23 Σεπτεμβρίου 2019

150 Βιβλίο - Γιώργος Ιωάννου, "Το δικό μας αίμα"

Με το πεζογράφημα του Γιώργου Ιωάννου "Το δικό μας αίμα" ξεκινά, την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019, στις 7 μ.μ. στο καφέ Bazaar, η ένατη αναγνωστική περίοδος της Λέσχης Ανάγνωσης της ΕΡΤ3.


Πρόταση Γιώργος Καλιεντζίδης
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019, στις 7 μ.μ.
στο cafe bazaar (πλατεία Άθωνος)
Ο Γιώργος Ιωάννου (1927-1985) γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1927 στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και ήταν ο πρωτότοκος από τα τέσσερα παιδιά της μικροαστικής οικογένειάς του. Τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη, με εξαίρεση το διάστημα της Κατοχής, όταν για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς, αυτός και τα αδέλφια του κατέφυγαν στη Χαλκιδική και στη συνέχεια στην Αθήνα. Η περίοδος της Κατοχής έχει σημαδέψει έντονα τη ψυχή του και επανέρχεται συχνά στο συγγραφικό του έργο. Το 1947 εισάγεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. απ' όπου αποφοίτησε το 1950. Στη συνέχεια εργάστηκε για λίγο καιρό ως φιλόλογος και τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή τα Ηλιοτρόπια. Το 1954 διορίστηκε βοηθός στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Παραιτήθηκε όμως γρήγορα (1955) και προσελήφθη στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου δίδαξε ένα χρόνο. Την περίοδο 1956-1959 δίδαξε σε ιδιωτικά γυμνάσια της Αθήνας και της επαρχίας, ενώ παράλληλα ήταν και τακτικός συνεργάτης του περιοδικού Διαγώνιος στο οποίο το 1959 δημοσίευσε 18 ποιήματα. Το 1960 διορίστηκε στη δημόσια εκπαίδευση και τοποθετήθηκε στο Καστρί Κυνουρίας. Το 1961 άρχισε να γράφει τα πρώτα του πεζά έργα και αποσπάστηκε στη Βεγγάζη της Λιβύης όπου ίδρυσε το Ελληνικό Γυμνάσιο. Από τη Λιβύη επέστρεψε στην Κυνουρία το 1963. Το 1964 κυκλοφόρησε το "Για ένα φιλότιμο" το πρώτο του βιβλίο με πεζογραφήματα. Μετά το 1974 έγινε βασικό μέλος της επιτροπής που ετοίμασε το Ανθολόγιο για τα παιδιά του δημοτικού και ο εισηγητής των περισσότερων κειμένων που ανθολογήθηκαν από το 1975 στα Νεοελληνικά αναγνώσματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το 1979 μετατέθηκε ως γυμνασιάρχης στο Καρλόβασι της Σάμου, αλλά παρέμεινε αποσπασμένος στο υπουργείο Παιδείας. Το 1980 ο Ιωάννου κέρδισε το πρώτο κρατικό βραβείο πεζογραφίας για το βιβλίο του "Το δικό μας αίμα". Το 1985 μετά από εγχειρητικό σηψαιμικό σοκ πέθανε στο Σισμανόγλειο νοσοκομείο. Το ποιητικό του έργου εκτός από τα "Ηλιοτρόπια" περιλαμβάνει: "Τα χίλια δέντρα" Διαγώνιος Θεσσαλονίκη 1963, "Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα 1954-1963" Ερμής, 1973. Το πεζογραφικό του έργο περιλαμβάνει τα εξής έργα: "Η σαρκοφάγος" Ερμής, Αθήνα 1971· "Η μόνη κληρονομιά", Ερμής, Αθήνα 1974· "Το δικό μας αίμα" Ερμής 1978· "Ομόνοια" Οδυσσέας, Αθήνα 1980· "Επιτάφιος θρήνος" Κέδρος, Αθήνα, 1980· "Κοιτάσματα", Ορέστης, Αθήνα, 1980· "Πολλαπλά κατάγματα" Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 1980 κ.ά. Θεατρικά: "Το αυγό της κότας" και "Η Μεγάλη Άρκτος" (1981). Μεταφραστικά: Ευριπίδη "Ιφιγένεια η εν Ταύροις", Κέδρος Αθήνα 1969· Τάκιτου: "Γερμανία" (1980)· "Παλατινή Ανθολογία". Στράτωνος: "Μούσα παιδική", Κέδρος, Αθήνα 1980. Φιλολογικά: "Δημοτικά τραγούδια της Κυνουρίας", Διαγώνιος Θεσσαλονίκη, 1965· "Τα δημοτικά μας τραγούδια", Ταχυδρόμος, Αθήνα 1966· "Μαγικά παραμύθια του Ελληνικού λαού", Ταχυδρόμος, Αθήνα, 1966· "Παραλογές", Ερμής Αθήνα 1970· "Καραγκιόζης" (3 τόμοι) Ερμής, Αθήνα 1973· "Παραμύθια του λαού μας" Ερμής, Αθήνα 1973· "Αλεξάνδρεια 1916, Ημερολόγιο Φίλιππου Δραγούμη", Δωδώνη, Αθήνα 1984. Περιοδικά: "Φυλλάδιο", τεύχη 1-6, 1978-1982, τεύχη 7-8. Παιδικά: "Ο Πίκος και η Πίκα", Αθήνα 1986.
Πηγή βιοεργογραφικού: http://www.biblionet.gr 

