Είπαν: Wolfgang Koeppen

Έτσι ταξιδεύανε οι Θεοί. Με τους ανέμους, στους ώμους των αιθέρων, στο φως. Ο ήλιος κάνει το μέταλλο των φτερών να λαμπυρίζει, πυρώνει μέσα από τα παράθυρα την καμπίνα του σκάφους. Ο θρίαμβος του Δαίδαλου, το όνειρο του Ίκαρου, το κέρδος του Ερμή. Επιχειρηματίες, τουρίστες. Βαρεμάρα των ξιπασμένων. Το τυπικό μενού: Σνίτσελ από μοσχάρι γάλακτος με σάλτσα ντομάτας. Τέσσερις ώρες από το Μόναχο και τρεις χιλιάδες μέτρα ύψος. Ούτε ένα σύννεφο. Η γη ξεκουράζεται απλωμένη σαν προβιά κομμένη σε φέτες, κατεργασμένη σε ταμπάκικο, δαντελωτή, με κόλπους, περιορισμένη από τη θάλασσα, γκριζοπράσινη, λερωμένο άσπρο ως μαύρο εμφιαλωμένο σε φωτεινότητα, γνήσιο ουρανί. Ελλάδα, η χώρα των θρύλων, η πατρίδα των θεών, η κοιτίδα της σκέψης, της ύβρεως και της τραγωδίας, ο κήπος του μύθου. Ποιος δεν νιώθει πως επιστρέφει σπίτι του όταν πετάει προς Ελλάδα; (Wolfgang Koeppen, Οι απόγονοι της Σαλαμίνας ή Οι βαρύθυμοι Έλληνες, μετάφραση: Niki Eideneier, University Studio Press 2009, σ.1-2)