιβλίου «Ζητήματα αισθητικής στον Θωμά Ακινάτη». Στη διάρκεια των σπουδών του ο Έκο έπαψε να πιστεύει στον Θεό και εγκατέλειψε την Καθολική εκκλησία[3][4]
Μετά τις σπουδές άρχισε την ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία και, παράλληλα, δέχθηκε την θέση του Διευθυντή Πολιτιστικού Προγράμματος στην Κρατική Ιταλική Τηλεόραση (RAI). Αυτή η θέση του έδωσε την ευκαιρία να δει την κοινωνία μέσα από τα μάτια των ΜΜΕ, που τότε μονοπωλούνταν και ελέγχονταν από την κυβέρνηση.
Το 1959 ο Έκο έχασε τη δουλειά του στη RAI, γεγονός που δεν τον ενόχλησε ιδιαίτερα, γιατί έτσι βρήκε χρόνο για να ασχοληθεί περισσότερο με το γράψιμο και τις διαλέξεις. Με το δεύτερο βιβλίο του («Τέχνη και κάλλος στην αισθητική του Μεσαίωνα») απέδειξε στον πατέρα του ότι βρήκε τον δρόμο του στη ζωή (και τη δουλειά που του ταίριαζε) μέσα από τη λογοτεχνία.
Τον ίδιο χρόνο έγινε γενικός επιμελητής του μη λογοτεχνικού τομέα του εκδοτικού οίκου Bompiani στο Μιλάνο και άρχισε να γράφει τη στήλη «Diario Minimo» («ελάχιστο ημερολόγιο») στην εφημερίδα «Il Verri». Μέσα από τη στήλη αυτή οι απόψεις του για την γλωσσολογία και την κοινωνική πραγματικότητα μπήκαν στα σπίτια των Ιταλών. Μέσα από τη στήλη αυτή άρχισε να εστιάζει το ενδιαφέρον του και να εκλεπτύνει τις απόψεις του στησημειολογία.
Με τα ακαδημαϊκά γραπτά του ο Έκο εστιάζει στη σημειολογία και στις επιπτώσεις της στην κοινωνία. Μελέτησε σε βάθος τις κοινωνίες από τονΜεσαίωνα ως σήμερα και τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις γλώσσες, στα σύμβολα και στην κοινωνική ανάπτυξη. Έγραψε δεκάδες δοκίμια («Πώς γίνεται μια διπλωματική εργασία», «Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας», «Κήνσορες και θεράποντες» (πρωτότυπος τίτλος στα ιταλικά «apocalittici e integrati»), «Ο υπεράνθρωπος των μαζών», «Θεωρία της σημειωτικής», «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη», «Πέντε ηθικά κείμενα», «Δεύτερο ελάχιστο ημερολόγιο», «Η ποιητική του Τζέιμς Τζόις», «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει» κ.ά.), ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες. Ό,τι δεν είναι ατομικό και παίρνει πολιτικό χαρακτήρα (πολιτικό, με την έννοια της ενασχόλησης με τα κοινά, όχι κομματικό) ήταν αντικείμενο που τον ενδιέφερε και το μελετούσε. Τα αποτελέσματα των μελετών αυτών ήταν που δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά. Η ευρύτητα των θεμάτων με τα οποία ασχολήθηκε του χάρισαν το προσωνύμιο "tuttografo" (= παντογράφος)[5]
Από το 1962 ως το τέλος του 1970 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στη σημειολογία. Το 1965 εξελέγη καθηγητήςΟπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου και έγινε καθηγητής της Σημειολογίας στο εκεί πολυτεχνείο. Το ακαδημαϊκό του ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται στις πολιτιστικές μελέτες και άρχισε να ερευνά τον ρόλο της γλώσσας και της λογοτεχνίας στην κοινωνία, καθώς και την επίδραση της κοινωνίας στη λογοτεχνία και τη γλώσσα. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του Τακτικού Καθηγητή της Σημειολογίας. Το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.
Οι μεγάλες αλλαγές που έφερε η δεκαετία του 1970 στην ιταλική κοινωνία επηρέασαν και τα γραπτά του Ουμπέρτο Έκο. Άρχισε, λοιπόν, να γράφει μυθιστορήματα (Το όνομα του Ρόδου - 1980, Το Εκκρεμές του Φουκώ - 1988, Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010, Το φύλλο μηδέν- 2015). Όταν έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», οι εκδότες του υπολόγιζαν τις πωλήσεις γύρω στα 30.000 αντίτυπα. Δεν φαντάζονταν ποτέ τις πωλήσεις 9.000.000 αντιτύπων που σημείωσε τελικά το βιβλίο παγκοσμίως, κάνοντας τον συγγραφέα γνωστό στον εξωακαδημαϊκό κόσμο.
Ο Έκο γνώριζε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά, τις οποίες χρησιμοποιούσε πολύ συχνά στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Από την αρχή της καριέρας του έως τον θάνατό του κέρδισε πολλές τιμητικές διακρίσεις και είχε δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες. Ζούσε με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, άλλοτε στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα δαιδαλώδες διαμέρισμα με βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων[6] ) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι (ένα τεράστιο κτήμα του 17ου αιώνα, στο οποίο παλιά στεγαζόταν ένα σχολείο Ιησουιτών).
Ο Έκο ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και αριστερός, με φανερή συμπάθεια στα αριστερά κόμματα. Παρόλα αυτά ποτέ δεν είχε ενταχτεί σε κανένα κόμμα, δείγμα της αδογμάτιστης και αδούλωτης προσωπικότητάς του.[7][8]

Η λέξη του μήνα (21.5): ο "χρόνος" της Κλεοπάτρας Τσάκουρη

από την Κλεοπάτρα Τσάκουρη



Φωτογραφία του Brent Pearson.
http://www.photographymad.com

Χρόνος,
η γοητεία της ζωής,
το μυστήριο της ύπαρξης,
η χαμένη αθωότητα,
η αέναη κίνηση προς τα μπρος,
η ελπίδα του τίποτα.

Χρόνος,
η ανατολή,
το ηλιοβασίλεμα,
η θάλασσα,
δυο χέρια που σμίγουν,
μια ανοικτή αγκαλιά.


19 Φεβρουαρίου 2016

Oh captain, my captain




Dead Poets Society  /
Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών (1989)
Σκηνοθεσία: Peter Weir

Σενάριο: Tom Schulman

Ηθοποιοί: Robin Williams, Robert Sean Leonard, Ethan Hawke
«Ω, εγώ, ω ζωή των ερωτήσεων, χωρίς τελειωμό,
των ατέλειωτων τραίνων των άπιστων,
των πόλεων γεμάτων ανόητους.
Τι καλό έχουν αυτά, ω εγώ, ω ζωή;

Απάντηση.
Ότι είσαι εδώ, ότι η ζωή υπάρχει· και η ταυτότητα.
Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται,
κι ίσως συνεισφέρεις μια στροφή».


Τα ποιήματα που διαβάζουν στην ταινία:


     ''Αδράξτε την μέρα''
    πηγές: http://tvxs.gr