9 Σεπτεμβρίου 2019

Γνωρίζουμε το Αρχείο Γιώργου Ιωάννου



Πηγή φωτο: από το Ντοκιμαντέρ «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» της ΕΡΤ
Με ξενάγηση στο Αρχείο Γιώργου Ιωάννου, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Θεσσαλονίκης (οδός Γ. Βαφοπούλου 3), ξεκινά η 9η αναγνωστική περίοδος για τη Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3. Αφορμή στάθηκε η ανάγνωση του βιβλίου του Γιώργου Ιωάννου (20 Νοεμβρίου 1927 – 16 Φεβρουαρίου 1985) «Το δικό μας αίμα», για το οποίο θα μιλήσουμε την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019, στην πρώτη συνάντηση της χρονιάς 2019-2020. Για το Αρχείο θα μας μιλήσει η υπεύθυνη του Αρχείου, η βιβλιοθηκονόμος Μαρία Γκαζιόλη. Η Χριστίνα Κελεσίδου είχε την ιδέα για την ξενάγηση που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου στις 7 μ.μ.

Διαβάζουμε στο  Εθνικό Ευρετήριο: «Η δωρεά προς το Β.Π.Κ. έγινε από την αδελφή του Δήμητρα Μυλαράκη και τον γαμπρό του Μιχάλη Μυλαράκη [Τα εγκαίνια του Αρχείου πραγματοποιήθηκαν στις 16 Φεβρουαρίου 2014].
Το Αρχείο χωρίζεται στις παρακάτω κατηγορίες:
1) Βιβλιοθήκη του Γιώργου Ιωάννου: Αποτελείται περίπου από 6000 τόμους βιβλίων και από 2000 τεύχη περιοδικών, τα οποία βρίσκονται στο στάδιο της ταξινόμησης κατά θέμα και συγγραφέα. 
2) Ανάτυπα των δημοσιευμένων έργων: Ποιήματα, πεζογραφήματα, διηγήματα, φιλολογικές μελέτες, μεταφράσεις, δοκίμια, θεατρικά, παιδικά, λαογραφικά, επιμέλειες.
3) Δημοσιεύματα εφημερίδων και περιοδικών: Λογοτεχνικά κείμενα, φιλολογικά, βιβλιοκριτικές, συνεντεύξεις, αλλά και διάφορα πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα από τον Γιώργο Ιωάννου, που απασχόλησαν κατά καιρούς την κοινωνία της Θεσσαλονίκης και της χώρας γενικότερα, καθώς και παρουσιάσεις, κριτικές ή αναλύσεις τρίτων για το λογοτεχνικό έργο του Γιώργου Ιωάννου.
4) Μεταφράσεις του λογοτεχνικού του έργου στην αγγλική, γαλλική και ρωσική γλώσσα.
5) Αλληλογραφία του Γιώργου Ιωάννου με διάφορα φυσικά πρόσωπα (λογοτέχνες, ακαδημαϊκούς, συναδέλφους εκπαιδευτικούς, φίλους, καλλιτέχνες κ.α.), συλλόγους, εφημερίδες, περιοδικά, υπηρεσίες , η οποία μας παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για την προσωπική ζωή, σχέση και ιστορία των αλληλογράφων.
6) Προσωπικά έγγραφα: Χειρόγραφα, βραβεία, έπαινοι κ.α.
7) Φωτογραφίες του Γιώργου Ιωάννου σε διάφορες ηλικίες, προσωπικές και οικογενειακές αλλά και σκίτσα.
8) Ποικίλα: Προσκλήσεις, προγράμματα θεατρικών έργων αποκόμματα εισιτηρίων, αφιερώματα κ.α.
9) Οικοσκευή: Προσωπικά έπιπλα (π.χ. το γραφείο του), διάφορα προσωπικά αντικείμενα, έργα τέχνης (π.χ. πίνακες, γλυπτά )».

4 Σεπτεμβρίου 2019

114 βιβλίο - Γκυστάβ Φλωμπέρ, «Η αισθηματική αγωγή»



 




Βιβλίο 114
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2017
Πρόταση: Γιώργος Καλιεντζίδης

Ελένη Παπαστεργιάδου 
Για να εμπνεύσει η δημοκρατία πρέπει να είναι σαν τον έρωτα παθιασμένη. Όντας ερωτευμένοι προοδεύουμε. Άραγε μπορεί μια δημοκρατία να ορίζεται από ερωτευμένους ανθρώπους που παθιάζονται, τολμούν, παραδίνονται στον στόχο τους άνευ όρων, δημιουργούν, ονειρεύονται και πεθαίνουν ακόμη για αυτό που αγαπούν;

