Τζούλιαν Μπαρνς, Ο Παπαγάλος του Φλωμπέρ
Ξενόγλωσσος τίτλος: FLAUBERT'S PARROT
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Κονταξάκη
Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2011
02/05/2012
Βιβλίο 13ο
Πρόταση της Κλεοπάτρας Τσάκουρη
|
Read extracts of book reviews
at the end of the post
Translated by Violeta Papadopoulou
|
|
Lire extraits de nos opinions
à la fin du poste
Traduit de l' Antigone Papadakis
|
Αρχοντούλα Διαβάτη
Η Αμίνα
ήρθε πάλι με δώρα βιβλία στο καφενείο στην Παύλου Μελά, παραμονή πρωτοχρονιάς. Η
αυτοβιογραφία ενός σκιάχτρου του Β.Cyrulnik για τη
Λίνα και Τη μυστική γραφή του
S.Barry για μένα. Η Λίνα όπως κάθε χρόνο μας χάρισε το ημερολόγιο των Τσιάπας,
«οργή κι αξιοπρέπεια, οι γέφυρές μας, οι γλώσσες μας». Συζητήσεις για το
κοινωνικό ιατρείο όπου πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα τώρα που βγήκε στη
σύνταξη η Αμίνα και για τη δύσκολη καθημερινότητα στο σχολείο της στη Γλαύκη η
Λίνα.
Το σχολείο τους που αδελφοποιήθηκε
με ένα χανιώτικο σχολείο και τί ερωτικοί σπινθήρες ,τί φιλία ,τί εγκαρδιότητα,
τί αγάπη και συγκίνηση ξεπετάχθηκαν. Θα μας έστελνε ηλεκτρονικά το βίντεο της
φιλοξενίας των κρητικόπουλων στη Γλαύκη και στα Χανιά των παιδιών του πομάκικου
Λυκείου. Κλωστές, ρυάκια, ποταμοί οι συζητήσεις μας πηγαινοέρχονταν χωρίς
σταματημό. Καφέδες, τσιγάρα, κι η ατμόσφαιρα γιορτινή. Έμπαινε συνέχεια κόσμος
στο καφενείο και φαίνεται πως έπρεπε να πηγαίνουμε.
Ώρες και μέρες μετά σκεφτόμουνα
τις κουβέντες και τα σχόλια εκείνης της μέρας. «Δεν είν’ ανάγκη να κάνεις
σταδιοδρομία στη δυστυχία», είχε διαβάσει η Λίνα στον πρόλογο του βιβλίου-
δώρου της .Στρατηγικές για την απώλεια και τον πόνο.
Η καινούργια χρονιά άρχισε με
διαβάσματα στο ζεστό σπίτι και κάποιες εξόδους στην κακοκαιρία για θέατρο και
σινεμά. Έψαχνα να επαληθεύσω το στοιχειωμένο λόγο στα βιώματα των γιορτινών
ημερών που κυλούσαν σαν μια αμήχανη.. αναπαράσταση παλιότερων χαρωπών ημερών.
Επαληθεύτηκε μια χαρά στο ΚΤΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ του Ρ.Καλινόσκι που είδαμε ανήμερα
την Πρωτοχρονιά. Η μνήμη της αρμένικης γενοκτονίας είναι ήδη μακριά. Όμως το
τραύμα είναι παρόν. Η Σέτα όμως δεν ενδίδει στο σκηνικό του αιώνιου πένθους που
έχει εγκαταστήσει ο Αράμ, θεμέλιο για το σπιτικό τους. Αντιστέκεται και τον
λυτρώνει κι εκείνον. Αράμ, όπως το όνομα του ήρωα, ΕΓΩ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, του
αγαπημένου συγγραφέα που είχα ανακαλύψει παλιότερα, του Ουίλλιαμ Σαρογιάν.
Το ΤΡΙΤΟ
ΣΤΕΦΑΝΙ του K. Ταχτσή, σκηνοθεσία Φασουλή- το είδαμε στη... βάρδια οχτώ-
δωδεκάμιση τη μέρα των Φώτων. Η Νίνα δεν το’ βαζε κάτω μ’ όλες τις μαύρες
ατυχίες που της τυχαίνανε κάθε τόσο, δασκαλεμένη κι από τη φιλενάδα της την
Εκάβη -επιτομή της μαύρης ατυχίας- που όμως αρνιέται το μελό και παλεύει μέχρι
κλαυσίγελου. Πρωταγωνιστεί βέβαια η γλώσσα στην ακομπλεξάριστη εξιστόρηση της
νεότερης νεοελληνικής ιστορίας. Η κακοκαιρία συνεχιζόταν κι εγώ άρχισα τη Μυστική
γραφή που μου
φάνηκε δύσπεπτη στην αρχή- έπρεπε ίσως ως προαπαιτούμενο να γνωρίζω περισσότερα
για τον ιρλανδικό εμφύλιο και τις θρησκευτικές αντιπαλότητες καθολικών και προτεσταντών–
μέχρι που άρχισα να χάνομαι στα παιχνίδια της μνήμης των δυο παράλληλων
αφηγήσεων - της ηλικιωμένης Ροσίν και του Δόκτορα Γκρεν, του ψυχιάτρου της.
Άρχισα να υπογραμμίζω έντονα, θυμωμένη συχνά για τη μαύρη συνωμοσία της
αδικίας, να βάζω μεγάλους αστερίσκους στα περιθώρια - να επανέλθω, γοητευμένη
από την ποίηση και τη μαστοριά της δομής. Μια σχεδόν σωματική γυναικεία γραφή,
από τα χέρια και το μυαλό ενός άντρα. Η Ροσίν υπέργηρη γράφει για τον εαυτό της
και την ιστορία της, ως αντίσταση στις δυνάμεις της μοίρας και της Ιστορίας που
την πέταξαν στο περιθώριο και την ασυλοποίησαν χρόνια ολόκληρα κλεισμένη στην
Ψυχιατρική κλινική του Ροσκόμον. Η μυστική γραφή της είναι ο κώδικας που
αποκρυπτογραφεί ο αναγνώστης και γίνεται πλουσιότερος, κοινωνώντας την ήρεμη
και στοχαστική αγάπη ενός γενναίου, ολοκληρωμένου ανθρώπου και το ρίγος της
καλής λογοτεχνίας...