Βιολέττα Παπαδοπούλου 
Ο Γουσταύος Φλωμπέρ υπήρξε ο συγγραφέας που, όπως λέγεται, άλλαξε τον τρόπο που γράφονταν έως τότε τα μυθιστορήματα. Επηρεασμένος από τον ρομαντισμό, γράφοντας με ρεαλισμό και εκπροσωπώντας τον νατουραλισμό (που ξεκίνησε με τον Εμίλ Ζολά), ο οποίος κινείται στον άξονα τού ότι οι άνθρωποι δρουν σύμφωνα με τα ερεθίσματα του κοινωνικού και του φυσικού τους περιβάλλοντος.
Στην Αισθηματική Αγωγή, αναφέρεται στην Επανάσταση του 1848, η οποία οδήγησε στην Β΄ Γαλλική Δημοκρατία.Αφηγείται την πορεία ενός νέου, του Φρεντερίκ, από την ενηλικίωση έως την ωρίμανσή του, τόσο σε αισθηματικό φιλικο-ερωτικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικο-πολιτικο-επαγγελματικό επίπεδο. Ο Φρεντερίκ, νεαρός εύπορος στην αρχή, ξεκινάει σαν ένας νέος γεμάτος αθωότητα, που καθοδηγείται μόνο από τα συναισθήματά του, πέφτοντας πολλές φορές θύμα ανθρώπων, που θέλουν να τον εκμεταλλευτούν, γνωρίζοντας τον πρώτο και τελευταίο πλατωνικό έρωτα της ζωής του, στο πρόσωπο της παντρεμένης μητέρας δύο παιδιών κας Αρνό. Λέγεται ότι το πρόσωπο της ηρωίδας το εμπνεύστηκε από τον έρωτα που ένιωθε ο Φλωμπέρ για την Ελίζα Σλέλιντζερ, μία παντρεμένη κυρία, 10 χρόνια μεγαλύτερή του.Προχωρώντας όμως, απογοητευμένος και από την μη ανταπόκριση της κας Αρνό και από τις επιφανειακές-κενές σχέσεις των ανθρώπων της τάξης του καθώς και από τον τρόπο που αντιδρούσαν οι συμπολίτες του στις διεκδικήσεις τους στην Επανάσταση του 1848, μετατρέπεται βαθμιαία σε ένα άτομο με χαλαρές ηθικές αξίες, που δεν υπολογίζει αν προκαλεί πόνο ή θλίψη στις γυναίκες που συναναστρέφεται, εκμεταλλευόμενος πλέον και ο ίδιος τις φιλίες ή γνωριμίες του, για να αποκομίσει οποιουδήποτε είδους όφελος. Στο τέλος καταλήγει, μόνος, ώριμος πια, με συντροφιά του τον παιδικό του φίλο Ντελωριέ, να αναπολούν όσα έζησαν και να αποζητούν την αθωότητα της παιδικής τους ηλικίας.
Ο συγγραφέας περιγράφει πολύ ποιητικά και με μεγάλη λεπτομέρεια τη φύση, τις συναθροίσεις, τα σπίτια που πήγαινε ο ήρωας, τις κινήσεις και τα συναισθήματά του.
Ενώ στην αρχή ξεκινάει να μας παρουσιάζει ένα πλάσμα σχεδόν ανίκανο να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ζώντας μέσα στις ρομαντικές φαντασιώσεις του, προχωρώντας, μας περιγράφει έναν άντρα, που αντιλαμβάνεται τις παγίδες των σχέσεων, που παίζει με τους ίδιους όρους με όσους τον εκμεταλλεύτηκαν, που αντιμετωπίζει πια τη ζωή του με σκληρό ρεαλισμό, σε σημείο, πολλές φορές, να μας γίνεται αντιπαθής. Ακόμη και τον αμόλυντο έρωτά του για την κα Αρνό, τον βλέπει πια με σκληρή ματιά, όταν βλέπει ότι η γυναίκα που λάτρεψε γέρασε και ξέπεσε. Ακόμη και τον θάνατο του παιδιού του και την εγκατάλειψη της χωριατοπούλας Λουίζας τα ξεπερνάει με αφύσικη κυνικότητα, ενώ κυνηγάει να παντρευτεί κάποια χήρα για την περιουσία της.
Ίσως όλα αυτά να οφείλονται στο γεγονός ότι ο Φρεντερίκ ουδέποτε δούλεψε και πάντοτε περίμενε από κληρονομιές ή έναν πλούσιο γάμο να εξασφαλίσει τη ζωή του. Διάχυτη η ειρωνεία σε όλο το μυθιστόρημα για τους επαναστάτες, τους συντηρητικούς, την υψηλή κοινωνία με τις κενές και συμφεροντολογικές σχέσεις της και την εξουσία που διαβρώνει όποιον την κατέχει.
Το μόνο αρνητικό που βρήκα ήταν τα πολλά πρόσωπα του βιβλίου και οι μακροσκελέστατες περιγραφές για τα πάντα, που με κούρασαν, και νομίζω ότι η έκδοση που διάβασα (εκδ.Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία-μετάφρ.Δ.Ρήσος) δεν είχε καλή μετάφραση.